بسمه تعالی

خلقت انسان و پشه برای خدا یکسان است!

«کیف تکفرون باللّه و کنتم امواتاً فاحیاکم ثم یمیتکم ثم یحییکم ثم الیه ترجعون»

نکته­ای که عرض کردیم این است که پروردگار عالم در این آیه در باب انذار و هشدار برآمده، به خصوص به آن­ها که إن­قلت­هایی به ذوالجلال و الاکرام می­گیرند که این مثال­ها چیست؟! سوره به نام بقره چیست؟! سوره به نام نمل چیست؟! مثل پشه زدن چیست؟! این­ها در شأن خدا نیست، این حرف­ها برای خدا زشت است و ... .

امّا خداوند می­فرماید: «إنّ الله لایستحیی ان یضرب مثل ما بعوضه فما فوقها» خدا برایش چه مثال پشه بزند، چه مثال گاو و شتر و ملائکه و انسان، فرقی نمی­کند. اوّلاً یک دلیل دارد و آن این است که پروردگار عالم، خالق همه این­هاست. وقتی حضرت حقّ، خالق همه این مطالب است، پس اصلاً تشکیک در این مسئله که چرا این ضرب المثل را می­زنند یا آن مثل را می­زند، فرقی نمی­کند؛ چون همه چیز به ید قدرت ذوالجلال و الاکرام است و خالق همه چیز هم اوست. خالق پشه هم که برای بعضی دیده نمی­شود و هیچ می­پندارند، اوست. حتّی خلقت آن موجوداتی که به ظاهر با چشم غیر مسلح دیده نمی­شوند، همه متعلق به اوست. پس تمثیل به این­ها برای ذوالجلال و الاکرام یکسان است.

یک نکته­ای را هم عرض کنم که اگر در آن تأمّل کنیم نکته مهمی است و آن این که برای خدا، من و شما و پشه یکی هستیم. شاید بگویید: عجبا! مگر خودش نفرمود: «لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم»، این که خلاف فرمایش قرآن است! امّا باید گفت: بله، ما عرض کردیم به شرط این که انسان باشیم که انسان بودن هم در باب تقواست، «إنّ اکرمکم عند الله اتقاکم»پس معلوم می­شود فضیلت در تقواست، افضل و اکرم بودن در اتقی است و این است که احسن تقویم است.

پس از چه جهتی عرض می­کنیم که فرقی ندارند؟ از باب خلقتمان، یعنی در خلقت جسمانی ما فرقی نیست. اتّفاقاً خیلی جالب است که در آن تأمّل کنیم، گاهی یک پشه ریز چطور می­تواند پرواز کند. یا دیدید مورچه­ها که تابستان می­شود، بعضی از این­ها مورچه­های بالدار هستند و پرواز می­کنند. خوب این قدرت خداست، می­خواهد بگوید: یک مورچه­ای اصلاً نمی­تواند پرواز کند، کما این که انسان­ها هم پرواز نمی­کنند امّا مورچه بالدار داریم در حالی که انسان بالدار نداریم. پروردگارعالم می­خواهد بگوید: من می­توانم برای همان مورچه­ای که به صورت ظاهر او را بسیار ریز در زمین قرار دادم و روی پاهایش راه می­رود خزنده هم نیست، بال بدهم. خوب فیل هم درست می­کند، شتر هم درست می­کند، زرافه با گردن دراز شش متری هم درست می­کند، من و شما را هم درست می­کند، پس برای خدا مهم نیست. این ما هستیم که تعجّب می­کنیم.

با سوادِ امّا بی شعور!!!

لذا خداوند می­فرماید: کفار تعجّب می­کنند و می­گویند: چرا خدا پشه را گفته؟! در شأن خدا هست، باید حتماً همیشه از لغات و مثال­های خاص استفاده کند و.. . در حالی که پروردگارعالم می­فرماید: «إنّ الله لا یستحیی ان یضرب مثلاً ما بعوضه فما فوقها» آن که ایمان به خدا پیدا کرد که همه چیز متعلّق به اوست، دیگر اصلاً برای او مهم نیست که خدا چه مثالی می­زند و همه را حقّ می­داند، «فاما الذین امنوا فیعلمون انه الحق من ربهم».

یک مثال بزنم، در مثال مناقشه نیست، مثل آن کسی که می­داند فرزند پسر و دختر مهم نیست امّا کس دیگری تصوّر می­کند که نه، نسل من در پسر است که ادامه پیدا می­کند. چه اشتباه بزرگی است که مع الأسف انسان چنین تصوّرات بیهوده­ای را دارد. معلوم است انسان محدود است و چون محدود است این تصوّر را دارد. برای کسی که ایمان به پروردگار عالم دارد، فرقی نمی­کند و فرزند دختر و پسر برای او یکی است.باید در این­ها تأمّل کرد.

پروردگار عالم می­­فرماید: آن که علم دارد به این که همه چیز مِن ناحیه الله تبارک و تعالی است، برایش فرقی نمی­کند امّا کفّار هستند که إن­قلت می­آورند.

یک نکته هم در این­جا بگویم که این را فراموش کردم بگویم و این هم نکته خوبی است. معلوم می­شود کفّار (چه کافران نعمت و چه کافران در مقابل پروردگار عالم) از هوش و استعداد (نه آن هوش و استعداد ظاهری، بلکه حقیقی) بهره­مند نیستند و شعور ندارند. کما این که قرآن می­فرماید: «لا یشعرون» و «لا یعقلون». یعنی شعور ندارد که بفهمد فرقی نمی­کند. سواد با شعور دو چیز است.امکان دارد کسی کوه سواد هم باشد امّا شعور ندارد. خیلی می­شود که این حالت را دارند.

همین است که پروردگارعالم می­فرماید: برای من فرقی نمی­کند که به چه چیزی مثال بزنم «إنّ الله لا یستحیی ان یضرب مثلاً ما بعوضه فما فوقها» عرض کردم پشه و من و توی انسان، در مقابل خدا، از باب جسمانی، یکی هستیم و فرقی نداریم. اگر بخواهیم رشد کنیم فقط در باب تقواست، که اوّل بساطمان در بستر تقواست و اکرم مان هم در اتقی است. «إنّ اکرمکم عند الله اتقاکم». معلوم می­شود اصلاً انسانیت همین است و آن کسی که کافر است، می­گوید:«ماذا اراد الله بهذا مثلا» این مثال چیست؟

لذا امکان دارد یک موقعی علم ظاهری و سواد هم داشته باشد امّا شعور ندارد، شعور یعنی دقّت در مطلب که این با سواد متفاوت است. این که من عرض می­کنم را در بیمارستان دیدم که این قضیه برای بیست و هفت سال پیش که فرزندمان به دنیا آمده بود، است. همسرمان گفت: این بیمار بغلی ما زار زار گریه می­کرد، چهارمین فرزندش بود و دختر بود، گفتم: چرا گریه می­کنی؟ گفت: همسرم گفته اگر این دفعه دختر باشد، دیگر نمی­خواهم خانه بیایی. حالا بنده خدا مثلاً کمی او را آرام کرده بود که حالا عیبی ندارد و .. و فکر کردیم بی سواد است که این حرف­ها را می­زند. امّا جالب است آن آقا فوق لیسانس الکترونیک داشت! پس ببینید به سواد نیست، به شعور است. نمی­فهمد که خدا داده و باید شکرگزار باشد. انگار که این خانم رفته تولیدی درست کرده و یک چیزی آورده! اینقدر شعور ندارد که این اسپرم توست با این لقاح پیداکرده و فرزند تولید شده و من ناحیه الله است. پس معلوم می­شود این جور نیست که تصور کنیم سواد، ملاک است، شعور با سواد و علمی که ما می­­گوییم، فرق می­کند.

پروردگار عالم می­فرماید: «و امّا الذین کفروا فیقولون ما ذا اراد الله بهذا مثلا» پس کافر هست که شعور ندارد. پس اشتباه نشود، امکان دارد یک موقع سواد ظاهری­اش هم زیاد باشد، امّا این طور است.

انذار خدا برای به یاد آوردن عهد الست بربکم

ادامه آیات می­رسد به آنجا که پروردگارعالم دلیل این طور کفرها را می­فرماید که یکی­ از آن­ها هم کفر نعمت است و یکی هم این که نمی­فهمد و امکان دارد سواد در حد بالا هم داشته باشد ولی شعور ندارد. می­فرماید: علّت این است که این­ها در فسق افتاده­اند که عنوان فسق را تبیین کردیم.

بعد هم می­فرماید: وقتی کسی در فسق افتاد، نقض عهد عند الله تبارک وتعالی می­کند. باز در اینجا دو نکته است که باید عرض کنم، یکی مربوط به نقض عهد عندالله تبارک و تعالی «الست بربّکم قالوا بلی» از روز نخست است. لذا پروردگار عالم انذار داد که اگر کسی فراموش کرده، خودش متوجّه شود. فرمود «کیف تکفرون بالله و کنتم امواتا» این را که دیگر متوجّه می­شوید، شما چرا کفران به پروردگارعالم می­کنید؟!

«الذین ینقضون عهد الله من بعد میثاقه» این از کجا بفهمد که «الست بربّکم» ای بوده است که بلی را گفتیم؟ از این که پروردگارعالم هشدار و انذار می­دهد و او را هوشیار می­کند که شما چگونه کفر به خدا می­ورزید در حالی که اموات بودید «و کنتم امواتا»؟! این را که دیگر نمی­توانید بگویید: نه! چون شما در قبل اصلاً نبودید.

در عالم، همه چیز حیات دارد!

اصلاً «امواتا»یک نکته­اش این است که اسپرم دارای حیات است امّا «امواتا» یعنی شما از روز نخست نبودید، اصلاً این را بدانید عالم، عالم حیات است و هر چه موجود شد، حیات دارد، که عرض کردیم «و جعلنا من الماء کلّ شیء حیّ»؛ این حیّ، گاهی ملموس و محسوس است و می­فهمیم و گاهی هم غیر ملموس و غیر محسوس است و نمی­فهمیم. اصلاً هرچه موجود است، به طور کلی حیّ است. حتّی این میکروفون، لباس تن شما و این در و دیوار هم حیّ است.

یک سؤال: مگر روایت نداریم یکی از کسانی که فردای قیامت از انسان شکایت می­کند، مسجدی است که در همسایه­مان باشد و ما به آن­جا نرفته باشیم؟! مسجد در و دیوار است، یعنی در و دیوار شکایت می­کنند؟! بله، لذا همین در و دیواری که شما تصوّر می­کنید حیات ندارند، در حقیقت حیات دارند. این زمینی که بر روی آن راه می­رویم، شهادت می­دهد.

لذا یک حیات محسوس است که ما تصوّر می­کنیم اما واقعاً آن­هایی را هم که تصوّر نمی­کنیم، از لحاظ علمی ثابت شده که حیات دارند. مثلاً ما حیات درختان و نباتات را می­فهمیم، چون رشد دارند امّا جمادات را که دارای حرکت نیستند، نمی­فهمیم.

عرض کردیم که دانشمندان دنبال این هستند و یک کارهایی هم کردند که صحبت­های حضرت موسای کلیم در کوه طور را، از درون کوه در بیاورند. پس همه چیز در عالم دارای حیات است امّا ما بعضی از آن­ها را نمی­فهمیم که حیات دارند.

امّا اموات یعنی چه؟ یک منظور از به کار بردن اموات این است که پروردگار عالم می­خواهد به دورانی قبل از این خلقت ظاهری که شما دارید و قبل از عالم ذر اشاره کند.

جالب این است که در آیه 26 همین سوره، «فأمّا الذین أمنوا» فرمود، یعنی انسان تا مؤمن نشود، نمی­تواند این را درک کند. پس حتّی مسلم هم نمی­تواند و فقط مؤمن است که می­داند واقعاً حیات در همه موجودات هست.

در کتاب حلیه المتّقین علّامه مجلسی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آمده: زمانی که می­خواهید استراحت کنید، لباس­های رویی­تان را که در می­آورید، تا کنید؛ برای این که آن­ها هم نیاز به استراحت دارند.

اتّفاقاً اوّل انقلاب که یک عدّه می­خواستند مدام إن­قلت بیاورند، می­گفتند:مسخره است! حلیه المتّقین گفته کفش­هایت را جفت کن تا خستگی­اش در بیاید! شلوارت را تا کن تا استراحت کند! و ... . در حالی که اتّفاقاً همین­طور است و پروردگار عالم طبق آیه شریفه «وجعلنا من الماء کل شیء حی»، می­فرماید: این لباسی هم که تن من و شما است، حیات دارد. لذا روایات این مطالب را به ما می­گوید، منتها ما نمی­فهمیم.

مثل همین که عرض کردم در روایتی فرمودند: در ظرفی که لب پریده است، آب نخورید؛ چون شیطان بر روی آن نشسته است. در زمان ناصرالدّین شاه که عدّه­ای به قول خودشان فرنگ رفتند، وقتی آمدند، این مطالب را مسخره کردند و گفتند: با پیشرفت­های علمی که وجود دارد، بیان این مطالب، خرافات و مسخره است. امّا خیلی از آقایان، از جمله آقابزرگ تهرانی هر چه بررسی کردند، دیدند روایت از لحاظ علم الدرایه، علم الرجال و ...، روایت صحیحی است و در این روایت نمی­شود إن­قلتی آورد امّا آقایان نتوانستند توجیهی هم بیاورند. تا این که در سال 64، در دانشگاه آکسفورد انگلستان، یک گروه از جمله دو ایرانی و چند نفر آلمانی و انگلیسی در رابطه با مستحبات و مکروهات در اسلام تحقیق می­کردند و گفتند: این روایت از لحاظ علمی هم درست است و یک علّت این که سرطان ریه و نای و ... به وجود می­آید، همین است. چون در این ظرف­های قدیمی که از آب و خاک بود، وقتی لب پریده می­شود، هوا می­رود و چون هوا آلوده است، ممکن است میکروب تولید کند و میکروب همان شیطان است که پیامبر عظیم­الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند. پیامبر آن موقع مجبور بودند بگویند شیطان؛ چون کسی نمی­فهمید میکروب چیست.

همان­طور که عرض کردم در بحار الانوار است که زمانی پیامبر عظیم­الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) از نشانه های آخرالزّمان می­فرمودند که در آخرالزّمان جعبه­هایی هستند که در آن رقاصه­ها می­رقصند و آوازه­خوان­ها آواز می­خوانند. حالا چه کسانی هستند؟ مولی­الموالی(علیه الصّلوة و السّلام)، حضرت سلمان، اباذر، عبّاس عموی پیامبر و ابن عبّاس.اباذر صدیق برایش سؤال پیش آمد، گفت: یعنی انسان­ها کوچک می­شوند و در جعبه می­روند؟ پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) اصلاً بحث را عوض کردند و به موضوعی دیگر پرداختند. چون آن زمان چه می­دانستند تلویزیون و رادیو و ... چیست؟ می­شد آن موقع تلویزیون و رادیو را اثبات کنی؟!

اصلاً همین شصت سال پیش که اینترنت نبود، می­شد اثبات کنند که کسی از این طرف دنیا با آن طرف دنیا صحبت می­کند و همدیگر را می­بینند؟! عرض کردم، اگر آن موقع این مطلب را بیان می­کردند، مردم می­گفتند: این بنده خدا زیادی درس خوانده، سیم­هایش روی هم افتاده، داغ کرده و دارد از این چرندیات می­گوید امّا امروز برای من و شما معمّا حل شده و آسان شده. لذا وقتی روایت می­فرماید: یکی از نشانه­های آخر الزمان این است: «یری الناس من المشرق الی المغرب»، ما امروز داریم تلفن­های ماهواره­ای، اینترنت و ... را می­بینیم که به وسیله آن­ها مردم از مشرق، مغرب را می­بینند و بالعکس. امّا اگر آن موقع بیان می­کردند که انسان توسط شیئی از اینجا، آنجا را می­بیند، نمی­فهمیدیم و باورش مشکل بود.

حیات در عالم صلب

پروردگار عالم می­فرماید: اصلاً شما قبلاً حیاتی نداشتید. البته اشتباه نشود، عالم ذر هم عالم حیات است و جالب است که ما از عالم ذر تا حالا هم از صلبی به صلب دیگر رفتیم تا به این دنیا آمدیم. چیزی که ما الآن فهمیدیم، این است که ما اسپرم ریزی بودیم که در اصلاً به چشم ظاهر دیده نمی­شود و در یک قطره منی به قول خود قرآن هزاران هزار اسپرم درون رحم هجوم می­برند، بعد وقتی یکی از آن­ها وارد شد، رحم بسته می­شود. گاهی هم دوتایی و سه تایی با هم می­روند که اگر توأمان باهم بروند، همین که به آن لایه خوردند، خود به خود بسته می­شود و مابقی پشت می­مانند که به صورت ظاهر می­گوییم: می­میرند، در حالی که آن­ها به چیزی دیگر تبدیل می­شوند. لذا ما فعلاً فقط این را می­دانیم.

بعد می­پرسند: این اسپرم از چه به وجود آمد و چطور تولید شد؟! می­گوییم: خوب ما آب و غذا خوردیم، بعد این آرام آرام در بدن انسان تولید شد. در حالی که قرآن هم می­فرماید که این اسپرم از قبل در عالم ذر و صلب بود. همان­طور که برای اهل بیت هم«فی الاصلاب الشامخه» می­گوییم؛ یعنی در صلب­های مطهّر از صلبی به صلبی دیگر منتقل شدند.

راجع به حضرت زهرا(علیها الصّلوة و السّلام) هم که صحبت می­کردیم، عرض کردیم: خود پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: من و امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) یک اسپرم بودیم که از صلبی به صلب دیگر آمدیم تا این که در عبدالمطلّب دوتا شدیم و من در عبدالله رفتم و او در ابوطالب. یعنی اصلاً دو تا نبودیم، یکی بودیم و بعد دو تا شدیم که این هم یکی از عجایب است.

ولی جالب است این را بدانیم که غیر از خود پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) که از ابتدا یک اسپرم بودند، هیچ کسی با کس دیگری هم­اسپرم نبوده، اسپرم همه جدا بوده است و هیچ اسپرمی از اسپرم دیگری گرفته نشده است.به قول پروفسور رجحان که در بافت شناسی مطالبی را بیان می­کند، اصلاً بافت­های هر اسپرمی با هم تفاوت دارند و این یک بحث تخصّصی است.

البته عرض کردم که بی­بی دو عالم(علیها الصّلوة و السّلام) اصلاً صلب ندیده­اند.چون اصلاً انسان نبودند که بخواهند عالم ذر داشته باشند و این هم یکی از عجائب خلقت پروردگار عالم بود که روایتش را هم خواندیم که خود پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: من به معراج رفتم، در آن­جا آن خرما را به من دادند و بعد چهل شبانه روز به حراء رفتم و بعد از آن گفتند: به سوی خدیجه برو. لذا بی­بی دو عالم(علیها الصّلوة و السّلام) اصلاً صلب ندیده و این یک بحث دیگری است.

منّت گذاشتن به خاطر هدایت شدن!

لذا پروردگار عالم می­خواهد از باب اموات این­طور به ما بگوید که شما توجّه کنید، اگر می­خواهید شعور به دست بیاورید، باید به این مسائل تأمّل کنید. لذا به کفّار می­گوید: به علّت فسق است که شما این­طور می­گویید.

فسق، ذهن انسان را در مطالبی که باید بفهمد، کور می­کند. به عبارت دیگر شعور انسان را می­گیرد. همان که قرآن می­فرماید: «و لایشعرون». لذا اگر انسان فسق انجام بدهد، طبعاً شعور ندارد. چون خدای متعال خودش اراده می­کند که هدایت کند «یضل به کثیراً و یهدی به کثیرا». پس هدایت به دست خداست. لذا ما نباید مغرور شویم و بگوییم: ما بودیم، ما خوب می­فهمیم، خوب درک می­کنیم و ... . بلکه خدا لطف کرد و الحمدلله ما را هدایت کرد.

به قول سعدی کسی قدردان نعمت نفس کشیدن خود نیست، دیگر چه برسد به نعمت هدایت! «هر نفسی که فرو می­رود ممّد حیات است و چون بر می­آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمت، شکری واجب.» خوب این نفس و این دم و بازدم چه می­کند؟! می­گوید: باید این را شکر کرد امّا از دست و زبان که برآید کــز عهــده شکرش بدر آید؟! واقعاً چه کسی می­تواند شکرگزار تمام نعم الهی مانند هدایت باشد؟!

یکی از اذکار همیشگی اولیاء الهی، حمد است «الحمدللّه». می­دانید بعد نماز، سفارش شده که انسان سر به سجده بگذارد و حداقل سه بار «شکراً لله» بگوید که صد بار هم بیان شده است. امّا سؤال این­جاست که علّت آن چیست؟

اوّلاً به این خاطر است که بگویم: منّتی نیست و من نماز را برای خودم خواندم. تازه بدانم خدا من را در این راه هدایت کرده، فلذا باید شکر کنم که من توفیق پیدا کردم نماز بخوانم.

بعضی فکر می­کنند که مثلاً خدا طلبی داشته و حالا طلبش را دادند و تمام شد. لذا تا نماز را می­خواند و «السلام علیکم و رحمة الله» می­گوید، سریع می­دود و می­رود. بعضی جاها آدم می­بیند که عدّه­ای وقتی می­خواهند مهر را ببوسند هم سر به سجده نمی­گذارند، بلکه مهر را به دست می­گیرند و می­بوسند و با عجله می­روند!

درحالیکه بارها برایتان گفتم و روایتش را هم مفصّل خواندم که فرمودند: اگر کسی بعد از نماز، دعا نکند، پروردگار عالم به ملائکه می­فرماید:نمازش را برگردانید! لذا دعای بعد از نماز؛ یعنی خدایا! ممنونم اجازه دادی؛ من تازه الآن می­خواهم درخواست کنم و ... .

لذا خدا عنایت کرده و هدایت مِن ناحیة الله است «یضل به کثیراً و یهدی به کثیرا». «و ما یضل به الا الفاسقین» فسق انسان را بیچاره می­کند، فراموشی می­آورد، شعور را از بین می­برد و نه تنها چنین کسی شکر نعمت نمی­کند، تازه إن­قلت هم می­آورد، ادّعا هم می­کند و روز به روز بر ادّعایش اضافه هم می­شود.

از دیگر خصوصیّات فاسقین این است که نقض عهد می­کند که عرض کردیم، امکان دارد یکی از آن، همان «الست بربکم قالوا بلی» باشد. یکی هم امکان دارد در همین دنیا باشد، یعنی شاید اسلام و دینی هم آورده باشد امّا خیلی محکم نیست. در حالی که ایمان، انسان را محکم می­کند.

امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) در نهج البلاغه می­فرمایند: این­قدر برای من مرگ در راه خدا و شهادت، شیرین است که اگر هزار بار تکه تکه شوم و مجدّد زنده شوم، باز علاقه­مندم که در راه خدا شهید شوم. یعنی این­طور نیست که بگویم: بله من دیگر کارم را کردم و شهید هم شدم. او می­داند خدا یعنی چه، می­داند هدایت یعنی چه و تازه وقتی فهمید، می­داند این­ها همه لطف خداست.

کما این­که عرض کردم: ما نباید تصوّر کنیم که خودمان سراغ پیغمبر رفتیم و بگوییم: پیغمبر! ببین ما دنبالت آمدیم یا انقلاب و رهبر! ما دنبالت آمدیم و یاری­ات می­کنیم و ... . خدا می­فرماید:«لقد منّ اللّه علی المؤمنین اذ بعث فیهم رسولاً منهم» خدا بر مؤمنین منّت گذاشت که رسول برای آن­ها فرستاد.پس ما نباید سر خدا و پیغمبر منّت بگذاریم، بلکه تازه خدا بر سر ما منّت گذاشته که پیغمبر را برای هدایت ما آورده است، ما نباید طلبکار باشیم، ما همیشه بدهکاریم.

در باب اخلاص عرض کردم – که این باید به عنوان کد همیشگی در ذهنمان باشد –این که اولیاء الهی با همه این عباداتی که من و شما از آن­ها می­بینیم، دائم ناله می­زنند، اشک می­ریزند و می­گویند: هیچ نداریم، «عاملنا بفضلک و لا تعاملنا بعدلک یا کریم»؛ برای این است که می­دانند برای همین نماز خواندنشان، باز دومرتبه باید شکر کنند که توفیق داشتند، باز آن شکر را که کردند، یک شکر دیگر کنند که توانستند این شکر را انجام دهند و... . باز یک عبادت دیگر و باز شکر برای دادن توفیقش و ... لذا هر چه می­بینند، باز از ناحیه خود خدا بوده است و همیشه شرمنده­اند.

امّا آن کس که فاسق است، تازه طلبکار هم هست، نقض عهد کرده و در زمین فساد می­کند «و یفسدون فی الارض اولئک هم الخاسرون» که این­ها دیگر خسارت می­بینند و بیچاره­اند.

برای همین پروردگار عالم می­خواهد بفرماید اگر تأمّل کنید که قبل از این حیات ظاهری و حتّی قبل از عالم ذر که آن هم عالم حیات است و ...، اموات بودیم «کنتم امواتا» و بعد از آن حیّ شدیم و... «فاحیاکم ثم یمیتکم ثم یحییکم ثم الیه ترجعون»؛ هیچگاه دیگر فسق نمی­کنیم و کفران نعمت نخواهیم کرد «کیف تکفرون باللّه».

جلو رفتن بدون ولایت؛ یعنی باختن!

در سوره آل عمران، آیه صد و دوازده نکته­ای را راجع به همین کفر بیان شده که چگونه انسان، کافر می­شود.البتّه در آیات قبلی آن هم هست، مثلاً این که فردای قیامت دیگر کسی نمی­تواند انکار کند و آن­جا همه چیز برای انسان معلوم می­شود.

در آیه صد و ششم می­فرماید: «یوم تبیضّ وجوهٌ و تسودّ وجوهٌ فامّا الّذین اسودّت وجوههم اکفرتم بعد ایمانکم فذوقوا العذاب بما کنتم تکفرون». منظور از «بعد ایمانکم»، ایمان ظاهری است و ایمان حقیقی نیست؛ یعنی بعضی­ها ادّعای ایمان می­کنند، خودشان را به عنوان مؤمنین معرّفی می­کنند و بعد خراب می­کنند. این که عرض کردیم پروردگار عالم به شدّت منافق را می­کوبد و بعد هم در اسفل قرار می­دهد، دلیلش این است که با ادّعای ایمان امکان دارد یک عدّه را فریب بدهد.

ببینید، الآن هم همین است، وقتی فتنه به وجود می­آید، ادّعای متدیّن بودن و نخست وزیر امام بودن و...، یک عدّه را فریب داد. همین جا نکته­ای عرض کنم که بر روی آن، خیلی دقّت بفرمایید: اگر کسی تأمّل کند، می­فهمد بدون ولایت هر کسی جلو برود، می­بازد. همان «اللّه ولی الذین آمنوا» که عرض کردم. لذا خود همان عامل برای کفر می­شود. لذا اگر بیان شد کسی بعد از ایمان کفر ­آورد؛ یعنی ایمان او، ایمان ظاهری بوده است.

مسلمان به هوش باش! دشمن ضرر ندارد، فقط اذیت است!

باز پروردگار عالم در آیه صد و دوازدهم این انذار را می­دهد و بیان می­فرماید: «ضربت علیهم الذلّة این ما ثقفوا الا بحبل من الله و حبل من الناس و باءو بغضب من الله و ضربت علیهم المسکنة ذلک بانّهم کانوا یکفرون بایات اللّه و یقتلون الانبیاء بغیر حق ذلک بما عصوا و کانوا یعتدون».

اولاً در آیه قبل می­فرماید: «لن یضروکم الا اذی و ان یقاتلوکم یولوکم الادبار ثم لاینصرون» حواستان باشد که دشمن هیچ گاه نمی­تواند به شما ضربه سختی بزند، به شرطی که شما با هم باشید. برای همین است که در آیه بعد می­فرماید: آن­ها محکوم به ذلت و خواری هستند «ضربت علیهم الذلّه». لذا می­فرماید:دشمن به شما ضرر نمی­زند، مگر این­که یک اذیّت کوچکی بکند، «لن یضروکم الا اذی».

ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست عرض خود می­بـــری و زحــمت ما می­داری

توجّه کنید! آیات الهی دارد این را بیان می­کند. خدا نگذرد از بعضی از این مسئولین که این­قدر احمق تشریف دارند و با قرآن سر و کار ندارند. حالا معلوم شد که چرا امام صادق می­فرمایند حداقل روزی پنجاه آیه قرآن بخوانید. تازه هر کسی که مسئولیت دارد، باید بیشتر هم با قرآن سروکار داشته باشد تا این قدر وحشت نکند. به خدا قسم! اقتصاد با محاصره اقتصادی قوی می­شود، درست است یک اذیّتی می­شویم و باید برای مردم این را بیان کنیم که اذیّت دارد امّا در نهایت، پیروزی و موفّقیّت است.

همان­طور که گفتم به خدا قسم! دلار باید پانصد تومان باشد و این نرخ­ها، حقّه­بازی است. معلوم نیست در مجلس و دولت چه می­گذرد که امروز هم گفتند: دوهزار و چهارصد وخورده­ای!!!

پس قرآن می­گوید: «لن یضروکم الا اذی» دشمن فقط به ما اذیّت می­رساند و ضرر نمی­زند و این، سیاست خارجی است که قرآن دارد برای ما بیان می­کند.پس محاصره اقتصادی مردم را اذیت می­کند امّا ضرر نمی­زند. دیگر بالاتر از این می­خواهید که قرآن دارد به صرّاحه می­گوید: «لن یضروکم الا اذی و ان یقاتلوکم یولوکم الادبار ثم لاینصرون» این­ها که نمی­توانند به شما ضرر بزنند، اگر هم به کارزار شما بیایند، از جنگ می­ترسند و فرار می­کنند.

شما فکر کردید آن­ها می­توانند شما را بکشند، به خدا قسم نمی­توانند. مگر در جنگ هشت ساله ندیدیم؟! آن زمان چه داشتیم؟! آن موقع که تجربه هم نداشتیم امّا این آیه شریفه را در جنگ دیدیم که هیچ موقع این­ها پیروز نخواهند شد، «و ان یقاتلوکم یولوکم الادبار ثم لاینصرون».

الان در جنگ سوریه هم دارند نشان می‌‌دهند. یکی از آقایان می‌‌گفت: این یکی از اشتباهات فاحش نظام است که دارد از این‌ها حمایت می‌‌کند. گفتیم: آقا اصلاً گیریم بشّار سقوط کند، موضوع، خطّ مقدّم خود ما است که ما می­خواهیم بیشتر مقاومت شود.

شهید مدرّس یک مطلب قشنگی فرمودند، یک معاهده‌ای می‌‌خواستند درست کنند، از روسیه ترسیده بودند، ایشان به نماینده‌ها فرموده بودند: شما چه کار می‌‌کنید؟ چرا در تاریخ بنویسند ما خودمان امضاء کردیم، ما امضاء نمی‌‌کنیم. بگذارید آن‌ها بیایند ما را بگیرند امّا ما خودمان، دستی دستی، خودمان را به آن‌ها ندهیم. این بود که نماینده‌ها امضاء نکردند و اتّفاقاً آن‌ها هم هیچ غلطی نکردند.

آن‌جا خط مقدّم جبهه ماست، شما می‌‌گویید که ما این کار را نکنیم؟! اصلاً گیریم که بشّار هم سقوط کند، شما دو روز بیشتر مقاومت کنی، بهتر است یا این که خودت را دستی دستی تقدیم کنی؟! با این کار که بعداً دنیا به تو می‌‌خندد.

پس خط مقدّم جبهه ما آن‌جاست، خط مقدّم جنگ ما با یهود و صهیونیست، آن­جاست.اصلاً طرف احمق تشریف دارد و نمی‌‌فهمد که جنگ ما با یهود و صهیونیست است. ما الان این جا امنیّت داریم امّا آن‌جا را که بگیرند، می‌‌آیند عراق را هم می‌‌گیرند و بعد باید با ما درگیر شوند.

حالا که ما نیرو نمی‌‌فرستیم امّا اتّفاقاً اگر نیرو بفرستیم و اعلان هم کنیم که ما نیرو می‌‌فرستیم، اشکالی ندارد. می‌‌دانید چرا؟ چون آن­جا خط مقدّم ما با صهیونیسم و یهود است. ما علناً داریم می‌‌گوییم که ما در عالم با یهود و صهیونیسم در ستیزیم.

آن کسی که این‌قدر شمّ سیاسی ندارد، به درد نظام ما نمی­خورد. معلوم است دیگر، بی­تقوایی، اصلاً همه چیز از جمله شمّ سیاسی را هم از بین می‌‌برد. متّقین عالم، سیّاسِ کیّاس هستند. البته اگر متّقین‌، گیر آوردی، سلام ما را هم برسان! متّقی آن چیزی نیست که به همدیگر تعارف می‌‌کنیم. آن­ها که عارف بالله هستند که شاید اصلاً به عدد انگشتان یک دست هم نباشند، می‌‌دانند که چه خبر است. تازه یکی از این آقایان می‌‌گوید: نه، نباید حمایت کرد!!! خیلی‌های دیگر هم هستند که می‌‌نشینند و از این حرف­ها می­زنند، این­ها یک مشت بزدلِ هستند که می­گویند: نباید این کار را بکنیم و درست نیست.

یک موقع من به بعضی از همین مسئولین ‌‌گفتم: به بشّار بگویید به سمت جولان بروند، حدّاقل یک مانور عملیاتی بکنند، بعد این‌ها می‌‌ترسند و دیگر کمک دادن به شورشیان داخلی را حذف می‌‌کنند. امّا این کار را نکردند. تا این که چندی پیش خود سرهنگ صهیونیستی‌ها اقرار کرد که با جنگ داخلی سوریه، ارتش که در جنگ‌های بیرونی قوی بود، مقداری ضعیف شده و در بلندی‌های جولان خیال ما راحت شده است!

به عنوان یک مثال، کره شمالی را ببینید. دو تا هارت و پورت می‌‌کند که پدرتان را درمی‌آورم، می‌‌زنم و ...؛ آن­ها هی عقب‌نشینی می‌‌کنند. گمان کنم کره شمالی‌ها که می‌‌گویند بی‌دینند، مسلمان هستند! چون آن­ها اسلام عملی را دارند انجام می‌‌دهند.آن­ها در محاصره شدید اقتصادی هم هستند امّا سر پا هستند. چه کسی تا حالا از گرسنگی مرده؟ کره شمالی‌های که هیچ چیز هم ندارند، امّا دارند زندگی می‌‌کنند.

پس باید مقاوم بود. قرآن هم می‌‌فرماید: این‌ها اگر به جنگ با شما هم بیایند، فرار می‌‌کنند «وَ إِنْ یُقاتِلُوکُمْ یُوَلُّوکُمُ الْأَدْبارَ». می‌‌دانید ادبار یعنی چه؟ ادبار از دُبُر هست؛ یعنی بلافاصله به پشت سرشان، می‌‌روند و اصلاً دیگر رویشان را هم به عقب برنمی‌گردانند.

الان فکر می‌‌کنید صهیونیست‌ها می‌‌توانند باز هم به لبنان حمله کنند؟! خیر، آن­ها فقط دارند کار می‌‌کنند تا در لبنان جنگ‌های داخلی راه بیندازند و جنگ قدرت در درون ایجاد کنند. چون می‌‌دانید آن‌جا طائفه‌های مختلف، مسیحیّت، یهودی‌ها، مسلمان‌ها (هم شیعه و هم سنّی - که البته آقا، آن‌ها را جمع و جور کرد و به تدبیر امام المسلمین الحمدلله یکی شدند - ) و ... هستند. لذا فقط می‌‌خواهند جنگ‌های داخلی راه بیاندازند که در هر مملکتی هم بخواهند این کار را بکنند، جنگ قدرت راه می‌‌اندازد. در آن‌جا هم دیدند، نمی‌‌توانند از بیرون بجنگند، جنگ قدرت در داخل راه انداختند.

لذا این که من عرض کردم، جدّاً هم بر اساس مبانی فقهی عرض می‌‌کنم که این کسانی که رؤسای فتنه هستند، حکمشان حسب مسائل فقهی، حکم محاربه است؛ یعنی این‌ها باید اعدام می‌‌شدند. حالا رأفت اسلامی شامل حالشان شد و امام المسلمین گفتند به دلایل و مطالبی اعدام نشوند، بحث دیگری است وإلّا این‌ها واقعاً حکمشان محاربه است. چون آن‌ها جنگ داخلی می‌‌خواهند و این‌ها باعث می‌‌شوند که آن‌ها جان بگیرند.

چه می‌‌گویید؟! از این‌ها می‌‌ترسید؟! «کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتابِ لَکانَ خَیْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ، لَنْ یَضُرُّوکُمْ إِلاَّ أَذىً». درست است، اذیّت می‌‌شوید ولی ضرری برای شما ندارند. اگر این اذیّت هم نباشد که دیگر نمی‌‌شود شما مؤمن باشید، بالاخره در راه خدا اگر امتحان نباشد «إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ» که همه ادّعا می‌‌کنند ما بنده خداییم. اذیت هست امّا نمی‌‌توانند ضرر برسانند. ضرر با اذیّت دو چیز است.

خدا گواه است خیلی از ضررهایی را هم داشتیم، خودمان توسط یک عدّه از مسئولین باعث شدیم. لذا این­ها ایمان حقیقی ندارند و نفهمیدند که اذیّت هست امّا ضرر نیست، ضرر را خودمان زدیم.

دشمن توان جنگ با ایران را ندارد!

اگر هم بگویند: بعضی می‌‌ترسند، این‌ها می‌‌خواهند بجنگند و ... . باید گفت:این‌ها نمی‌‌جنگند. من این را علن به شما بگویم، خدا گواه است این‌ها با ایران نمی‌‌جنگند.در نشانه‌های آخرالزّمان هم نداریم که این‌ها با ایران بجنگند. سوریه را داریم که سقوط می‌‌کند - که آن هم می­شود با دعا از بین برد «الدُّعَاءَ یَرُدُّ الْقَضَاءَ» - عراق را داریم که قبل از گرفتن عراق من در آن علائم ظهور عرض کردم، گفتم: آیت‌الله حکیم می‌‌روند شهید می‌‌شوند و این‌ها سه روز پشت پل‌های بغداد می‌‌مانند و ... که در روایات بیان شده و شیخناالاعظم فرمودند. امّا دیگر به ادلّه‌ای گفتند: بحث علائم ظهور را نگویید و ما هم دیگر نگفتیم و از این به بعد هم نخواهیم گفت. امّا یک مطلبش این است که به ایران حمله نمی‌‌کنند. حالا حدّاقل این مطلبش را بگویم که بعضی که ترسو هستند و می‌‌ترسند بدانند.

قرآن می‌‌فرماید: اوّلاً که «لَنْ یَضُرُّوکُمْ إِلاَّ أَذىً» ضرری به شما نمی‌‌زنند مگر این که اذیّت کنند. اذیّت با ضرر فرق می‌‌کند، ضرر را خودتان دارید می‌‌زنید. ثانیاً اگر هم به قتال شما بیایند «یُوَلُّوکُمُ الْأَدْبارَ»، فرار می‌‌کنند و دیگر پشت سرشان را هم نگاه نمی‌‌کنند!

الان ببینید، به خدا قسم این‌ها دیگر به لبنان حمله نمی‌‌کنند. این‌ها فقط دوست دارند جنگ داخلی در لبنان راه بیاندازند امّا می‌‌دانند با وجود حزب الله نمی­توانند جنگ کنند. آن­ها حتّی نتوانستند با یک نوار غزه کوچک که تازه خودشان هم خیلی نفوذی در آن‌جا دارند، بجنگند و همه جوره بینی‌شان به خاک مالیده شده است.

چرا بعضی ناراحتند؟! «ثُمَّ لا یُنْصَرُونَ». بعضی از این مسئولین ما قرآن نمی‌‌خوانند یا ایمان ندارند؟!

می‌‌خواستیم «ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ» را بیان کنیم که به این‌جا کشیده شد. حالا به فضل الهی بعداً عرض می­کنیم. «إِلاَّ بِحَبْلٍ مِنَ اللَّهِ وَ حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ» را هم می‌‌گوییم که «حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ» یعنی چه. این هم یک آیه عجیبی است.

عرض کردم این‌ها کسانی هستند که مفسدند و آدم‌های صحیحی نیستند. این‌ها کسانی هستند که می‌‌گویند: ما برای اصلاحات آمدیم امّا قرآن می‌‌فرماید که این‌ها مفسدند و مصلح و اصلاح‌گرا نیستند، «إِذا قیلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ» و خود همین‌هایی که دم از اصلاحات می­زنند، ضدّ اصلاحات هستند و قرآن می‌‌فرماید: «أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَ لکِنْ لا یَشْعُرُونَ» آن­ها شعور ندارند.

می‌‌گوییم: مثل همه مردم باشید، مردم را مسخره می‌‌کردند، می‌گفتند: روستایی به چه کسی رأی دادند. البته خدا عاقبت آن بیچاره را هم ختم به خیر کند که کارش به کجاها کشید. هر کس از ولایت زاویه بگیرد، همین است.

خدایا! به حقّ اولیاء و انبیاء، عاقبت به خیرمان بگردان.

ما را با قرآن محشور بگردان.

خدایا! قلب ما را مرکز معارف خودت قرار بده.

«السلام علیک یا ابا عبد اللّه»