پایگاه اطلاع رسانی حوزه علمیه امام مهدی (عج) www.emammahdy.com
در جلسهی گذشته در رابطه با تزکیه که بر علم مقدم است، صحبت کردیم. آن چه که از زبان پروردگار عالم بیان شده است، «وَ یُزَکّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ»[1] است، امّا آن چه که از زبان مخلوق است نه خالق، ابتدا بحث علم است بعد تزکیه.2
علم مقدّمهای برای کسب معارف است. اگر انسان با علم حرکت کند، طبعاً به معرفت حقیقی خواهد رسید. آنها که در جهل به سر میبرند، اگر به صورت ظاهر عبادتی را انجام بدهند، چون عبادت آنها مبنا و پایهی علمی ندارد و از روی آگاهی نیست، طبعاً نمیتوانند تا آخر راه را طی کنند و در یک مقطع زمانی خسته میشوند.
اولاً مقدمهای را عرض کنم و آن این که تمام علوم در دنیا مقدمهای برای معرفتالله است. همه علوم از ادبیات و منطق، اصول و فقه، ریاضی و جبر، طب و فلسفه و هر آن چه از علوم که بشر میداند و نمیداند (چون بشر هنوز نسبت به بعضی از علوم اطلاع کافی و وافی ندارد و حتی نسبت به بعضی از آنها اطلاعات مقدماتی هم ندارد) همه مقدمهاند برای این که انسان به معرفتالله برسد.
اوّلین گام برای تخلّق به اخلاق الهی، شناخت رذایل است
دو نسخه از آیت‌الله ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) برای آرامش افراد عصبانی
جّهال و حمقاء شیعه، قلب امام زمان را به درد می‌آورند
امید کاذب چه ثمراتی برای انسان بر جای می‌گذارد؟
تمام مباحث اخلاق و عمل به آنها، تازه مقدّمه و ابزار بندگی است
ثمره مراقبه، به دست آوردن حال دائمی خوف و رجا است.
نسخه های عملی برای مراقبه