بسمه تعالی

دویست و سی و دومین جلسه درس اخلاق حضرت آیت‌الله قرهی(مدّ ظلّه العالی)

با موضوع : گوش شنوا داشتن و مطیع شدن، خیر خداست بر امّت

چهارشنبه 20 دی ماه 1391، در محل مهدیه القائم المنتظر(عج) برگزار شد.

در مرقومه ذیل مشروح بیانات نورانی معظّمٌ له، برای علاقمندان به رشته تحریر در آمده است:

خیر حقیقی در نمره قبولی گرفتن از امتحانات الهی

اولیاء خدا بیان می‌فرمایند: اگر کسی به اخلاق الهی مزیّن شد و به آن‌چه که ذوالجلال‌ و الاکرام، حضرت حقّ بیان فرمودند، موفّق شد؛ شامل آن لطف حقیقی ذوالجلال ‌و الاکرام شده و خداوند خیر را برای او تمام کرده است.

اولیاء خدا بیان می‌کنند: آن ‌که توفیق پیدا کند که گناه نکند و آن‌چه که پروردگار عالم حرام کرده است، انجام ندهد و حلال ذوالجلال ‌و الاکرام را برای خودش فرض بداند؛ در خیر مطلق است. روایات شریفه ما هم همین را بیان می‌کنند، بیان روایات راجع به خیر این است که اگر انسان موفّق بشود گناه نکند و از مسائلی که گناه است، دور بشود، آن­وقت است که در حقیقت، در خیر است.

در این بحث خیر عرض کردیم: عندالاولیاء اگر کسی خانه آن‌چنانی، مرکب و وسیله نقلیّه و شغل خوبی داشت، به معنی آن نیست که خدا به او لطف کرده و مشمول خیر پروردگار عالم است؛ یعنی این­ها دلالت بر خیر نیست، بلکه همه این‌ها دلالت بر ابتلاء است؛ یعنی امتحان ذوالجلال ‌و الاکرام است. هم فقرش، ابتلا است و هم ثروتش. هم مرئوس بودن به صورت ظاهر ابتلا است و هم رئیس بودن به صورت ظاهر. هم دارای جمال ظاهری بودن ابتلا است و هم برعکسش. هم صحّتش ابتلا است و هم مریضی‌اش و ... .

لذا به‌طور کلّی آن‌چه در دنیا است، همه ابتلائات بشر است و خیر نیست. اولیاء خدا فرموده‌اند: خبر واقعی، آن موقعی است که انسان از این ابتلائات سرافراز بیرون بیاید و از این امتحانات الهی، نمره قبولی بگیرد. البته در این امتحانات و ابتلائات الهی، بعضی نمراتشان در حدّ عالی است و ممتازند، ولی بعضی نمراتشان کمتر است.

سبب گریه اولیاء الهی در دل شب

عرفای غظیم‌الشّأن و اولیاء خدا می‌فرمایند: نمره قبولی آن‌ وقتی است که دینمان را سالم از این دنیا ببریم، یعنی عاقبت به خیر شویم و بدانیم که دیگر وقتی از این دنیا رفتیم، با دین کامل رفتیم.

عرض کردیم: آن کمّل اولیاء خدا، خصّیصین حضرت حقّ و عرفای عظیم‌الشّأن عمده گریه و ناله‌شان در دل شب همین است که خدا! کمکک کن تا بتوانم دینم را سالم ببرم. خدا نکند آن لحظات آخر، ابلیس ملعون با سپاهش به جانم بیفتند، وسوسه‌ام کنند، مرا در شک و ریب قرار دهند و دینم را از من بگیرند. لذا عمده ناله و فغانشان بابت این مطلب است.

آن مرد الهی و عظیم‌الشّأن، آیت­الله‌ العظمی بهاءالدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: آن‌چه که از معارف کسب کردیم، این است که اولیاء در دل شب گریه نمی‌کنند که مقام صالحین یا مقام انبیاء را کسب کنند، بلکه گریه‌شان برای این است که خدا! عاقبت به خیر و با دین از دنیا بروم که اگر کسی این‌طور شود، دیگر خدا خیر الهی را بر او گشوده است.

لذا اگر خدا خیر کسی را بخواهد همین است که او از این امتحانات با نمره قبولی بیرون بیاید و دیگر در آن دنیا راحت باشد. یعنی وقتی روح او از این کالبد و بدن فارق شد، آسوده باشد!

ماجرای پیغام و طعامی که ملّا محمّد مهدی نراقی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) از بهشت دریافت کرد

آن عارف عظیم‌الشّأن و الهی، ملّا محمّدمهدی نراقی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) صاحب کتاب جامع‌السّعادات، آن کتاب مؤیّد وجود آقاجانمان، امام زمان (عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) [1]، یک نکته بسیار عالی و مهمّی را تبیین می‌فرمایند، ایشان می‌فرمایند: نجف اشرف که بودم، یک روز به وادی‌السّلام رفتم. وقتی وارد شدم، دیدم جنازه‌ای را برای دفن آوردند. من هم برای تشییع او رفتم - همان­طور که می­دانید این کار، مستحب است - همین که بدن را درون قبر گذاشتند، دیدم مثل این که من هم وارد قبر شدم، وحشت کردم امّا تا وارد شدم، دیدم یک باغ وسیع، بسیار عالی، زیبا و مفرّح است. شخص جوانی روی تختی نشسته بود که تا من را دید، پایین آمد، احترام کرد و من را کنار خودش نشاند. آن جوان به من بیان کرد: این جنازه را که دیدی، متعلّق به من بود. من را از فلان شهرستان آوردند و تا در این قبر گذاشتند، من را به این باغ آوردند. بعد گفت: می­خواهی در باغ بگردیم؟ گفتم: بله.

شروع کردم با او باغ را گشتم، دیدم از این باغ به یک باغ دیگری داریم وارد می­شویم، پدر و مادرم را هم دیدم، سلام کردم و بعد خوشحال شدم و گفتم: نکند من هم آمدم که دیگر باشم. امّا به من گفتند: نه، تو متعلّق به این­جا نیستی. پدر و مادرم از حال من و بچّه­ها سراغ گرفتند و من هم گفتم: وضع معیشتی­مان خیلی بد است. پدرم اتاقی را معرّفی کرد که دیدم یک سالن عجیبی است. فرمودند: از این­جا طعام بردار. دیدم برنج­هایی است که بسیار عجیب و غریب است. امّا من ظرفی نداشتم، لذا عبایم را پهن کردم و برنج­ها را در آن ریختم.

قبل از بیرون آمدنم به آن جوان گفتم: تو چه کردی؟ گفت: من سعی کردم که در دنیا گناه نکنم و فهمیدم اگر خدا خیر کسی را بخواهد، این است که تنفّر از گناه را در دل او قرار می­دهد و من از گناه متنفّر بودم. در این حال بود که یک­دفعه با کمال تعجّب دیدم بیرون از قبر هستم و دارند لحد را می­چینند. نه خواب بودم و نه تصور و توهم بود. حتّی عبایم را در دستم گرفته بودم، درحالی که مقداری برنج در آن بود! فهمیدم لطف خدا شامل حالم شده و من را بردند که آن صحنه­ها را ببینم و از طرفی هم به من پیغام دادند که گناه نکنم.

به آرامی از آن جمع جدا شدم تا متوجّه من نشوند. برنج را به منزل آوردم و مدّت مدیدی از آن استفاده می­کردیم. همسرم مدام اصرار می­کرد که موضوع این برنج چیست؟! هم طعمش فرق می­کند و هم حالتش! اصلاً در نجفی که این وضعیّت است، این برنج را از کجا آوردی؟! آن­قدر اصرار مرد تا مجبور شدم ماجرا را تعریف کنم. تا همسرم فهمید که این از بهشت است و رفت مجدد از آن برنج بردارد و بپزد، دیدیم دیگر نیست!

لذا عزیزان! نکته مهم این داستان که تعریف کردم، این بود که آن جوان گفت: فهمیدم خیر این است که گناه نکنم و تنفّر از گناه در دلم ایجاد شود.

مقتصد بودن و عفاف و پاکدامنی؛ خیری است از ناحیه خدا بر امّت!

یک روایت شریف در درّالمنثور است که وجود مقدّس خاتم رسل، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بیان می­فرمایند: «إن اللّه تبارک و تعالی إذا اراد بقومٍ خیراً بقاءً أو نماءً» اگر خدا بخواهد به قومی خیری را مرحمت کند و ماندگاری (جاودانه بودن) و رشد را برای آن­ها قرار دهد؛ «رزقهم القصد و العفاف» صرفه جویی و عفاف و پاکدامنی را به آن­ها روزی می­دهد. عفاف و پاکدامنی یعنی همین که انسان از هر آنچه گناه است، دور شود.

لذا اگر خدا بخواهد به قومی خیر بدهد، اوّلاً عنایت می­کند تا او صرفه­جو باشد و مسرف نباشد. یعنی اگر پروردگار عالم قوم و ملّتی را دوست داشته باشد، حال مقتصد بودن یعنی دور بودن از اسراف را برای آن­ها قرار می­دهد. لذا آن قوم پیروز هم هست.

این که می­بینید پروردگار عالم راجع به اسراف، مطالب زیادی را بیان فرموده و در قرآن هم می­فرماید: «إِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْرِفین‏»^[2] خدا مسرفین را دوست ندارد؛ برای همین است. یک خصوصیّت مقتصد هم همین است که هیچ موقع در مقابل دیگران، دست تکدّی و گدایی، دراز نمی­کند. اگر ملّتی مقتصد بود، طبیعی است در مقابل دیگران دست گدایی دراز نمی­کند.

اولیاء خدا می­گویند: یک حکمت صیام عندالله تبارک و تعالی همین است که وقتی امّتی به صیام مشغول شد، دیگر دستش در مقابل دشمن دراز نمی­شود و در محاصره­های اقتصادی کم نمی­آورد؛ چون اهل صیام است، لذا شکست برای او نیست.

لذا اگر خدا به قومی عنایت کند و رشد و ماندگاری را برای قومی بخواهد؛ در آن قوم و آن امّت، دو عمل ملکه وجودی­شان می­شود؛ یکی این که از اسراف دور می­شوند و مقتصد خواهند بود و دوم این که اهل عفاف هستند؛ یعنی گناه­کار نخواهند بود.

پروردگار عالم نمی­خواهد یزید و شمر هم یزید و شمر باشند!!!

امّا اگر خدا خیر کسی را نخواهد، چه می­شود؟! البته در این­جا یک سؤال دیگر مطرح می­شود و آن این که اصلاً مگر می­شود پروردگار عالم خیر کسی را نخواهد؟! خدایی که خودش این انسان­ها و موجودات را خلق کرده، مگر می­شود بد آن­ها را بخواهد؟! خدایی که حبیبش که مخلوق اوست؛ یعنی حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) آنقدر رحمت است که قرآن می­فرماید: «لَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ أَلاَّ یَکُونُوا مُؤْمِنین‏»[3] - حبیب من! بس است این­قدر حرص امّت را نخور که این­ها ایمان بیاورند، داری خودت را به هلاکت می­اندازی - لذا همّ و غمّ ایشان، امّت و انسان­ها بودند و خیلی دوست داشتند مردم در راه هدایت بیایند.

بارها این مثال را زدم - در مثال مناقشه نیست - فرض بگیریم مثلاً کسی رفته یک آبشار یا کوه چنین و چنانی را در یک کشور دیگر یا ایران خودمان دیده، از آن به بعد مدام به دوستش می­گوید: فلانی! آن­جا دائم به یادت بودم، ای کاش بودی و بعد هم مدام می­گوید: نمی­شود، یک بار باید بیایی، آخر نمی­دانی چه بود و شروع به تعریف می­کند. لذا چون او را دوستش دارد، دلش می­خواهد او را هم ببرد و مدام برایش تعریف می­کند.

آن حبیب خدا، ختمی مرتبت، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) چون خودش مقامات انسانی را طی کرده و خلیفه الله شده؛ دوست دارد مردم را هم در این راه بکشاند. لذا مدام برای امّت، حرص می­خورد و می­خواهد این­ها مؤمن شوند، از بس سرشار از رحمت گسترده الهی است.

حال، وقتی حبیب پروردگار عالم این­طور است؛ آن­وقت خودش که ارحم الراحمین است، مگر می­شود بدِ بندگانش را بخواهد؟! ابداً، به خودش قسم، والله حتّی پروردگار عالم نمی­خواهد یزید و شمر هم یزید و شمر باشند؛ یعنی بد باشند. خدا نمی­خواهد بوش و اوباما هم بوش و اوباما باشند. بلکه خدا دوست دارد همه خوب و اهل نجات باشند. لذا به بندگانش اختیار داده ولی خود آن­ها نمی­آیند، در حالی که راه­ها را هم باز کرده و بارها هم گفته: هر که هستی، برگرد (گر کافر و گبر و بت پرستی بازآی)، چون درب رحمت پروردگار عالم باز است و آن­جا جایگاه ناامیدی نیست، «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ»[4] پس خدا دوست دارد بشر برگردد.

لذا همان­طور که عرض کردم همه سور قرآن با «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم» آغاز می­شود، جز سوره برائت یا همان توبه که تازه در آن­جا هم خدا فرمود: بدون بسم الله باشد و حتّی «بسم اللّه القاصم الجبّارین» نفرمود. پروردگار عالم می­فرماید: اگر می­خواهی اسم من را صدا بزنی، چون من ارحم الرّاحمین هستم، بسم الله گفتن ناقص است و باید بگویی: «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم».

امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن امام العارفین عادت داشتند که وقتی می­خواستند چیزی را تعارف کنند، می­گفتند: بسم الله؛ لذا هم یادآوری می­کردند که بسم الله فراموش نشود و هم به جای این که از لفظ «بفرمایید» استفاده کنند، از «بسم الله» استفاده می­کردند و این، عادت امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بود. خدا عارف دامغانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، رفیق شفیق امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند. یک مرتبه ایشان محضر مبارک امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودند، تا امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: بسم الله، ایشان فرمودند: الرّحمن الرّحیم. امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم فرمودند: بله، حرف شما صحیح است!

پس پروردگار عالمی که رحمان و رحیم است و خودش هم دوست دارد بندگانش با «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم» به سمتش روند؛ مگر بد کسی را می­خواهد؟! ابداً.

گناه؛ بدترین خیانت

پیامبر عظیم الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) در ادامه آن روایت می­فرمایند: «و إذا أراد بقوم انقطاعا فتح علیهم باب الخیانة» اگر خدا نابودی قومی را بخواهد، باب خیانت را بر آن­ها می­گشاید که یا از طرف خودشان است یا از طرف دیگران ، «فتح لهم أو فتح علیهم».

لا اله اله الله! طوری که پروردگار عالم در سوره انعام آیه چهل و چهارم بیان می­فرمایند: «حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون‏».

اولیاء خدا خیانت را به معنی ورود به گناه بیان می­فرمایند؛ یعنی چه خیانتی به نفس مطمئنّه بدتر از این است که انسان گناه کند؟!

همه اولیاء الهی مثل آیت­الله العظمی بهجت، آن بهجت القلوب؛ آیت­الله العظمی بهاءالدینی؛ ابوالعرفا، آیت­الله العظمی ادیب؛ آیت­الله العظمی مولوی قندهاری؛ حاج شیخ جعفر مجتهدی؛ آیت­الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامهم اجمعین) و ... که توفیق شرفیابی به محضرشان داشتم، یک نکته بسیار مهم بیان می­کردند و آن این که: اگر کسی تنفّر از گناه در دلش رشد کرد، بداند دیگر لطف خدا به او تمام شده و خیر مطلق است.

لذا عزیزان! انسان باید از گناه بدش بیاید و اصلاً از اسمش هم تنفّر داشته باشد و تا اسم آن را می­شنود، حالش بد شود. اولیای خدا، طوری می­شوند که بو و صدای گناه را تشخیص می­دهند. مگر گناه بو دارد؟! بله عزیزم! منتها یک شامّه قوی می­خواهد. مگر گناه صدا دارد؟! بله، عزیزم! منتها یک گوش شنوا می­خواهد. لذا اگر خدا بخواهد حتّی بوی گناه هم به شامّه­شان می­رسد.

چندین مرتبه همراه یک ولیّ خدا از محلّی عبور می­کردیم، تا به یک جای مشخّصی می­رسیدیم، می­فرمودند: آقاجان! از این­جا نرویم. تعجّب می­کردیم قضیّه چیست. بعدها فهمیدیم که یک خانه در آن­جا پیدا کرده بودند که خانه فساد بود و جوان­ها را به آن­جا می­آوردند. لذا ایشان تا از آن­جا رد می­شدند، حالشان بد می­شد و می­گفتند: از این­جا نرویم و دور می­زدند و راه را عوض می­کردند. برای پیرمرد سخت هم بود، چون حداقل ده دقیقه مسیرمان دورتر می­شد و شاید امثال من نفهمند و مدام بگویند: آقا! از این طرف، راه نزدیک­تر است، چرا تغییر بدهیم؛ امّا حال آن­ها این­طور است - حالا روایتش را هم عرض می­کنم که ببینید اگر کسی به آن حال رسید، بوی گناه را می­فهمد و استشمام می­کند -

لذا حضرت فرمودند: یا از طرفش خودشان یا از دیگران، باب خیانت بر آن­ها باز می­شود. تا آن جا که می­فرمایند: خدا فرموده: «حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا» این­ها به خاطر چیزهایی که به آن­ها داده شده، شاد هستند، «أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً» امّا ناگهانی این­ها را از آن­ها می­گیریم، «فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون‏» که این­ها دیگر نومید می­شوند؛ یعنی جانشان که گرفته می­شود، می­فهمند عجب! همه این­ها ظواهر بوده است!

همان که وجود مقدّس مولی­الموالی یا أبی­عبدالله(علیهما الصّلوة و السّلام) فرمودند:

یَا مَنْ بِدُنْیَاهُ اشْتَغَلْ‏ قَدْ غَرَّهُ‏ طُــــــولُ‏ الْأَمَلِ‏

الْمَــــوْتُ یَأْتِی بَغْتَةً وَ الْقَبْرُ صُنْدُوقُ الْعَمَــل

«حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون‏» لذا آن­ها هم می­فهمند هیچ خبری نبود و نومید می­شوند. پس اگر خدا بخواهد قومی را نابود کند، باب خیانت برای آن­ها باز می­شود، مثلاً در اقتصاد و تجارتشات و یا در حقّ و حقوق دیگران خیانت می­کنند و خائن می­شوند - به شرط حیات اگر در باب خیانت وارد شدیم، عرض می­کنیم شقوق خیانت چیست که نکته مهمّی است و خیلی باید مواظب باشیم -

پس خیر پروردگار عالم و ماندگاری و رشد برای آن کسانی است که صرفه­جو می­شوند و پاکدامنی روزی­شان می­شود و نابودی، نصیب کسانی خواهد بود که باب خیانت برایشان باز شده است.

گوش شنوا داشتن؛ خیری از جانب خدا

همان­طور که گفتیم خدا که بد کسی را نمی­خواهد، پس چرا در این­جا بیان می­شود: اگر خدا بخواهد امّتی را نابود کند، چنین می­کند؟! وجود مقدّس حضرت باقر العلوم، امام محمّد باقر(علیه الصّلوة و السّلام) جواب این را بیان می­کنند. حضرت روایتی را از پیامبر عظیم­الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نقل می­فرمایند که فرمودند: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ‏ بِقَوْمٍ‏ خَیْراً أَسْمَعَهُمْ‏»[5] اگر خداوند خیر امّتی را بخواهد، آن­ها را شنوا می­کند؛ یعنی یک گوش شنوا به آن­ها می­دهد.

پس هر موقع پروردگار عالم بخواهد به قومی خیر مرحمت کند، به آن­ها گوش شنوا می­دهد، طوری که حرف­های انبیاء عظام، حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و اولیاء خدا را می­شنوند؛ یعنی فقط با این گوش ظاهری نیست که می­شنوند، بلکه با گوش جان حرف اولیاء را می­شنوند، می­پذیرند و عمل می­کنند. لذا مطیع می­شوند و خودسر و خودرأی نخواهند بود.

آیت­الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، استاد عظیم­الشّأنمان بیان می­فرمودند: می­دانید چرا تفسیر به رأی صحیح نیست؟ هر که تفسیر به رأی کند، یعنی گوش شنوا ندارد و نفهمیده انبیاء چه گفته­اند. لذا می­خواهد اظهار کند من هم صاحب نظرم. پس تفسیر به رأی؛ یعنی اعلان صاحب نظر بودن، امّا کسی که مطیع انبیاء و معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و اولیاء است، معلوم است دیگر إن­قلتی ندارد، بلکه گوش شنوا دارد و مطیع محض می­گردد. لذا دیگر در فرمایشات بزرگان و اعاظم، اظهار فضل و وجود نمی­کند و این خیلی مهم است.

حضرت در ادامه به زیبایی می­فرمایند: «وَ لَوْ أَسْمَعَ مَنْ لَمْ یَسْمَعْ لَوَلَّى مُعْرِضاً کَأَنْ لَمْ یَسْمَعْ» امّا اگر کسی این گوش باطنی را نداشته باشد، اگر هم خدا سخن بگوید، توجّهی نمی­کند. یعنی سخن حقّ به گوش او می­رسد امّا کأنّ اصلاً نمی­شنود. صورت ظاهر می­شنود امّا گوش شنوا ندارد و فقط یک سری از کلمات را شنیده است.

امّا یک عدّه تا کوچکترین مطلبی را می­شنوند، عمل می­کنند و مطیع می­شوند، خیلی عجیب است، کسانی به جاهایی رسیده­اند که اصلاً باورش برای انسان مشکل است، صورت ظاهر هم سواد حوزوی نداشتند که بخواهند عالم بما هو عالم باشند امّا مطیع بودند و عمل کردند.

چرا نام رسول ترک، در کتب عرشی، به عنوان «خادم الحسین(علیه الصّلوة و السّلام)» ثبت شده؟

لذا انسان باید توبه کند و توبه هم یعنی دیگر انسان نه تنها به گناه برنگردد، بلکه از آن­جا به بعد مطیع محض دین و اوامر الهی شود. خدا حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بصیر و اهل ضمیر را رحمت کند. ایشان یک مرد عجیبی بودند. ایشان به آیت­الله حاج سیّد عباس ابوترابی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) (پدر حجّت الاسلام، سیّد علی اکبر ابوترابی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که الآن هم قبرشان در کنار ایشان است) فرمودند: رسول ترک بعد از توبه، هر چه بزرگان و علما گفتند، عمل می­کرد و جبران مافاتش این بود که تا کوچکترین چیزی را می­شنید، سریع می­رفت و عمل می­کرد؛ یعنی گوش شنوا پیدا کرده بود. لذا من دیدم که به واسطه این عملش، در آن کتاب عرشی که می­نویسند و مکتوب است، نام او به عنوان خادم الحسین(علیه الصّلوة و السّلام) ثبت و ضبط شد.

سؤال شد: آقا! این خادم الحسین(علیه الصّلوة و السّلام) یعنی چه؟ فرمودند: یعنی فردای قیامت، در بهشت، در دستگاه أبی­عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) است - البته منظور، این خادمی که ما می­گوییم، نیست - بعد فرمودند: نه به خاطر عشق به أبی­عبدالله - که رسول ترک عشق عجیبی داشت به سیّدالشّهدا داشت و تا روضه می­خواندند، غش می­کرد و حالات خاصّی داشت - بلکه فقط به خاطر این که بعد از توبه­اش هر چه می­شنید، عمل می­کرد و می­گفت: من باید گذشته­ام را جبران کنم. لذا او تا پای منبری مطلبی را می­شنید، سریع عمل می­کرد و به قولی اصلاً نمی­رفت تحقیق کند که چیست، بلکه سمیع شده بود و عمل می­کرد.

عاقبت گوش شنوا نداشتن

«وَ لَوْ أَسْمَعَ مَنْ لَمْ یَسْمَعْ لَوَلَّى مُعْرِضاً کَأَنْ لَمْ یَسْمَعْ»، بعضی هم هستند که ولو پروردگار عالم، نبی مکرّم(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و اولیاء خدا نصیحت کنند، نمی­شنود؛ چون گوش شنوا ندارد. اگر به چشم و گوش ظاهری بود که خیلی­ها دیدند و شنیدند امّا چیزی نشدند! مگر آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را در نجف ندیدند؟! مگر آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را در قم ندیدند؟! مگر ابوالعرفا(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را ندیدند؟! پس چرا تغییری نکردند؟ چون نمی­شنوند و نمی­بینند.

مرحوم حاج آقای حلوایی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) یک بازاری و آدم عادی است امّا تا ابوالعرفا(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را دید، خانه خود را در تجریش فروخت و به صابون­پز­خانه رفت. لذا ایشان چشم بینا و گوش شنوا داشت.

پس معلوم است پروردگار عالم که نعوذبالله کسی را به ضلالت و گمراهی نمی­اندازد، اصلاً این دور از شأن ذوالجلال و الاکرام است، منتها باید انسان بخواهد، اگر خیر قومی را خدا بخواهد، آن­ها شنوا می­شوند، هر چه گفتند می­پذیرند و دیگر دنبال هوا و هوس نیستند، منتها اگر کسی خودش نخواهد، دیگر به گمراهی می­افتد.

نکته­ای را بگویم خیلی زیباست، مرحوم آیت­الله شالی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که از شاگردان آیت­الله قاضی (اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودند که چند سال پیش قرین رحمت الهی شدند. این سیّد عظیم­الشّأن می­فرمودند: یک کسی نزد آقای قاضی (اعلی اللّه مقامه الشّریف) آمد، گفت: آقا! یک ذکری به من بده. آقای قاضی (اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: ذکر نمی­دهم، یک نصیحت می­کنم، اگر نصیحت را عمل کردی، بعداً بیا ببینم به ذکر می­رسی یا خیر.

لذا آقای قاضی (اعلی اللّه مقامه الشّریف) مطلبی را به ایشان گفته بودند، خود آن شخص برای آیت­الله شالی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) گفته بود: رفتم و آمدم، چند وقت گذشت، مجدّد گفتم: آقا! ذکر بده. آقا فرمودند: خجالت نمی­کشی؟! تو می­خواهی ذکر را خراب کنی! تو گوش شنوا نداری. اگر گوش شنوا داشتی هر چه می­گفتم، عمل می­کردی، در حالی که تو گفتی: آخر این‌ قسمتش که معلوم نیست چه می‌‌گوید و ... . بعد از او پرسیدند: آیا این­طور نگفتی؟! گفت: بله آقا! گفتم، شما درست می‌‌گویید. گفت: پس بلندشو، برو. آن شخص می‌‌گفت: من به هیچ کس نگفته بودم امّا فهمیدم آقا حال من را می­دانستند، لذا از آن­جا به بعد دیگر حالم متغیّر شد و فهمیدم درست می‌‌گویند.

گوش شنوا این است که انسان مطیع اوامر خدا بشود و إلّا اگر گوش، شنوا نباشد، حتّی سخنان پروردگار عالم، انبیاء عظام، حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و اولیاء خدا را هم نمی‌‌شنود.

پس انسان گوش شنوا می‌‌خواهد و إلّا خدا بد کسی را نمی‌‌خواهد. معلوم است اگر انسان نشنود، گرفتار می‌‌شود.

راهی برای بیمه شدن از گناه

پس عزیزان! باید گوش شنوا داشته باشیم. حضرت به امّت فرمودند: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» امّا چه شد؟! امّت گوش شنوا نداشتند!

چقدر خود اهل جماعت راجع به «سیّدان شباب اهل الجنّه»، وجود مقدّس امام مجتبی و أبی‌عبدالله(علیهما الصّلوة و السّلام)، روایات دارند، امّا چه کردند؟! گوش شنوا می‌‌خواهد که نداشتند.

اگر گوش شنوا داشته باشیم، یک بار بسمان است. چرا اولیاء این قدر تکرار می‌‌کنند؟! برای این که امثال من، گوش شنوا ندارند و إلّا باید یک بار بگویند.

آقا! هر شب با آقاجان، امام زمان(روحی له الفدا) حرف بزن. عرض کردم اگر موفّق به حرف زدن شدیم، معلوم است در روز، گناه نکردیم. خوش به حال آن‌هایی که هر شب موفّق هستند که به خود حضرات قسم، اگر کسی این توفیق را داشته باشد که هر شب با آقا حرف بزند و منقطع نشود، به مطالبی خواهد رسید.

عرض کردیم: دو سه دقیقه قبل از خواب، به تعبیر عامیانه‌ وقتی مسواکت را هم زدی و دیگر می‌‌خواهی بخوابی و برق‌ها را خاموش کردی؛ از همسر، هم‌حجره‌ای، هم‌خوابگاهی و ... جدا شو و با آقاجان حرف بزن.

نگو حرفم نمی‌‌آید. اتّفاقاً اگر بشود، چه حرفی می‌‌آید. یک موقع نگاه می‌‌کنی، می‌‌بینی ده دقیقه، یک ربع داری با آقا حرف می‌‌زنی و متوجّه نشدی!

آن‌قدر هم محبّت دارند، آن‌قدرهم بزرگوارند که خودشان هم این حرف زدن را دوست دارند. بارها هم عرض کردم: آقاجان خیلی هم دوست دارند که جوان‌ها با ایشان حرف بزنند. آقاجان، جوان پسند هستند. البته نمی‌‌خواهم پدرانی را که در جلسه هستند و کسانی را که در سرازیری قرار گرفتند، مأیوس کنم امّا آقاجان بیشتر جوان را دوست دارند.

اگر در جوان در خلوت بگوید: آقا! سلام، می‌‌خواهم با شما حرف بزنم، یک عنایتی کنید؛ به او زودتر عنایت می‌‌کنند. عرض کردم به خدا قسم، به خودش قسم، به یک سال نمی‌‌رسد که می‌فهمد خبری شده و حالش تغییر می‌‌کند و عوض می‌‌شود.

چرا گوش نمی‌‌دهیم؟! چون امثال من گوش شنوا ندارند و إلّا یک بار که بگویند، بسمان است. «العاقل یکفی به الاشاره» حتّی اشاره هم بکنند، کافی است.

با آن آقایی حرف بزن که همه هستی بإذن الله تبارک و تعالی متعلّق به اوست، آن که همه صفات و خصایص انبیاء و اولیاء و حضرات معصومین در اوست و آنچه خوبان همه دارند، او یک جا دارد.

به خدا قسم اگر با آقاجان حرف بزنیم، بیمه می‌‌شویم، از گناه بیمه می‌‌شویم، مملکتمان بیمه می‌‌شود و ... .

آقاجان! سرتان سلامت. دو ماه عزاداری محرّم و صفر دارد تمام می‌‌شود. آقاجان! ایّام رحلت یا شهادت پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و شهادت امام مجتبی (علیه الصّلوة و السّلام) است. آقاجان! ایّام شهادت ثامن‌الحجج (علیه الصّلوة و السّلام) است. آقاجان! سرتان سلامت، خیلی داغ دیدید.

آقاجان! شما فرمودید: من مدام به یاد غربتِ جدّم اشک می‌‌ریزم امّا بعضی از ما خسته می‌‌شویم و می‌‌گوییم: یک ماه، دو ماه خسته­کننده است؛ امّا شما فرمودید: من دائم گریه می‌‌کنم. آقاجان! قربان چشم‌های قشنگت. آقا جان! این‌قدر اشک می‌‌ریزید، یک طوری نشود که چشم­هایتان کم‌سو شود.

به خودش قسم! حضرتش اوّل باکین عالم است. حتّی یعقوب این‌قدر گریه نگرده که آقاجان گریه کرده. قربان آن چشم‌های قشنگت آقاجان! ما به این چشم‌ها نیاز داریم.

شاید یک علّت این که ما دعای سلامتی آقا را ما می‌‌خوانیم («اللهم کن لولیک» دعای سلامتی است و «الهی عظم البلاء» دعای فرج است کهبعضی به اشتباه جابه­جا می‌‌گویند)، همین است. می‌‌گوییم: خدا! امام زمان (عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) ما را سالم نگاه دار.

یابن الحسن! آقاجان! من متعجّبم با همه بدی‌هایم چطور اجازه می‌‌دهید با شما حرف بزنم؟! لطف شما چقدر زیاد است! کرمتان چقدر زیاد است! مانند جدّتان ارحم الرّاحمین و باب رحمتید. قربانتان بروم، چه خبر است؟!

چه کنم آقا؟! آقا! من بدم، آقا! دستم را بگیر. آقاجان! من دائم می‌‌گویم دستم را بگیر و می‌‌دانم شما لطف دارید، دستم را گرفتید و الان هم در خانه خودتان، در این مهدیه آوردید.

مگر در این دنیایی که به ظاهر وسیع است و چند میلیارد انسان در آن هستند؛ چند نفر اجازه دارند اسم آقا را بیاورند؟! به خدا قسم این لطف و عنایت خودش است. اگر خدای ناکرده، شک کنی، یک موقع می‌‌بینی یک روز، دو روز، سه روز یا حتّی بیشتر، اصلاً یاد امام زمان (عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) نیستی و اسمش را به زبان نمی‌‌آوری.

یک کسی گناهان عجیبی داشت و توبه کرده بود. می­گفت: وقتی هنگام ظهر رادیو یا تلویزیون را روشن می­کردم، همین که دعای سلامتی آقا را می‌‌خواندند، سریع آن‌طرف می‌‌زدم. آن موقع خودم هم نمی‌‌دانستم چرا این­طور هستم، الان می‌‌فهمم که خیلی گناه می‌‌کردم و حتّی اجازه نمی‌‌دادند بشنوم، چه برسد به زبان جاری کنم!!!

عزیز دلم! معلوم است هنوز آقاجان ما را دوست دارد که اجازه داده اسم قشنگش را به زبان جاری کنیم.

آقای خوبی‌ها! تو که این قدر لطف داری، تو که این‌قدر محبّت داری، تو که این‌قدر ما را دوست داری، می‌‌شود یک کاری کنی که دیگر من گناه نکنم و به سمت گناه نروم و از گناه بدم بیاید؟! یابن الحسن! آقاجان! وضعم خراب است. آقاجان! تو که می‌‌دانی امّا دوست داری خودم به زبان جاری کنم.

لذا عزیزان! در خلوت به آقاجان بگو. آقاجان! خلیفه الله است، در خلوت بگوییم: آقا! بد کردم، غلط کردم، اشتباه کردم. آقاجان! می‌‌خواهم برگردم. آقاجان! دوست دارم دیگر با شما باشم. آقاجان! دوست دارم سرباز شما باشم، می‌‌شود؟! آقا! شما که کریم و ابن الکریمی و می‌‌توانی محبّت کنی.

آقاجان! می‌‌دانم هر بار قسمت دادم، اذیّتت کردم. آقاجان! امشب می‌‌خواهم یک طور دیگر قسمت بدهم. آقاجان! به آن پاره‌های جگر امام حسن مجتبی (علیه الصّلوة و السّلام)، آقاجان! به آن لحظه‌ای که عمّه جانت زینب(علیها الصّلوة و السّلام)، در تشت نگاه کرد و دیگر امید زینب(علیها الصّلوة و السّلام) ناامید شد؛ چون امید داشت سم‌ها و زهرها را بیرون بیاورد امّا تا نگاهش به درون این ظرف افتاد، پاره‌های جگر برادرش را دید!!! آقاجان! به آن لحظات دست ما را بگیر .........