بسمه تعالی

دویست و سی و پنجمین جلسه درس اخلاق حضرت آیت‌الله قرهی(مدّ ظلّه العالی)

با موضوع : اهل خیر و آخرت چه خصایصی دارند؟

چهارشنبه 11 بهمن ماه 1391، در محل مهدیه القائم المنتظر(عج) برگزار شد.

در مرقومه ذیل مشروح بیانات نورانی معظّمٌ له، برای علاقمندان به رشته تحریر در آمده است:

دوران کمال خیر، چه زمانی است؟

خصایص اهل خیر و آخرت دردنیا به قدری زیباست که هم دنیای انسان را حسنه می­کند وهم آخرت را. اولیاء خدا و خصّیصین حضرت حقّ تعبیری را راجع به اهل خیر دارند که بیان می کنند: اهل خیر مشمول آیه «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّار»[1] هستند و دلیل این است که اهل خیر در دنیا، نه تنها برای خودشان خیر دارند، بلکه عامل آرامش برای همه جامعه بشری هم هستند.

آن مرد الهی وعظیم­الشّأن، صاحب مکیال، آیت­الله سیّد محمد اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در باب خیر بیان می فرمایند: دوران ظهور حضرت؛ یعنی دوران کمال خیر.

آن کسی هم که نطفه­اش، از دعای صاحبمان، منعقد گردیده است؛ یعنی آن آیت عظمی، صاحب کتاب کمال الدّین، حضرت شیخ صدوق(اعلی اللّه مقامه الشّریف) - که می­دانید به دعای حضرت حجّت(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) به دنیا آمده است - در باب وجود مقدّس آقاجانمان، مولایمان، سیّدمان، صاحبمان، حضرت حجّت بن الحسن المهدی(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) می­فرمایند: در دوران حضرت، آنچه که شما می­بینید خیر است و افعال انسان­ها است که عالم را خیر می­کند، چون همه انسان­ها خیر هستند و از آن­ها خیر بیرون می­آید و عالم، گلستان می­شود. لذا علّت گلستان شدن عالم در آن زمان، همین است و برکات این خیر بودن برای همه جامعه بشری است.

آخرت در ید قدرت چه کسانی است؟

در یک روایت شریفه که پروردگار عالم، خودش در معراج به وجود مقدّس ختمی مرتبت، محمّد مصطفی(علیهم صلوات المصلّین) تبیین کرده است، آمده که چه کسانی اهل خیر هستند؟ چه خصایصی دارند؟ حالات اهل خیر چیست؟ و ... .

علّامه عظیم­الشّأن، علّامه مجلسی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، صاحب بحارالانوار، یک تعبیری را در مورد این روایت دارند که می­فرمایند: اگر انسان بخواهد بداند زندگی سالم و خیر چیست، پروردگار عالم همه را در این روایت شریفه که خود راوی آن است و حدیث، مِن ناحیه الله و حدیث قدسی است، بیان کرده است؛ یعنی پروردگار عالم با این حدیث معراج، تکلیف را معلوم کرده است.

ذوالجلال و الاکرام در معراج به حبیب و رفیقش، ختمی مرتبت(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) خطاب کرد: «یَا أَحْمَدُ إِنَ‏ أَهْلَ‏ الْخَیْرِ وَ أَهْلَ الْآخِرَةِ»[2]. از همین تعبیر ابتدای روایت، معلوم می­شود کسانی که اهل خیر هستند، اهل آخرت هستند؛ یعنی این­ها در آخرت پیروزان حقیقی هستند.

آیت­الله بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن بهجت القلوب تعبیری بسیار زیبا را از سلطان العارفین، آیت­الله سلطان آبادی بزرگ(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نقل می­کردند که این مرد الهی بیان فرمودند: پروردگار عالم در باب اهل خیر و اهل آخرت تکلیف را تبیین کرده و فرموده: کسانی که اهل خیر هستند، آخرت هم در ید قدرت آن­هاست؛ یعنی اهل آخرت هستند و برای همین تعبیر «إِنَ‏ أَهْلَ‏ الْخَیْرِ وَ أَهْلَ الْآخِرَةِ» را تبیین می­فرمایند.

به تعبیر ایشان اگر می­خواهیم بدانیم اهل آخرت هستیم یا خیر، باید ببینیم اهل خیر هستیم یا خیر. ایشان تعبیرشان را به زیبایی بیان کرده­اند و در ادامه فرموده­اند: این که می­گوییم: «حَیِّ عَلَی الفَلاح»، باید بدانیم رستگاران حقیقی، اهل آخرت هستند و اهل آخرت، اهل خیر هستند. پس اگر می خواهید ببینیم فردای آخرت رستگار هستیم یا خیر، ببینیم اهل خیر هستیم یا خیر.

اهل خیر، چه کسانی هستند؟

1. کم رو و با شرم و حیا

لذا خداوند در این حدیث شریف خصوصیّات اهل خیر را بیان می­فرمایند که به این شرح است: «رَقِیقَةٌ وُجُوهُهُمْ کَثِیرٌ حَیَاؤُهُمْ» این­ها کم­رو هستند و حیا و شرمشان، زیاد است.

ما یک «رقیقة القلب» و یک «رقیقة الوجه» داریم. آن­ها که قلب و صورتشان، نرم است و کم­رو هستند؛ انسان­هایی هستند که وقتی در محضرشان می­نشینیم، آرامش را حس می­کنیم.

اولیاء الهی یک تعبیری را راجع به «رقیقة الوجه» بیان می­کنند، می­گویند: چنین فردی، کسی است که وقتی انسان در محضرش می­نشیند، می­فهمد که در امنیّت است. خدا نکند کسی وجودش شرّ باشد، دیگر نه تنها باشرم و حیا نیست، بلکه مایه آرامش انسان­ها هم نیست. امّا «رقیقة الوجه»، عامل آرامش است و چون اهل حیا است، معلوم است هم نسبت به خودشان و هم دیگران، بی­حیایی و پرده­دری نمی­کند.

یک روایت داریم که بیان می­فرمایند: از بی حیا دوری کن؛ چون معلوم است آن کس که بی­حیا و پرده­در است، آبروی تورا هم خواهد برد. یعنی آن کس که به خودش رحم نمی­کند، معلوم است به من و تو هم رحم نمی­کند و آبروی ما را هم از بین می­برد.

پس اهل خیر کسانی هستند که حیائشان زیاد است.

2. حماقت کم

ذوالجلال والاکرام در ادامه خصایص اهل خیر می­فرماید: «قَلِیلٌ حُمْقُهُمْ»، نادانی­شان خیلی کم است؛ یعنی کارهای احمقانه از آن­ها دیده نمی­شود.

معلوم است کسی که پرده­دری نکند و حیا را حفظ کند، این­گونه هم خواهد شد؛ چون خود روایات بیان می­کنند: کسی که اهل حیا بود، نشانه عقل اوست. لذا افراد احمق در بین این­ها کم است.

3. نفع رسانی زیاد

«کَثِیرٌ نَفْعُهُمْ»، نفع­رسانی­شان به مردم زیاد است. اهل خیر دائم برای مردم می­خواهند و فکر خودشان نیستند. لذا بیشترین نفعشان برای مردم و کمترینش برای خودشان است.

به قول مرحوم ابوی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که می­فرمودند: بعضی به سجده می­روند و به جای این که بگویند: «سُبحانَ رَبِّیَ الاَعلَی وَ بِحَمدِه»، دائم به فکر خود هستند و می­گویند: «سُبحانَ رَبِّیَ الاَعلَی و به من ده»!!!

امّا اهل خیر برعکس است و نفعشان به دیگران است. یعنی شرّ که به دیگران نمی­رسانند که هیچ، نفعشان برای دیگران زیاد است. وقتی «کَثِیرٌ حَیَاؤُهُمْ» شد، طبیعی است «کَثِیرٌ نَفْعُهُمْ» هم می­شود.

4. مکر اندک

الله اکبر! ذوالجلال و الاکرام چقدر زیبا خصایص اهل خیر را دارد تشریح می­کند. در ادامه می­فرماید: «قَلِیلٌ مَکْرُهُمْ» مکر آن­ها کم است.

اولیاء خدا از جمله ملّا محسن فیض کاشانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمایند: همین اندک مکری هم که دارند، برای دشمن است، نه برای خودشان که آن هم براساس آیه شریفه «وَ مَکَرُوا وَ مَکَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَیْرُ الْماکِرین‏»^[3] است.

5. راحتی مردم و سختی خود!

می­خواهیم بدانیم اهل خیر هستیم یا خیر؟ پروردگار عالم در معراج دارد به حبیبش، به خاتم رسل، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) این­گونه بیان می­فرماید: «النَّاسُ مِنْهُمْ فِی رَاحَةٍ» مردم از دست اهل خیر، آسوده و راحت­اند. یعنی مردم از دست این­ها در امانند و دغدغه ندارند که به آن­ها شری برسانند.

تمام این­ها به این علّت است که اهل خیر، انسان­های آرام الهی هستند، فلذا مردم از دست این­ها راحتند، «أَنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِی تَعَبٍ» امّا نفس خودشان در تعب و سختی است.

اولیاء خدا در دنیا آرامش ندارند. آرامش متعلّق به آخرت است. به قول آن شهید بزرگوار و عظیم­الشّأن، آن عارف بالله، شهید چمران(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که به جسم خودش خطاب کرد: با من راه بیا، چند صباح دیگری راحت خواهی شد و ... . لذا این­ها دائم این جسم و این نفس را در تعب و سختی می­اندازند و اصلاً اهل آرامش نیستند، بلکه خودشان را در رنج و تعب و گرفتاری قرار می­دهند. لذا این خصوصیت اهل خیر است که مردم از دستشان راحتند امّا خودشان در سختی هستند.

آن مرد الهی و عظیم­الشّأن، عارف بالله، ملّای قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان فرمودند: اولیاء وقتی از این دنیا می­روند، جسم و روحشان، در فرح قرار می­گیرد؛ چون اوّلاً می­دانند دیگر از سختی­های دنیا راحت شدند و ثانیاً می­دانند با کوله­باری از اعمال خیر از این دنیا رفتند. دیگران ناراحتند که این اهل خیر از مابین آن­ها رفت امّا این­ها خودشان خوشحال هستند!

6. سخن سنجیده

«کَلَامُهُمْ مَوْزُونٌ» کلام و سخن این­ها، سنجیده است. با آرامش صحبت می­کنند و حرف­های بیجا نمی­زنند. مردم را دعوت به خدا می­کنند و نعوذبالله و نستجیربالله مثل بعضی که شرّ هستند، مردم را به شرّ، نفس و شهوت دعوت نمی­کنند، بلکه به خیر و خوبی و خدا دعوت می­کنند. کلامی که می­گویند، دیگران را به آرامش دعوت می­کند و راه را برای آن­ها باز می­کند.

7. محاسبه و سرزنش کننده نفس

«مُحَاسِبِینَ لِأَنْفُسِهِمْ مُتَعَیِّبِینَ لَهَا» از نفس­های خودشان مدام حساب می­کشند و هیچ موقع هم راضی نیستند و تازه نفسشان را سرزنش هم می­کنند.

علّامه محمّد حسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را ندیدیم که یک بار بگویند: بس است، مدام می­گفتند: کم کار کردم!

تمام اولیاء خدا این­طور هستند، آیت­الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) روزهای آخر عمر شریفشان گریه می­کردند و می­فرمودند: کم کار کردم! با این که چه زحماتی کشیدند و کتابخانه عظیمی جمع­آوری کردند و به علم چقدر خدمت کردند که هنوز خدمات علمی ایشان در پرده است.

انسان هرکدام از این اولیاء خدا را می­دید، در روزهای آخر بیشتر ناراحت بودند؛ چون تاریخ مرگ خودشان می­دانستند و می­ترسیدند نکند این نفس دون در آن لحظات آخر فریبشان بدهد و می­گفتند: به اندازه­ای که باید، کار نکردیم. لذا ولو به لحظه­ای اولیاء خدا از اعمال خود راضی نبودند و همیشه احساس می­کردند کم کار کردند. این­ها آن عالم را می­بینند و نسبت به آن عالم سنجش می­کنند و می­بینند هر چه کار کردند، کم است.

8. چشم خواب، قلب بیدار!

لذا اهل خیر نه تنها از دست خود راضی نیستند، بلکه ناراحتند و این نفس را به تعب می­اندازند. «تَنَامُ أَعْیُنُهُمْ وَ لَا تَنَامُ قُلُوبُهُمْ» حتّی اگر چشمشان هم ساعاتی باید بخوابد، دو، سه ساعت بیشتر نمی­خوابند، تازه اولیاء خدا در این ساعات هم شاید چشمشان بسته شود امّا قلبشان برای همیشه بیدار است. قلوب اهل خیر لحظه­ای به خواب و غفلت نمی­رود. اگر بخوابد یعنی غافل شده، لذا تا آن لحظات آخر که نفس می­کشند، بیدار هستند.

9. چشمان گریان و قلوب ذاکر

«أَعْیُنُهُمْ بَاکِیَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ ذَاکِرَةٌ» اهل خیر که مردم از آن­ها راحتند، چشم­هایشان گریان است و دائم الذکرند، نه به لسان، بلکه به قلب؛ یعنی دائم وجودشان یاد خداست و دائم قلبشان یاد آقاجان، امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) است. لحظه­ای نیست که از یاد خدا غافل باشند. آنقدر این­ها یاد خدا در وجودشان است که نگاه به آن­ها عبادت محسوب می­شود.

لذا اولیاء خدا این روایت «النَّظَرَ إِلَى‏ وَجْهِ‏ الْعَالِمِ‏ عِبَادَة»^[4] را این­طور تفسیر کردند که از بس این­ها یاد خدا هستند، این ارتعاشات یاد خدا به قدری زیاد است که محیطشان را فرا می­گیرد و هر که در محیط آن­ها قرار می­گیرد، ولو به طور موقّت هم در محضر اولیاء خدا باشد، گویی یاد خدا در وجود آن­ها هم انعکاس پیدا می­کند.

لذا اهل خیر، دائم الذکر هستند، نه فقط به لسان، بلکه اگر به لسان هم باشد، این ذکر از قلب بیرون می­آید، «أَعْیُنُهُمْ بَاکِیَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ ذَاکِرَةٌ».

10. ذاکر بودن در زمان غفلت مردم

«إِذَا کُتِبَ النَّاسُ مِنَ الْغَافِلِینَ کُتِبُوا مِنَ الذَّاکِرِینَ» آن موقعی که نوشته می­شود که مردم در غفلت به سر می­برند، نوشته می­شود که این­ها یاد خدا هستند.

آن مرد الهی و عظیم­الشّأن، آیت­الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف) تعبیری را راجع به سلطان العارفین(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می­فرمودند. می­فرمودند: این مرد الهی وقتی در خواب بودند، ملائکه­الله که می­آمدند، می­دیدند ایشان به یاد خدا است.

حالا ما این­ها را نمی­فهمیم و برایمان سنگین است امّا اولیاء الله بیان کردند و ما هم بیان می­کنیم. عیبی ندارد، وصف العیش نصف العیش. متوجّه هم نشدیم گذرا رد می­شویم. عرض کردم یک مرتبه یکی از اولیاء فرمودند: تا حالا خواب خدا را دیدید؟! شاید ما بگوییم: مگر خدا دیدنی است که انسان خوابش را ببیند؟! ولی اولیاء این­گونه به یاد خدا هستند.

آن­قدر این ذکر خدا در وجودشان هست که حتّی وقتی بعد از حیات ظاهری آن­ها، کنار قبورشان بروید، آرامش پیدا می­کنید. لذا این ارتعاشات ذکر خدا حتّی بعد از رفتن آن­ها از این دنیا هم وجود دارد.

«وَ لَا یَشْغَلُهُمْ عَنِ اللَّهِ شَیْ‏ءٌ طَرْفَةَ عَیْنٍ»هیچ چیزی عامل نمی­شود که ولو به یک لحظه از یاد خدا غافل بشوند. همین است کسی که وقتی چشم می­خوابد، قلب نمی­خوابد «تَنَامُ أَعْیُنُهُمْ وَ لَا تَنَامُ قُلُوبُهُمْ». معلوم است کسی که «أَعْیُنُهُمْ بَاکِیَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ ذَاکِرَةٌ» هست، «وَ لَا یَشْغَلُهُمْ عَنِ اللَّهِ شَیْ‏ءٌ طَرْفَةَ عَیْنٍ» هیچ چیزی غیر از خدا، او را مشغول نمی­کند.

11. دوری از شکم پروری

لذا دائم به فکر خدا هستند و ولو به لحظه­ای جز خدا نمی­خواهند. «وَ لَا یُرِیدُونَ کَثْرَةَ الطَّعَامِ» دنبال شکم­پروری نیستند، حتّی آن چه به ظاهر می­خورند و پروردگار عالم بیان فرموده: «کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُم‏»^[5]، از برای این است: «قَوِّ عَلَى‏ خِدْمَتِکَ‏ جَوَارِحِی‏»^[6].

آن مرد الهی و عظیم­الشّأن آیت­الله بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن بهجت القلوب، یک تعبیری را راجع به آیت­الله ملّاحسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می­کردند. ایشان می­فرمودند: آن عارف بالله، ملّاحسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: خدایا! اگر بناست لقمه­ای را بخورم - توجّه! لقمه­، نه طعام - که در آن لقمه، یاد تو از دل من کمرنگ شود - نه این که از بین برود - ، آن لقمه را تو خود بر من حرام کن. لذا می­فرمودند: به جایی رسیده بود که ایشان به اندازه خیلی کم غذا می­خوردند.

عرض کردم اگر یک موقعی دو بار سه بار می­شد که در محضر کنز خفیّ الهی، آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد عظیم­الشّأن و الهی سفره­هایی پهن می­کردند و غذای گوشتی می­آوردند، ایشان می­فرمودند: مگر من گرگم! لذا می­فرمودند: باید بگذارید این قلب­ها برای یاد خدا آماده شود.

پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) دارند در معراج با خدا سخن می­گویند و پروردگار عالم خصوصیّات اهل خیر را برای ایشان تبیین می­فرمایند که گفتم این، کلام خداست و حدیث، حدیث قدسی است.

عرض کردیم اهل خیر، زیاد طعام نمی­خوردند، آن هم که می­خورند، برای این است که در راه خدا قوی باشند و خدمت کنند.

خدا آن مرد الهی و عظیم­الشّأن، حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند. به ایشان گفتیم: آقا! می­گویند: در محرّم آب را بخورید، به نیت این که هر آبی که شما می­خورید، اشک برای ابی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) شود. ایشان نگاهی کردند و فرمودند: در محرّم؟!! گفتیم: بله، در محرّم. فرمودند: عجب کلام اشتباهی در محرّم آدم آب بخورد برای عشق به ابی­عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام)! باید انسان آب را دائم به این نیت بخورد که این آب اشک گردد برای ابی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام)، نه فقط محرّم. اوّل تعجب کردیم که شاید حرف، حرف اشتباهی است امّا بعد آن مرد الهی، حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: باید انسان همیشه آب را بخورد، برای این که آن آب اشک شود برای ابی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام)، نه فقط محرّم.

لذا اهل خیر طعام را می­خورند برای این که قوی شوند تا در خدمت پروردگار عالم باشند. برای همین به اندازه می­خورند، نه این که شکم پرور باشند. کسی که اهل «کَثْرَةَ الْکَلَامِ» باشد، دیگر اهل خیر نمی­شود. دیگر معلوم است «رَقِیقَةٌ وُجُوهُهُمْ» نمی­شود، دیگر معلوم است «کَثِیرٌ نَفْعُهُمْ» نمی­شود، دیگر معلوم است «النَّاسُ مِنْهُمْ فِی رَاحَةٍ» نمی­شود، دیگر معلوم است «کَلَامُهُمْ مَوْزُونٌ» نمی­شود. وقتی که این شکم از طعام پر شود، کلامش هم یک کلام دیگری می­شود امّا اهل خیر «وَ لَا کَثْرَةَ الْکَلَامِ وَ لَا کَثْرَةَ اللِّبَاسِ» هستند. نه طعام زیادی می خورند و نه لباس زیادی دارند.

12. مردم در نظرشان مرده اند!

«النَّاسُ عِنْدَهُمْ مَوْتَى» یعنی چه؟! مگر مردم را بد می­دانند؟ خیر! یعنی اگر به مردم خدمت هم می­کنند، برای خدا کار می­کنند، نه برای مردم. چون خدا فرموده: به خلق خدمت کنید، آن­ها خدمت می­کنند، «النّاسُ عَیالُ اللّه»^[7].

13. شاکر نعم و صاحب دعای مستجاب

«فِی أَوَّلِ النِّعْمَةِ یَحْمَدُونَ وَ فِی آخِرِهَا یَشْکُرُونَ» این­ها در این نعمتی که خدا به آن­ها می­دهد، همیشه شاکر هستند. «دُعَاؤُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ مَرْفُوعٌ» و برای همین است که می­گویند: بروید پیش این اولیاء و اهل خیر تا برایتان دعا کنند؛ چون این دعا نزد پروردگار عالم بالاست «مَرْفُوعٌ».

14. صاحبان کلام شنیده شده و سبب شادی ملائکه

«وَ کَلَامُهُمْ مَسْمُوعٌ» خدا کلام این­ها را می­شنود. اصلاً خدا دوست دارد که این­ها مدام حرف بزنند. اصلاً دل شب که خلوت است، انس اهل خیر با خداست و خدا به ملائکه­اش می­گوید: ملائکه این­ها را ببینید و ملائکه تا این­ها را می­بینند، شاد می­شوند «تَفْرَحُ‏ بِهِمُ الْمَلَائِکَةُ».

عرض کردم علّامه آسید محمد حسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: آسیّد هاشم حداد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بالله بیان کردند: آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در دل شب نماز می­خواندند، در آن شب­هایی که گعده­هایی دور هم داشتیم، دیدم آقا با دست مدام در نماز اشاره می­کنند. البته در گوشه­ای، در تاریکی بودند و به آرامی هم این کار را می­کردند تا کسی متوجّه نشود امّا من دیدم دست آقا مدام تکان می­خورد. تعجّب کردم یعنی چه؟! نماز طمأنینه دارد، آرامش دارد، چرا این کار را می­کردند؟! بعد از نماز و مطالب گفتم: آقا! نماز طمأنینه ندارد؟! فرمودند: بله، گفتم آخر من دیدم شما در نماز، مدام دستتان را تکان می­دادید! فرمودند: چیزی نبود، گفتم: نه آقا، باید بگویید. به ایشان اصرار کردم. آقا فرمودند: می­گویم، به شرط این که تا زنده­ام برای کسی نگویی، فرمودند: همین که الله اکبر گفتم، دیدم ملائکه جلوی من ایستاده­اند و به جای این که رو به قبله باشند، به سمت من الله اکبر می­گویند، رکوع رفتم، دیدم رو به من رکوع می­کنند، سجده رفتم دیدم به من سجده می­کنند، «وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا»^[8]. دیدم نمی­شود و از آن حال نماز بیرون می­آیم، به این­ها اشاره کردم بروید، بروید ... .

«النَّاسُ عِنْدَهُمْ مَوْتَى وَ اللَّهُ عِنْدَهُمْ حَیٌّ قَیُّوم» مردم در نظر آن­ها مرده و پروردگارعالم همیشه در دل آن­ها زنده است.

یاران فقها در ایران

معلوم است وقتی مردم به این حالت شدند، آن­وقت دین­شناسانشان هم زیاد می­شود، از اوّلین روایاتی که پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بعد از معراج بیان کردند، این است که پیغمبر اکرم، خاتم رسل(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: «إذا أرادَ اللّه ُ بقَومٍ خَیرا أکثَرَ فُقَهاءَهُم و أقَلَّ جُهّالَهُم»[9] هرگاه پروردگار عالم بخواهد به قومی خوبی برساند و خوبی مردمی را بخواهد، فقیهان آن­ها زیاد می­شود و جاهل بینشان کم می­شود.

«فإذا تکَلّمَ الفقیهُ وَجدَ أعْوانـا» پس چون فقیه سخنى بگوید، براى سخن خود یارانى بیابد. مثل امروز که به خدا قسم، در بهترین موقع قرار داریم؛ چون در آستانه پیروزی انقلاب و دهه فجر هم هستیم، این را بگویم بدانید که در این دوران هم فقیهان زیاد هستند و هم نادانان کم هستند. خواص حقیقی همین توده مردم هستند که وقتی فقیه سخن می­گوید، برای این سخن خود یارانی را می­بیند.

عرض کردم وقتی بعد از ترکیه، امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را به نجف تبعید کردند؛ شهید بزرگوار، آیت­الله سعیدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) دید امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) چیزی نمی­گویند. مدّتی گذشت نامه­ای به امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نوشت - که این نامه موجود است - که جوّ نجف شما را گرفته است؟! یعنی آن­جا رفتید و مرجعیّت و مطالبی که آن­جا هست، شما را از راه قبلی­تان بازداشته است؟!

می­دانید امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) مخصوصاً دروسشان را فارسی می­گفتند و عربی حرف نمی­زدند. وقتی از دولت بعثی عراق پیش ایشان می­آمدند و صحبت می­کردند، ایشان متوجّه می­شدند امّا مخصوصاً مترجم می­گذاشتند، تا بگویند: من تبعیدی هستم و خودم به اختیار به این­جا نیامدم. چون به هر حال نجف، یک شهر علمی و حوزوی است که علماء به آن­جا می­روند و گاهی برای همیشه می­مانند. مراجع زیادی هم از ایران ­رفتند و برای همیشه آن­جا ­ماندند امّا امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) شناسنامه عراقی نگرفتند و حتّی عربی هم حرف نمی­زدند و دروسش را هم عربی نمی­گفتند. نه این که عربی ندانند، بلکه می­خواستند بگویند: من تبعیدی هستم.

لذا امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) این­گونه به آقای سعیدی جواب داد: من وقتی در ایران حرف می­زدم، پشت بام­ها هم از آدم پر می­شد امّا این جا کسی نیست.

امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، مؤسس این نظام نیستند!

لذا مردم ما چنین مردم آگاه و با بصیرتی هستند که در هیچ جا این­گونه نیست. هرگاه خدا خیر مردمی را بخواهد فقیهانشان را زیاد می­کند و جهّالشان را کم می­کند. امام من ناحیه الحجّه آمدند. فکر نکنیم که امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، مؤسس این نظام است، امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) مؤسس این نظام نیست، مؤسس این نظام، خود حضرت حجّت(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) است.

آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: محضر آیت­الله العظمی سیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودیم، آمدند از وضعیّت ایران شکایت کردند. آیت ­الله سیّد ابوالحسن(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: نگران نباشید، روح اللّهی می­آید، کار من نیست، از این وضعیّت نجات پیدا می­کنید. وقتی این­ها داشتند بلند می­شدند، آرام فرمودند: «و لا تیئسوا من روح الله» از رحمت خدا مأیوس نشوید.

شکست خوردن جهّال در ایران

«و إذا تَکلَّمَ الجـاهِلُ قُهِـرَ» و چون نادان سخنى بگوید، شکست می­خورد. دیدید در فتنه هم همین طور بود، جهّال حرف زدند و خواستند انحراف ایجاد کنند امّا شکست خوردند ولی وقتی امام المسلمین (مدّ ظلّه العالی) حرف زدند، «فإذا تکَلّمَ الفقیهُ وَجدَ أعْوانـا» یاران خود را دیدند که نه دی را آفریدند.

لذا این امّت ما، بهترین امّت است که طبق این روایت شریفه، وقتی فقیه حرف می­زند یاران خود را می­یابد و وقتی نادان سخنی می­گوید، شکست می­خورد.

«و إذا أرادَ بقَـومٍ شَرّا أکثرَ جُهّالَهُـم و أقـلَّ فُقَهاءَهُـم» و هر گاه خداوند بدى مردمى را بخواهد، نادانان آنان را زیاد کند و فقیهانشان را کم گرداند و چون نادان سخن بگوید براى گفته هاى خود یارانى بیابد و چون فقیه سخن بگوید، مقهور شود.

حتّی امام هم در ابتدا نمی دانستند آیت الله خامنه ای باید رهبر شوند!

آیت­الله العظمی آسید ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) وعده دادند و فرمودند: «و لا تیئسوامن رحمه الله». جا دارد این مطلب بارها و بارها گفته شود که آن کنز خفیّ الهی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: جز من و حاج آقا بهاء (آیت­الله العظمی بهاءالدینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که نامشان سیّد محمّدرضا بود، امّا ایشان حاج آقا بهاء می­فرمودند) حتّی آقای خمینی هم نمی­دانست که این سیّد عظیم­الشّأن، آقای خامنه­ای، باید رهبر شود. بعدآً امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) فرمود: نگران نباش.

اصلاً قاعده همین است؛ چون حضرت به شیخنا الاعظم(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) هم فرمودند: تو فتوا بده، ما بعداً درستش می­کنیم. مطالب باید روی قاعده نظم جلو برود امّا بعد، یک جاهایی، با قاعده لطف درستش می­کنند. اگر یک جاهایی امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نباید بداند، باید روی همان قاعده جلو برود و بعداً از روی قاعده لطف درستش می­کنند، این­ها نکات مهمی است.

قومی که اعراب را هم هدایت می کنند

مردم ما همان مردم خیر هستند، خدا گواه است اگر بدانیم کدام کشور هستیم و چه وضعیّتی داریم، هزاران بار خدا را شکر می­کنیم. با توجّه به این که دنیا محاصره اقتصادیمان کرده و بعضی هم از روی جهالت­هایی که دارند، کارهایی انجام می­دهد، امّا خدا برای ما خیر خواسته که همه این­ها را تحمّل می­کنیم و بعد می­رسیم به آن مقامی که جز یاد خدا در قلب­ها نیست.

پیامبر به ما بشارت دادند و به پشت کتف سلمان زدند و فرمودند: از قوم او انسان­هایی می­آیند و دین را نجات می­دهند و به آن اعراب بیان کردند: این­ها شما را هم به هدایت می­کشانند و امروز می­بینیم که وعده پیامبر عظیم­الشّأن محقّق شده است.

«السّلام علیک یا رسول اللّه»

نشانه کسی که هر شب با آقا صحبت می کند

پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) امروز از من و شما می­خواهد که با امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) حرف بزنیم، همان چیزی که بارها و بارها گفته­ام: جوان عزیز! فرزندان عزیزم! پیر وجوان، به تعبری خودمانی وقتی مسواک زدیم و می­خواهیم بخوابیم، دقایقی با آقاجان حرف بزنیم، ببینیم چه می­شود. این را ترویج کنید، قیامتی می­شود.

به خدا قسم اگر هر کس، هر شب توفیق داشته باشد با آقاجان حرف بزند دو تا نشانه است: 1- روزش روز خوبی بوده که اجازه داده­اند با آقاجان حرف بزند. 2- بعد از مدّتی یه یک سال نمی­رسد که چیزهایی می­فهمد.

تازه دو سه دقیقه چیست یک مواقعی جوان­های عزیز می­آیند و می­گویند: ما وقتی با آقا صحبت می­کنیم، یک موقع می­بینی، یک ربع، بیست دقیقه داریم با آقا حرف می­زنیم و اصلاً متوجّه زمان نشدیم. خودشان عنایت می­کنند. آقا خیلی دوست دارند و از ما هم انتظار دارند. شما همه دنیا را ببین، یک کشور شیعه اثنی عشری را ببین. آقاجان از ما انتظار دارند با ایشان حرف بزنیم.

«السّلام علیک یا بقیّة اللّه»

[9] کنز العمّال : ٢٨٦٩٢ .

جهت دانلود فایل مربوطه بر روی لینک دانلود زیر راست کلیک نموده و گزینه save target as را برگزینید

دانلود فایل صوتی