به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حوزه علمیه امام مهدی(عج) - حضرت آیت‌الله روح‌الله قرهی (مدظله العالی) متولی و مؤسس حوزه علمیه امام مهدی(عج) در دویست و پنجاه و چهارمین جلسه درس اخلاق خود، که در تاریخ چهارشنبه20 شهریور ماه 1392، در مهدیه القائم المنتظر(عج) واقع در شرق تهران برگزار شد به موضوع حقیقت وایمان پرداختند که در مرقومه ذیل مشروح بیانات نورانی معظّمٌ له، برای علاقمندان به رشته تحریر در آمده است:

ایمان و خلوص در قلب

نقش اخلاق بر ایمان و ایمان بر اخلاق را عرض کردیم. در این زمینه به آن روایت شریفه­ای اشاره کردیم که بیان فرمودند: اخلاق و عمل صالح، انسان را به ایمان دعوت می­کند و ایمان هم انسان را به عمل صالح، و آن که عمل صالح دارد، به حقّ جزء مؤمنینی است که همه وجودش در ید خداست؛ یعنی اعمال، کردار، حبّ و بغضش، همه الهی است.

نکاتی را در جلسات گذشته راجع به ایمان که عمل‌آور است، بیان کردیم. از جمله این که وجود مقدّس حضرت صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) بیان فرمودند: «لَیْسَ الْإِیمَانُ بِالتَّحَلِّی وَ لَا بِالتَّمَنِّی وَ لَکِنَّ الْإِیمَانَ مَا خَلَصَ فِی الْقَلْبِ وَ صَدَّقَهُ الْأَعْمَالُ»[1] ایمان، آن نیست که فقط به ظاهر باشد و یا این که فقط آرزو باشد، بلکه ایمان، خلوص است در دل.

لذا حضرت می­فرمایند: ایمان، آن خلوص قلبی - که اولیاء راجع به اخلاص، بسیار صحبت می­کنند - است که در عمل نشان داده می­شود.

اعلان ایمان و لعن شدن!

آن‌قدر این مطلب مهم است که می­فرمایند: اگر کسی بگوید: ایمان، فقط همین است که من اقرار کنم، امّا در رفتار، کردار، عمل و اخلاقش، این ایمان را نشان ندهد؛ ملعون است.

حضرت صادق القول والفعل(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ قَالَ الْإِیمَانُ قَوْلٌ بِلَا عَمَلٍ»[2]، ملعون است، ملعون است، آن کسی که بگوید ایمان، امّا ایمانش، بدون عمل باشد.

اولیاء خدا می­گویند: این که عمل انسان، اخلاق (خلق و خو)، رفتار و کردارش، همه الهی بشود؛ این، عنوان ایمان است و إلّا صورت ظاهر، اعلان ایمان است، امّا در آن، ایمان نیست. متخلّقین به اخلاق الهی بیان می­کنند: اوج ایمان هم همین عملی است که انسان، خالص و فقط برای خدا انجام دهد.

ارتباط ایمان و اخلاص

وجود مقدّس امیرالمؤمنین، علی­بن­ابی­طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می­فرمایند: «الْإِیمَانُ إِخْلَاصُ الْعَمَلِ»[3]، آن که عملش فقط برای پروردگار عالم خالص شد، مؤمن حقیقی است.

مؤمن حقیقی، عملش فقط برای خداست، از هیچ چیزی هراس ندارد و به هیچ چیزی هم دل خوش ندارد. مؤمن، نه به ظواهر دنیا دل خوش است و نه به بغض دنیا. عملش، خالص فقط برای خداست.

آن‌قدر این قضیّه اخلاص مهم است که حسب روایاتی که عرض می­کنم، اصلاً می­شود گفت: مؤمن حقیقی، آن است که اخلاص در عمل دارد - قبلاً مفصّل راجع به اخلاص بحث کردیم - چنین کسی هم بغضش برای خداست و هم حبّش. دیگران چه بگویند برایش مهم نیست، چه تشویقش کنند و چه حرف و حدیث برایش درست کنند، برایش مهم نیست.

 مؤمن حقیقی کیست؟

پیغمبر اکرم، خاتم رسل، حضرت محمد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می­فرمایند: «لا یَحُقُّ العبدُ حقیقةَ الإیمانِ حتّى یَغْضَبَ للّه ِ و یَرضى للّه »[4] بنده آن‌گاه به حقیقت ایمان دست می­یابد که غضبش، فقط و فقط برای خدا باشد و برای خدا هم خشنود شود و إلّا این‌گونه نیست.

یعنی برای این که دیگران خوششان بیاید، نباید خشنود شود، بلکه باید برای خدا خشنود شود. یا برای این که دیگران از او ناراحت می­شوند، نباید از حقّ عقب­نشینی کند. جالب است که در این روایت، عنوان حق را هم می­آورد و «حقیقه الایمان» بیان می‌کند. لذا اگر فردی، مثل کسی بود که هر زمان و هر دقیقه نظرش عوض می‌شود، هر طرفی که باد می‌آید، می‌رود و گاهی شرایط زمانی او را به این سمت می‌برد و یک موقعی هم به آن سمت ببرد؛ معلوم است که حبّ و بغض او، برای خدا نیست. چنین کسی به تعبیری فرصت‌طلب است؛ در حالی که مؤمن فقط خدا را می­بیند و در هر شرایطی فقط حبّ و بغض خدا برایش مهم است. لذا اگر خدا غضب کند، ناراحت می­شود و غضبی هم که خودش می­کند، برای خداست. اگر علیه او، سروصدا کنند و در همه جا غوغا شود، برایش مهم نیست، اگر به به و چه چه هم به او بگویند، برایش مهم نیست. برای همین خصوصیّت مؤمن حقیقی، این است که فقط و فقط خدابین است.

 «فإذا فَعلَ ذلکَ فَقَدِ اسْتَحَقَّ حقیقةَ الإیمانِ » هر وقت کسی، فقط و فقط خدابین بود، آن‌وقت سزاوار این است که به او مؤمن بگویند و چنین کسی دیگر دارای ایمان حقیقی شده است؛ چون وقتی می­گوییم: مؤمن؛ یعنی کسی که دارای ایمان حقیقی است.

مؤمن و یکی بودن لسان و قلب و عمل

آن‌قدر مهم است که عنوانش را می­گذارد پروردگار عالم به این که لسان و عملش، لسان و قلبش یکی باشد. لذا حبیبش هم بیان فرمود: «إنّ الرّجُلَ لا یکونُ مؤمنا حتّى یکونَ قلبُهُ مَع لِسانِهِ سَواءً»[5]، انسان، مؤمن نیست، مگر این که قلبش با زبانش یکی شود.

در ادامه نیز می‌فرمایند: « و یکونَ لِسانُهُ مَع قلبِهِ سَواءً» یعنی همین‌طور که قلبس با لسانش یکی است، لسانش هم با قلبش یکی است و هیچ تفاوتی ندارد. « و لا یُخالِفَ قولُهُ عمَلَهُ » عملش هم با زبانش مخالفت ندارد. یعنی عملش همان است که بیان می­کند.

جالب این است که در آخر می‌فرمایند: « وَ یأمَنَ جارُهُ بَوائقَهُ » همسایه او - که می‌توانیم هم همسایه خانه به خانه و هم همسایه اجتماعی و همسایه کشوری حساب کنیم - از گزند او در امان باشند.

مؤمن و ایمن بودن همسایگان حتّی کشوری، از گزندش

لذا یکی از نشانه­های مؤمن هم همین است که دیگران از گزند او در امانند. لذا هم باید به لسان مراقب بود و هم این که مواظب بود که همسایه اذیّت نشود انسان امّا این به این معنا نیست که تصوّر ­کنیم متخلّقین به اخلاق الهی و علمای ربّانی کسانی هستند که یک جا بنشینند و مثلاً فقط سبوحٌ قدّوس بگویند و وقتی هم مردم پیش آن‌ها بیایند، بگویند: آقا! اخلاقی باش، همین و دیگر به هیچ امری، کار نداشته باشند. اگر این­طور باشد که اسلام از دست می­رود. لذا چنین کسی، مؤمن نیست.

البته این مطلب را بنده نمی‌گویم، روایت را دقّت بفرمایید، روایت می­گوید که باید حقّ را بگوید، ولو به این که به ضررش تمام شود و ولو به این که علیه او حرف بزنند.

ببینید! امروز یک حقیقتی در عالم وجود دارد و آن این که جبهه کفر، نفاق، شرک، یهود و صهیونیسم جهانی علیه اسلام متّحدند تا اسلام را از بین ببرند و در این شکی نیست؛ یعنی اگر کسی این را نفهمد، دیگر خیلی عقب افتاده است. اصلاً می­شود کسی این را باور نکند؟! علّت رجزخوانی­هایشان برای سوریه هم همین بوده است تا اسلام را از بین ببرند، آن هم اسلام ناب. آن‌وقت اگر به خصوص در این زمان، تصوّر کنیم که باید یک جایی بنشینیم و با این مسائل کاری نداشته باشیم، درست نیست.

یا این که وقتی الآن عنوان می‌شود که باید وحدت باشد و نباید از مسائلی که خدای ناکرده بین مسلمین اختلاف می‌اندازد، حرف زد؛ آن‌وقت یک کسی بیاید از چنین مسائلی حرف بزند و بگوید: من دارم از تشیّع دفاع می­کنم؛ چنین کسی اصلاً متوجّه نیست و نمی‌فهمد. درست است که ما زیارت عاشورا را از دست نمی­دهیم که اتّفاقاً یکی از فضایل زیارت عاشورا هم همان لعن است، اوّل صدبار لعن است و بعد صدبار سلام است. امّا این که یک کسی نفهمد، شرایط زمان را درک نکند و بیاید بعضی از این‌گونه مطالب را اسم ببرد، معلوم می­شود که این­ها کما این که برای ما مسجّل شده از آن سمت هستند تا بین مسلمین تفرقه بیاندازند. همان­طورکه من قبلاً خدمت دوستان عرض می­کردم؛ امروز امام المسلمین هم بیان فرمودند که بعضی از این شبکه­هایی که اصلش در آمریکا و لندن است، به عنوان دفاع از تشیّع، مطالبی را می‌گویند که به درد ما نمی‌خورد و فقط به نیّت تفرقه است. لذا آن‌ها با حرف‌های خود به اهل جماعت هجمه می­آورند و حتّی می­گردند پیدا کنند که مثلاً یکی از بزرگان اهل جماعت را که آن­ها به او اعتقاد دارند و از دنیا رفته، پیدا کنند و بگویند: امروز روز جشن و فرح و سرور است! بعد وهابیّت ملعون هم آن برنامه‌ها را پخش کنند و بگویند: ببینید این­ها همان شیعه­ها هستند و این گونه احساسات اهل جماعت را برانگیزند. لذا معلوم است در این مسائل، یک دست دیگر در کار است. اگر امروز کسی نفهمد واقعاً حقیقت چیست، ایمان ندارد.

شرطی برای ایمان حقیقی

باز حضرت صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «إِنَّ مِنْ حَقِیقَةِ الْإِیمَانِ أَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ وَ إِنْ ضَرَّکَ عَلَى الْبَاطِلِ وَ إِنْ نَفَعَکَ»[6] حقّ را بیان کند و بگوید: این­گونه نیست که شما الآن دارید قیامت درست می­کنید، ولو به ضررش باشد و به او هجمه کنند.

شما فکر می­کنید امروز که حضرت آقا این مطالب را بیان فرمودند، به ایشان حمله نمی­کنند؟! همین سایت­ها و همان آن­طرفی­ها شروع  به حمله کردن به سمت ایشان در همان کانال­های ماهواره­ای خودشان که در خود آمریکا به نام دفاع از تشیّع تأسیس کرده‌اند، می­کنند. لذا شیعه­ای که قرار است از آن‌جا دفاع شود، شیعه نیست.

از نشانه­های ایمان حقیقی چیست؟ «إِنَّ مِنْ حَقِیقَةِ الْإِیمَانِ أَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ»  این است که  حقّ را بگوید، «وَ إِنْ ضَرَّکَ عَلَى الْبَاطِلِ وَ إِنْ نَفَعَکَ» چه جبهه باطل بخواهد بر او ضرر بزند و چه نفع او را بگوید. در هر دو صورت او، باید حقّ را بگوید و نگران نباشد.

 شرط قتل پدر برای پذیرفتن بیعت!

لذا ایمان شرایط دارد و یکی از آن شرایطی که خیلی مهم است، این است که مطیع باشد که متخلّقین به اخلاق الهی این‌گونه هستند. پس کسی که مطیع به امر رسول و امر دین باشد، واقعاً برنده است.

روایتی از وجود مقدّس پیغمبر اکرم خاتم رسل محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) است که خیلی زیباست. حضرت صادق القول و الفعل(صلوات اللّه و سلامه علیه) می­فرمایند: «أَتَى رَجُلٌ رَسُولَ اللَّهِ ص فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّی جِئْتُکَ أُبَایِعُکَ عَلَى الْإِسْلَامِ»[7] یک کسی به محضر پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) آمده بود و گفت: من آمدم تا با شما بر اسلام بیعت کنم. پیامبر فهمیدند او به تعبیری خیلی باصفاست و از همان لحظه خیلی قوی آمده، «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص أُبَایِعُکَ عَلَى أَنْ تَقْتُلَ أَبَاکَ» پس به او فرمودند: من بیعتت را می­پذیرم امّا یک شرط دارد و آن شرط، این است که بروی پدرت را بکشی که من به این شرط بیعتت را می­پذیرم. حال، می­توانی بروی پدرت را بکشی؟! - شرط خیلی عجیبی گذاشتند. پدری که این‌قدر راجع به او حرف زدیم و در کتاب دو گوهر بهشتی، این همه مطالب راجع به آن عرض کردیم -

«قَالَ نَعَمْ» گفت: بله یا رسول الله! می­روم این کار را انجام می­دهم، «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّا وَ اللَّهِ لَا نَأْمُرُکُمْ بِقَتْلِ آبَائِکُمْ» حضرت به او فرمودند: به خدا قسم ما به شما امر نمی­کنیم که بروید پدرانتان را بکشید، اصلاً کار ما انبیاء، این نیست، «وَ لَکِنَّ الْآنَ عَلِمْتُ مِنْکَ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ» امّا الآن فهمیدم که حقیقت ایمان در قلبت است.

من چنین مطلبی را از کسی شنیدم، تقریباً دوسال پیش به لبنان که رفتم، یکی از نیروهای حزب‌الله برای بنده بیان کرد: به محافظ آسیّدحسن نصرالله(حفظ اللّه تبارک و تعالی) گفتم: ایشان را چقدر دوست داری؟ گفت: این‌قدر که اگر الآن بگوید: خودت را بکش، می­کشم. گفتم: چقدر حضرت آقا(مقام معظّم رهبری(حفظ اللّه تبارک و تعالی)) را دوست داری و مطیع ایشان هستی؟ گفت: اینقدر که اگر آقا دستور بدهد که سیّد حسن نصرالله را بکش، می‌کشم، بعد هم نمی­پرسم چرا، می­گویم: من مطیعم. ما این‌طور افراد مطیع به ولایت فقیه داریم.

شاید یک کسی اوّلش بشنود، بگوید: این که به تعبیری دگم‌بازی است. امّا ببینید، این را پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) در این روایتی که عرض کردم، فرمودند که وقتی کسی پیش ایشان آمد و اعلان کرد که خدمت شما آمدم که با شما بر اسلام بیعت کنم، «أَتَى رَجُلٌ رَسُولَ اللَّهِ ص فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّی جِئْتُکَ أُبَایِعُکَ عَلَى الْإِسْلَامِ»[8]. پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: من بیعت تو را این‌طور می­پذیرم که تو پدرت را بکشی، آیا این کار را می­کنی؟ چقدر مطیعی؟ «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص أُبَایِعُکَ عَلَى أَنْ تَقْتُلَ أَبَاکَ»، گفت: بله «قَالَ نَعَمْ»، پیامبر نیز به او فرمودند: آگاه شدم که تو چقدر ایمان داری و حقیقت ایمان در تو موجود است، «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّا وَ اللَّهِ لَا نَأْمُرُکُمْ بِقَتْلِ آبَائِکُمْ وَ لَکِنَّ الْآنَ عَلِمْتُ مِنْکَ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ».

معلوم است دیگر پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) ضمیر او را می­دانست و إلّا برای همه کس که این‌چنین نمی­گویند، آن هم شخصی که تازه آمده و می‌خواهد بیعت کند. لذا ایشان می­دانستند این فرد از آن‌هایی است که آمده و تا آخر هست. پس ایمان، این است که به عمل نشان بدهی، نه فقط ذکر بگویی.

ایمان، این است که مثل سلمان، در نماز شب اشک بریزی، امّا از ولایت دفاع کنی. یا مثل میثم تمار که بیان می­کنند: حالات عبادت میثم گریه بعضی‌ها را در می‌آورد، امّا زبانش را به خاطر حقّ‌گویی بریدند؛ لذا او ایمانش را به عمل هم نشان داد.

پس ایمان، این نیست که یک گوشه بنشینیم و ذکری بگوییم و دیگر کاری با کسی نداشته باشیم و بگوییم: ما را چه به این حرف‌ها؟! ما فقط باید دعا بخوانیم و امام زمان(ارواحنا فداه) را صدا بزنیم، انشاءالله آقا بیایند همه چیز درست می‌شود! آیا این، اخلاق می‌شود؟!

خیر، متخلّقین به اخلاق الهی، میثم تمّارند؛ متخلّقین به اخلاق الهی، اباذر صدّیقند که تبعید به ربذه هم می­شود، امّا دست از امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) برنمی­دارد. البته این‌ها در همان زمان هم می­توانستند کاری کنند، امّا امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه)  فرمود: شمشیرهایتان را غلاف کنید، نمی­خواهد کاری کنید. آن‌ها هم ایستادند و گفتند: چشم. حالا آیا ما داغ‌تر از آن‌هاییم که بگوییم می­خواهیم از شیعه دفاع کنیم؟! معلوم است بعضی از آن طرف آبی‌ها دارند حقّه‌بازی می‌کنند که بعضی‌ها در داخل هم از آن‌ها حمایت می‌کنند که بماند. هوشیار باشید، معلوم است که این‌ها از جانب خودشان است، چون آن‌ها به یک پرس‌تی‌وی یا یک العالم اجازه نمی‌دهند و با این‌ها مبارزه می‌کنند، حالا چطور اجازه می­دهند این‌ها فعالیّت کنند؟! یک کمی تفکّر کنیم، می­فهمیم که این‌ها دروغ است.

لذا حقیقت ایمان، این است که مطیع باشیم. پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: به خدا قسم ما  انبیاء نمی‌گوییم پدرانتان را بکشید، امّا من می­خواستم ببینم تو به حقیقت ایمان داری یا خیر «فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّا وَ اللَّهِ لَا نَأْمُرُکُمْ بِقَتْلِ آبَائِکُمْ وَ لَکِنَّ الْآنَ عَلِمْتُ مِنْکَ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ»، لذا من فهمیدم تو هیچ موقع یار و همدمی جز خدا برای خودت نمی­گیری، «وَ أَنَّکَ لَنْ تَتَّخِذَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِیجَةً». یعنی در آینده پایت نمی­لرزد؛ یعنی در آینده، چه این روی کار بیاید و چه آن، رأی تو عوض نمی‌شود و این طرف و آن طرف نمی­روی که ایمان حقیقی این است.

خصایص مؤمن حقیقی

حضرت صادق القول و الفعل(صلوات اللّه و سلامه علیه) می­فرمایند: «لَقِیَ رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله یَوما حارِثَةَ ... »[9] پیغمبر اکرم، خاتم رسل، حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) روزی حارثه را ملاقات کرد، «فقالَ له : کیفَ أصبَحتَ یا حارِثةُ ؟ » پس از او پرسیدند: چگونه صبح کردی؟ « قالَ : أصبَحتُ یا رسولُ اللّه ِ مؤمنا حَقّا . » او گفت: یا رسول الله! من صبح کردم در حالی که یک مؤمن حقیقی هستم، « قالَ صلى الله علیه و آله: إنّ لِکُلِّ إیمانٍ حقیقةً ، فما حقیقةُ إیمانِکَ ؟ » حضرت پرسیدند: حقیقت ایمان تو چیست؟ - معلوم است هر ایمانی، باید حقیقت داشته باشد - «قالَ : عَزَفَتْ نَفْسی عَنِ الدُّنیا ، و أسْهَرْتُ لَیلِی ، و أظْمَأتُ نَهاری» - آن‌هایی که مثل میثم تمّارند، زبانشان هم بریده می‌شود و سرشان هم بر دار می‌رود، امّا اهل لیل هم هستند - حارثه می‌گوید: از دنیا بیزار وبریده شدم، از دنیا بدم می­آید، دل به این که چه می­شود و چه می‌خواهد بشود، نبستم، شبم هم با شب‌ زنده‌داری می­گذارنم و روزم هم به روزه‌داری.

این حارثه، همان حارثه‌ای است که خودش از مدافعین دین و ولایت بود. لذا معلوم است مؤمن حقیقی، این خصائص هم درونش دارد. به وقت رزم می‌رزمند، مثل بچّه‌های جبهه، امّا شب هم که می‌شد، اهل نماز و شب‌خیزی بودند. یعنی درست حقیقت ایمان در آن‌ها تبلور داشت. اگر این‌طور بشود، آن‌وقت انسان، برنده است.

لذا این، حال مؤمنین حقیقی است که ایمانشان در اعمالشان تبلور دارد و مطیعند. تا جایی که وقتی پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می‌فرمایند: اگر می­خواهی با من بیعت کنی، باید پدرت را بکشی؛ می­گوید: چشم، یا رسول الله! بعد پیامبر می­فرماید: نه ما که نمی­گوییم پدرتان را بکشید، فقط می­خواستم ببینم حقیقت ایمان را داری یا خیر.

لذا مؤمنین حقیقی اهل عبادت، شب‌خیزی و دل نبستن به دنیا هستند؛ ضمن این که در دنیا هم هستند. مثل امام راحل که در سال 1341، 1342 درس اخلاق داشتند و بعدها یک عدّه از این‌هایی که اهل زهدهای بیجا هستند، می­گفتند: او چرا در این وادی افتاد و دنیاطلب شده، می‌خواهد چه کار کند؟! امّا امامی را که نایب و فرستاده امام زمان(اروحنا فداه) بودند، دیدیم که به دنیا وابسته نبودند و به یک زندگی محقّر بسنده کردند. زندگی ایشان را دیدیم، کدام کاخی نشستند؟! کجا رفتند کاخ را دومرتبه تجدید کنند و بروند در آن بنشینند و بگویند: این آبروی اسلام است؟! آیا امام این کار را کردند؟ یا آیا الآن امام‌المسلمین این کار را می­کنند؟ امّا از آن طرف ایمان خود را در عمل نشان می­دهند و مدافع دین و مطیع هم هستند. اگر انسان، این‌طور شد، انسان اخلاقی است.

إن‌شاءالله به فضل الهی در جلسات بعدی نکاتی را عرض می‌کنیم که ایمان حقیقی چیست و چگونه در دست، زبان، اعضاء و جوارح خودش را نشان می‌دهد که همان بررسی روایت جنود عقل و جنود جهل است که ایمان در جنود عقل بود.

عرض کردیم روایت است که مؤمنین حقیقی، عقلای عالم هم هستند. لذا این حال را ببینید که مؤمن حقیقی، هم قلبش را خالص به خدا سپرده و هم اعضاء و جوارحش را به خدا سپرده است، جز از خدا هراسی ندارد و جز به خدا هم دل به چیزی نبسته است. نه به‌به و چه‌چه کسی را می‌خواهند و نه حرف و حدیث کسی، آن‌ها را از راه بیرون می‌برد، «فَاسْتَقِمْ کَما أُمِرْتَ»[10] در مورد هر چه که خدا امر کرده، می‌ایستند و دیگر هیچ حرفی برایشان مهم نیست.

از آن طرف مؤمنین حقیقی، شب‌خیزان عالم هستند. حیفم می‌آید نگویم، بارها گفتم چرا نگویم، اگر نگوییم اجحاف است. از این مرد الهی، آیت‌الله خوشوقت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، در بین اعاظم، کمتر حرفی بیان می‌شود. البته از اعاظم دیگر که اسم برده می‌شود، آن‌ها هم حقّ گردن ما دارند، نور چشم ما هستند، خدا همه آن بزرگان را غریق رحمت واسعه کند، امّا این مرد الهی ایستاد و دفاع کرد. اهل شب خیزی، از آن طرف اهل عبادت و از آن طرف اهل بیان بود.

آن‌طور جوان‌ها دور ایشان بودند، آن‌طور اهل شب‌خیزی و دفاع از ولایت بودند و آن‌طور خود را سرباز کوچک اسلام و نظام و ولایت می‌دانستند، اخلاق این است. به خدا قسم آن‌طور هم دید باز داشتند. آن‌طور هم بعضی‌ها را می‌شناختند که چه می‌شوند و عاقبتشان را می‌فهمیدند که کارشان به کجا می‌کشد. بعضی مواقع می‌گفتند و بعضی موقع‌ها هم هیچ نمی‌گفتند. چون اولیاء خدا که دائم نمی‌آیند بگویند: فلانی! تو این می‌شوی. دکان و بازار که ندارند، فقط یک موقعی برای تنبّه به بعضی می‌گفتند. این‌طور الهی بودند. ایمان داشتند. خیلی‌ها هم می‌گفتند: مثلاً با این سن بالا، دیگر آخر عمری ورود پیدا کرده، امّا ایشان وظیفه‌شناس و خداشناس بودند. کسی که وظیفه‌شناس است؛ یعنی خداشناس است و ایمان حقیقی دارد.

الان بعضی از همین جوان‌های عزیز بیان می‌کنند که وقتی سر قبر شریفشان می‌روند، دعا می‌کنند و حاجت می‌گیرند. خدا گواه است، به این منبر قسم جوان آمد به من گفت: من سر قبر آیت‌الله خوشوقت(اعلی اللّه مقامه الشّریف) رفتم، حاجتی داشتم که هیچ‌طور درست نمی‌شد، از آن‌جا حاجت گرفتم. همین است دیگر، خدا این‌گونه به آن‌ها اجر می‌دهد. قبورشان هم مرکز لطف و عنایت می‌شود. مردان الهی این‌طور هستند.

خدا به حقّ آقاجانمان ما را به حقیقت متخلّق به اخلاق الهی بگردان.

ایمان حقیقی در قلب ما قرار بده.

افعال و کردار ما را، افعال و کردار مؤمنین حقیقی قرار بده.

آقا جان! بیا؛ بی‌آقایی بسمان است

یکی از خصایص مؤمنین حقیقی هم همین است که دائم چه در دلشان و چه بر زبان، یاد آقاجانشان، امام زمان(اروحنا فداه) هستند. می‌دانند که عالم به ید مقدّس ایشان هست. می‌دانند همه چیز را ایشان رقم می‌زند، حجّت خداست، یدالله است، عین الله الناظره است. خدا گواه است اگر آقا نخواهد، برگی از درختی نمی‌افتاد. لذا درختان بیشتر هم یاد آقا هستند.

من و تو هم بیاییم بیشتر یاد آقاجان باشیم. به خصوص حرف زدن با آقا را فراموش نکنیم. بارها گفتم و بارهای دیگر هم می‌گویم، هیچ ابایی ندارم. آقاجان خیلی دوست دارد ما با ایشان حرف بزنیم. آقا، امام زمان(اروحنا فداه)، غریب است. همه این درگیری‌های جبهه کفر، نفاق، الحاد، شرک و صهیونیسم، در مورد آقاست. این را بدانید، آن‌ها می‌خواهند آقاجانمان، امام زمان(اروحنا فداه) نباشد. این‌هایی که احمق هستند، نمی‌دانند نمی‌شود؛ چون عالم به دست آقاست.

امّا من و شما باید مدام آقایمان را فریاد بزنیم، مولایمان را صدا بزنیم، یابن الحسن! آقاجان! می‌دانم بد هستم و اعمالم، اعمال خوبی نیست، امّا حبّ تو را که دارم، این را نمی‌توانی انکار کنی، قربانت بروم!

موقع خواب صحبت کردن، خیلی خوبست، ای بسا که دیگر بلند نشویم. خصوصیّت این صحبت کردن، این می‌شود که آقا می‌گوید: ملائکه! این آخرین حرفش با من بوده، جرأت ندارید از او چیزی سؤال کنید. همه چیز به ید آقاست و نکیر و منکر هم در ید قدرت آقا هستند.

حضرت عزرائیل(علیه الصّلاة و السّلام) و سپاه و جنودش - که در دعا دارد جنود و سپاه دارد، می‌توانید در مفاتیح دعایش را ببینید - بدون اذن آقاجان کار نمی‌کنند. جان کسی را بدون اذن آقاجان نمی‌گیرند. درست است «لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ»[11] امّا باز خود همین هم به دست آقاست. آقا است که می‌گوید جان کسی را بگیرید، چون آقا شب قدر امضاء کرده، امّا همین آقایی که شب قدر امضاء کرد، «الدُّعَاءَ یَرُدُّ الْقَضَاءَ»[12]، اگر از او بخواهیم و بگوییم: آقا! ما بد کردیم، شب‌های قدر بیدار و هشیار نبودیم، آدم نبودیم، آن موقع حواسمان جمع نبود، فریب خوردیم، نفس، شیطان و دنیا فریبمان داد، گرفتار بودیم، آقاجان! می‌شود شما امورم را به خوبی رقم بزنی؟ می‌شود من را آدم کنی، برگردم؟ درست بشوم؟ مطیعت بشوم، مطیع دین باشم، لجباز نباشم، کارهای زشت و بد نکنم؟ با آقا حرف بزنیم و از آقا عاجزانه بخواهیم.

«السّلام علیک یا مولای یا بقیّة اللّه»

آقاجان! ما هیچی، تو که کریم هستی، خیلی کریم‌تر از آن چیزی هستی که ما بفهمیم، امّا آقاجان! اسلام در خطر است، می‌بینی. نظام ما در خطر است، می‌بینی. رهبر ما را، می‌بینی. آقا! یاری کن. ما می‌خواهیم، البته بلد هم نیستیم چطور بخواهیم، راه دارد امّا خودت بخواه، درست و حسابی از خدا بخواه که دیگر بس باشد، ظهور کنید. دیگر بی‌آقایی بسمان است.

آقاجان! خیلی‌ها منتظر بودند، نیامدی. آیت‌الله بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف) منتظر بود، نیامدی، رفت. آیت‌الله بهاءالدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) منتظر بود، نیامدی، رفت. آقاجان! بیا. آیت‌الله خوشوقت(اعلی اللّه مقامه الشّریف) منتظر بود، نیامدی. آقا! می‌شود بیایی، ظهورت در عمر ناقابل ما باشد؟ ما آن دولتت را ببینیم، عزّتی که به اسلام می‌دهی ببینیم. دیگر کسی نمی‌تواند با شما رجز بخواند.

قربانت بروم، یک عنایتی هم به ما کن، قلبمان صاف و درست شود.

«السّلام علیک یا مولای یا بقیّة اللّه»