اگر در عملی فساد بود، دیگر آن عمل، عمل سالمی نیست. شرک، فسادآور است؛ یعنی در عمل خود چیزی را شریک قرار دهی. درحالی که عملی که برای خدا است، سالم است، متعلّق به خداست و چیزی در آن نیست. این که می‌خواهم دیگران بدانند، یعنی دیگران را شریک عمل خود قرار دادم.این که غرّه بروی، نفس خود را در آن شریک قرار داده‌ای.

اصلاً خود شرک، یک نوع فساد در عمل است؛ چون تو در عمل خود، شریک قائل شدی، یکی نفس توست که مغرور شدی و گفتی به به! من چه عملی دارم، من که هستم، من فلانم. معلوم می‌شود این بدبختی است، خیلی کوته‌فکر است، مدام مَن مَن می‌کند و اتّفاقاً همین کوته‌فکری هم باعث می­شود که بخواهد اعمالش را دیگران هم بدانند. اگر اعمال برای خدا باشد که نمی‌خواهد دیگران بدانند، عمل خود را که خراب نمی‌کند.

عمل سالم این است که فقط تو بدانی و خدا. اصلاً مخلصین عالم برای این به اخلاص رسیده­اند که به یک مقام معرفتی بالا و به عقل رسیده­اند.

تمثیلی بزنم، در مثال مناقشه نیست. مثل این که یک بچّه‌ای آن چه که در خانه‌شان می‌گذرد، بیاید بگوید. مثلاً بگوید مامان دیشب با کفگیر به سر بابا زد، یا بابا دیشب این­طوری کرد، چرا این بچّه هرچه در خانه گذشته است را بیان می‌کند؟ به خاطر سادگی. می‌گویی: هیس! نگو این چه حرفی است، به او می‌گویند: آقا! این بچّه است، عقلش نمی‌رسد.

کسی هم که می‌خواهد عمل خود را جلوه دهد، معلوم می‌شود عقل او ناقص است. ببینید چقدر زیباست، با عقل هم می‌شود اثبات کرد. اتفاقاً عقل سلیم، عقلی است که فقط برای خدا باشد، یعنی عملی که انجام می­­دهد، فقط بین خود او و خدای او باشد. خود خدا هم بلد است، عمل ما را می­داند و بهتر از آن چیزی که من و شما تصوّر می‌کنیم، رو می‌آورد.نکته بسیار مهم و عالی است، باید در آن تأمّل کرد.

حج عارفان- جلسه دهم - 20/7/90