حجّ و گناه­زدایی

بیان شد «تَمَامُ‏ الْحَجِ‏ لِقَاءُ الْإِمَامِ‏»[1]. این هم که در سوره حجّ فرمودند: «ثُمَّ لْیَقْضُواْ تَفَثَهُمْ» خودتان را از آلودگی­ها بزدایید، آن هم لقاء امام است. این­قدر مهم است که امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: حجّ که می­آیید، فقط به خاطر این است که به ما برسید و همه این­ها برای ما است. امام باقر(صلوات اللّه و سلامه علیه) هم فرمودند: به مردم فرمان دادند بیایند دور این سنگ­ها بگردند؛ برای این­که نسبت به ما اظهار ولایت و دوستی کنند و هواداری و یاری­شان را نسبت به ما اعلان کنند «فَیُخْبِرُونَا بِوَلَایَتِهِمْ وَ یَعْرِضُوا عَلَیْنَا نُصْرَتَهُم‏»[2].

لذا همه ­مطالب در حجّ، از جمله آمرزش گناهان، ذیل این مسئله است. فرمودند: «تطهیر الحجّ لذنوب» حجّ، گناه­زدایی می­کند. مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «وَ حِجُّ الْبَیْتِ وَ الْعُمْرَةُ فَإِنَّهُمَا یَنْفِیَانِ الْفَقْرَ وَ یُکَفِّرَانِ الذَّنْبَ وَ یُوجِبَانِ‏ الْجَنَّةَ»[3].

بیان شد که اجتماع مسلمین، عامل می­شود که همدیگر را پیدا ­کنند و حتّی در روایت داریم که به فقرا هم می­گویند: به حجّ بروید که فقر از شما زدوده می­شود و بیان کردیم که این روایت چطور با این که «مَنِ اسْتَطاع»[4]  گفته شده است، جور درمی­آید. یک علّت همین بود که وقتی مسلمین دور هم جمع می­شوند، می­توانند با هم تجارت­های بین­المللی داشته باشند، مثل گروه هشت و ... که الآن در دنیا به وجود می­آید.

 چون در حجّ، از اقصی نقاط عالم یک ­جا جمع می­شوند، از انگلستان، آمریکا، اروپا، آفریقا، آسیای میانه، خاورمیانه، خاور دور، از همه جا می­آیند، ترک، عرب، مالزیایی، چینی، انگلیسی زبان، فرانسوی زبان و ... همه می­آیند، مسلمین قدرت خودشان را می­بینند، امیدوار می­شوند، می­فهمند که مسلمین زیاد هستند، خود این عامل از بین رفتن فقر می­شود و می­توانند معامله و .. داشته باشند.

البته بیان شد بدون امام نمی­توانند. انسان بدون امام در آن­جا یله و رها است. لذا حتماً یک امام می­خواهند. در زمان غیبت هم معلوم است، باید حاکم شرع و ولیّ فقیه باشد.

منتها الآن به واسطه آن ریاست­طلبی­ها، به خصوص بعد از رحلت پیامبر و همین‌طور اقدامات یهود ملعون به واسطه وهابیّت ملعون؛ اسلام را تکّه تکّه کردند، ولی اگر واقعاً مسلمین با هم یکی بودند و امام عادل حاکم بود، دنیا در ید اسلام بود و «الإسلام‏ یعلوا و لا یعلى علیه‏»[5] محقّق شده بود. پس امامت نیاز است.

لذا می­فرمایند: وقتی حجّ و عمره، هر دو را به جا می­آورند، نادانی و فقر از بین می­رود و خداوند گناهان را پاک می­کند.

خیلی از مطالب که عنوان گناه تبیین می­شود، به واسطه این است که ما نمی­دانیم چه کنیم، خدا این «چه کنم»­ها را برای ما گناه حساب می­کند. شاید یکی از دلائلی که همه باید مُحرم شوند، سیاه و سفید، عالم و غیر عالم، ثروتمند و غیر ثروتمند، همه در بیت­الله در آن ایّام باید یک شکل ­شوند، بحث اتّحاد بین مسلمین و یکپارچگی و یکرنگی است و این که بدانند باید با هم یکی شوند؛ چون این را نمی­دانند باخته­اند و این گناه است.

علی ایّ حال خدا این حجّ را برای آمرزش گناهان قرار داده و موجب رفتن به بهشت می­شود، «وَ یُکَفِّرَانِ الذَّنْبَ وَ یُوجِبَانِ‏ الْجَنَّةَ».

زبان مشترک مسلمانان

 متأسّفانه امروزه هر کس به حجّ می­آید، برای خودش یک بعثه­ای دارد و خیلی مواقع با هم ارتباطی ندارند. در صورتی که باید همه یک زبان بین­المللی داشتند که آن هم عربی بود. زبان قرآن باید زبان بین­المللی مسلمین باشد. هر که زبان خود را دارد، مثل ایران خودمان که یکی ترک است، یکی لر است، یکی مازندرانی است و مازی حرف می­زند، دیگری گیلکی حرف می­زند، در روستا با زبان محلّی خود حرف می­زنند ولی یک زبان مشترک هم هست که فارسی است. زبان مشترک بین مسلمین هم همان عربی است.

اگر این­طور بود و همه زبان مشترک را به جای زبان انگلیسی، زبان عربی قرار می­دادند، هم زبان قرآن بود، حاکمیّت قرآن را داشتند، هم با آیات قرآن بیشتر آشنا می­شدند، ولی متأسّفانه این کار را نکردند.

 بی دلیل نیست که زبان فارسی را چون قریب به زبان عربی و قرآن است، سعی می­کنند از بین ببرند. می­دانید در ترکیه سابق ترکی حرف می­زدند ولی خطّشان فارسی بود، آتاتورک ملعون آمد خط را در ترکیه به لاتین تغییر داد. در کشور آذربایجان هم - که مقداری از آذربایجان خودمان را از ما گرفتند و الآن به نام کشور آذربایجان است - این مطالب به وجود آمد و زبان فارسی را عوض کردند، برای این که به مرور یادشان برود.

اگر شما الآن با یک نفر در ایران، قرآن کار کنی، معمولاً با چهارده جلسه، راحت روخوانی را یاد می­گیرد؛ چون خط فارسی را بلد است و عربی با فارسی قرین است. البته معنا بحثی جدا دارد که آن را هم باید آرام آرام یاد بگیرد، ولی روخوانی را سریع یاد می­گیرد، ولی آن­ها که خط فارسی بلد نیستند، نمی­توانند به راحتی عربی را بخوانند.

 لذا باید زبان بین­المللی مسلمین عربی باشد که وقتی آن­جا می­آیند، راحت با هم حرف بزنند، ولی الآن این­طور نیست. الآن مثلاً چینی و مالزیایی می­آید، نمی­توانند با هم حرف بزنند، البته من دیده­ام بعضی مواقع آن­ها بلد هستند عربی حرف بزنند، امّا ما بلد نیستیم.

پس مسلمین به آن­جا که می­روند باید با هم حرف بزنند و تبادل نظر کنند، بعثه­ها با هم باشند، خود مسلمین هم با هم باشند ولی آن­جا با هم مثل غریبه­ها هستیم، همه مسلمانیم و دور بیت می­گردیم و همه یک لباس احرام پوشیده­ایم، درست است که یک عدّه مثل اهل جماعت دستشان را روی لباس احرام قرار می­دهند ولی همه به خصوص در منا و عرفات یک طور هستیم، امّا با هم ارتباطی نداریم. لذا چون باهم ارتباط نداریم، در فقریم.

آمرزش در اجتماع

می­فرمایند: حجّ، فقر را از بین می­برد و گناهان را می­آمرزد. وقتی خدا اتّحاد بین مسلمین را می­بیند، آن­ها را می­آمرزد. در گناهان فردی، بالأخره انسان توبه و استغفار می­کند، همان طور که در روایت است وقتی کسی گناهی کرد، اگر تا هفت ساعت بعد استغفار کند، خدا او را می­بخشد؛ چون بشر به ظاهر عمدی گناه می­کند، امّا از روی جهل است و چون جاهل است گناه می­کند. اگر واقعاً عاقل بود گناه نمی­کرد. آیا اگر می­دانست گناه ضرر دارد، گناه می­کرد؟! پس همه از روی جهل است، بشر جاهل و احمق است، عاقل نیست. لذا چون جاهل است گناه می­کند و خدا هم فرصت می­دهد که او را ببخشد.

البته این به این معنا نیست که ما مجوّز گناه داشته باشیم، نعوذبالله و نستجیربالله بگوییم ما گناه کنیم بعد استغفار کنیم. استغفار شرایط دارد، امّا به هر حال همه از روی جهل است، از روی عمد یعنی دشمنی با خدا گناه نمی­کنیم.

پس چون جاهلیم گناه می­کنیم و خدا یکی از جاهایی که گناه را می­بخشد، در اجتماع است. برای همین می­گویند: دست­هایتان را بالا کنید. برای همین این­قدر به شب قدر اهمیّت می­دهند و می­گویند همه بیایند و همه احیا بگیرند؛ چون خدا می­بخشد. درست است که بعد از شب قدر روز از نو و روزی از نو ما دوباره برمی­گردیم و شروع به گناه کردن می­کنیم، امّا خدا می­بخشد چون می­داند ما جاهلیم.

چرا حضرت حجّت به کعبه تکیه می­دهند؟!

پس اجتماع مسلمین آمرزش می­آورد. البته یک شرط دارد و این­که همدیگر را بشناسند و متّحد شوند ولی مسلمین نتوانسته­اند از این موقعیّت حجّ استفاده کنند و این وهابیّت ملعون هم نگذاشته­اند.

حجّ با زیارت کربلا فرق می­کند. یک عمل مستحبی نیست که اگر مثلاً صدّام نگذارد مردم به زیارت بروند، نتوان چیزی گفت. حجّ واجب است و کسی نمی­تواند جلوی آن را بگیرد و علّتی هم که خدا حجّ را واجب کرد این است که کسی نتواند جلوی آن را بگیرد. یعنی وهابیّت نمی­تواند جلوی حجّ را بگیرد، منتها می­تواند طور دیگری کار کند، به این صورت که اجازه ندهد این اجتماع با هم تلاقی حقیقی داشته باشند.

 وهابیّت، خودشان همه کارها را در آن­جا انجام می­دهند و بعد هم می­گویند این اسلام است و گوش دهید؛ چون یهودی هستند، امّا اگر اجتماع حقیقی مسلمین بود کار به این جا نمی­کشید، آن­ها از این می­ترسند که این اجتماع حقیقی کارساز شود.

یک علّت این که وجود مقدّس آقاجان­، امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) به کعبه تکیّه می­دهند، همین است که در آن­جا اجتماع همه است. می­دانید الآن به صورت مستقیم پخش می­شود. در زمان قدیم از این روایت که صاحب­الزمان به بیت تکیّه می­دهد و ندا می­دهد «یا اهل العالم أنا بقیه اللّه» و همه در اقصی نقاط عالم صدا را می­شنوند، تعجّب می­کردند که این معجزه است، یا چیز دیگر! امّا امروز ما می­بینیم که لحظه به لحظه و به طور مستقیم بیت­الله را نشان می­دهند.

جالب است که این وهابیّت ملعون هم هیچ جا نمی­ایستند ولی جلوی درب بیت جمع هستند و نمی­گذارند شما هم بروید، خیلی هم آن­جا را زوم کرده­اند که ببینند چه کسی می­آید و چطور می­آید. مثلاً می­خواهند اگر کسی چنین گفت، او را هدف قرار دهند و کاری کنند، امّا نمی­دانند حضرت می­تواند. مثل این هکرها که هک می­کنند و ...، قطعاً حضرت هم با مبانی خود که همه علمی است کارش را انجام می­دهد.

خود معجزه هم علم است، منتها چرا لفظ معجزه می­گیرد و می­گوییم خارق­العاده است؟ چون عادت ما چیز دیگری بوده و این خلاف عادت است، خرقه می­شود. مثلاً آن اوایل که چراغ برق آمده بود، یک چیز خارق­العاده­ای بود. امروز ما راحت دکمه را می­زنیم و اصلاً مسئله مهمّی برای ما نیست. یکی از جاهایی که اوّلین چراغ برق را آوردند، حرم ثامن­الحجج(صلوات اللّه و سلامه علیه) بود، مردم هم از اقصی نقاط کشور بودند و چنین چیزی را ندیده بودند، بعضی فکر می­کردند این معجزه حضرت است. لذا خارق­العاده این است که قبلاً نبوده و الآن شده است، امّا خود مبانی معجزه باب علمی دارد. طیّ­الارض علمی است، البته این­که با تقوا، آن علم حقیقی به دست می­آید، بحث دیگری است.

لذا حضرت می­توانند آن­جا تکیه دهند و همه از اقصی نقاط عالم، هم ایشان را ببینند و هم صدایشان را بشنوند. چرا حضرت به کوفه نمی­روند و مثلاً به محراب مسجد کوفه تکیه نمی­دهند و به بیت­الله می­آیند؟! به دلیل اجتماع مسلمین. پس همین اجتماع، موجب آمرزش گناهان و بهشت است.

واجب فراموش شده

روایت دیگری بگویم که بدانید آن چه بیان شد، عین روایت است. شاید روایت قبلی از امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) که فرمودند: «وَ حِجُّ الْبَیْتِ وَ الْعُمْرَةُ فَإِنَّهُمَا یَنْفِیَانِ الْفَقْرَ وَ یُکَفِّرَانِ الذَّنْبَ وَ یُوجِبَانِ‏ الْجَنَّةَ»، خوب جا نیفتاده باشد، ولی به این روایت که در خصال شیخ صدوق(اعلی الله مقامه الشّریف) است و بسیار جالب است دقّت کنید، توضیح همان مطالبی است که بیان کردیم.

 امام زین­العابدین(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «حَقُ‏ الْحَجِ‏ أَنْ‏ تَعْلَمَ‏  أَنَّهُ وِفَادَةٌ إِلَى رَبِّکَ وَ فِرَارٌ إِلَیْهِ مِنْ ذُنُوبِکَ وَ بِهِ قَبُولُ تَوْبَتِک‏ وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ»^[6] حق حجّ بر تو این است که بدانی به پروردگار و ربّ خود وارد می­شوی. حج این است که بدانی اوّل از همه، به محضر خدا می­روی. « وَ فِرَارٌ إِلَیْهِ مِنْ ذُنُوبِکَ» از گناهانت به سوی خدا می­گریزی، « وَ بِهِ قَبُولُ تَوْبَتِک »  و خدا به واسطه آن، توبه تو را قبول می­کند، «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ» و فریضه و تکلیفی را که خدا بر تو واجب کرده است، قضا می­کنی.

 می­فرمایند: «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ». آن فرضی که قضا شده است چیست؟ چه چیزی قضا شده بود؟ آیا حجّ قضا شده بود؟ تا مستطیع نشوم که حجّ بر من واجب نیست، حجّ که قضاشدنی نیست، پس «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ» آن فرضی که خداوند برای شما واجب کرده بود و قضا شده بود، چیست؟ آیا منظور نماز است؟ یا خمس است؟ کدام یک از ارکان عبادی است؟ یا خود حجّ است؟

آن چیزی که معلوم است این است که «یَدُ اللَّه‏ مع‏ الجماعَة»[7]. ما جماعت را فراموش کردیم.

چرا نماز جماعت این قدر ثواب دارد؟ اگر جمعیّت در نماز، ده نفر شوند، دیگر حتّی اگر درختان قلم و دریاها مُرکّب شوند، نمی­توانند ثواب یک رکعت آن را بنویسند. البته چون آن زمان افراد کم بودند ده نفر بیان شده است، امّا  به نظر می­رسد الآن که اجتماعات روز افزون می­شوند، تعداد افراد در نماز جماعت هم باید بیشتر از این شود.

چرا می­گویند: ثواب نمازی که در مسجد بخوانی، صدها برابر بیشتر از آن نمازی است که در خانه بخوانی؟ هیچ احدی نمی­تواند بگوید نماز من قبول است، هیچ یک از اولیاء الهی نگفتند نماز من قبول است، امّا چرا می­گویند نمازی که شما فرادی و با حضور قلب هم بخوانی، نمی­دانی قبول است یا نیست، امّا اگر نماز را به جماعت بخوانی، برای نمازت مهر قبولی می­زنند؟

چرا می­گویند: حتّی اگر فقط در مسجد بنشینی، خود این نشستن ثواب دارد؟ چون همه به مسجد می­آیند امّا در خانه من و شما که همه نمی­آیند. چرا بیان می­کنند: یک رکعت نماز در خانه خدا برابر هزاران رکعت نماز است و این قدر تشویق و تمجید می­کنند؟ برای این که آن فرض و واجبی را که «أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْنا»، خدا بر ما فرض کرده بود یادمان رفت. لذا این­جا که خطاب فردیه است، می­فرماید: «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ»؛ یعنی یکی، یکی.

پس آن فرضی که قضا شده، اجتماع مسلمین است که ما فراموش کردیم. خدا اجتماع مسلمین را دوست دارد. خدا دوست دارد حتّی در صحرا همه با هم دست به دعا بردارند. «وَ ارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعینَ»[8] با رکوع کنندگان رکوع کنید. خدا این­طور دوست دارد.

دوره­هایی برای آموزش ارتباط با مسلمین

لذا می­فرمایند: حقّ حجّ بر تو این است که به وسیله آن به پروردگار وارد ­شوی «حَقُ‏ الْحَجِ‏ أَنْ‏ تَعْلَمَ‏  أَنَّهُ وِفَادَةٌ إِلَى رَبِّکَ »، و از گناهان خود به سمت خداوند فرار ­کنی «وَ فِرَارٌ إِلَیْهِ مِنْ ذُنُوبِکَ‏ »، و توبه تو به واسطه آن قبول است «وَ بِهِ قَبُولُ تَوْبَتِک». چون در حجّ، همه جمع می­شوند و خدا توبه را قبول می­کند.

به صورت ظاهر تا این­جای روایت معلوم است. وقتی انسان به حجّ برود، بالأخره مُحرم است، آن سختی­ها هست، گناه نمی­کند و اصلاً از گناهان به سوی خدا فرار می­کند، می­داند آن­جا به آغوش رحمت الهی و بیت الله آمده است، می­داند توبه هم کند خدا قبول می­کند، «یارب هذا البیت اغفر ذنوبنا بحق هذا البیت» دعا می­کند و خدا می­بخشد، امّا این که در این روایت بلافاصله می­فرماید: «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ»، منظور چیست؟ آن­ واجبی که حالا قضاء آن را به جا می­آوری، چیست؟ - البته یک عده این­طور معنا کردند که آن فریضه­ای را که خدا بر تو واجب کرده است، ادا می­کنی. این اشتباه است. اتّفاقاً همان لفظ «قضاء» است، «ادا» نیست - .

یعنی ما یادمان رفت در ممالک خودمان اجتماع تشکیل بدهیم، ما مرزبندی کردیم. کشورها مرزبندی درست کردند. می­دانید تا زمان عثمانی بسیاری از کشورها مرزبندی نداشت، امّا مرزبندی­ها شد و مدام هم تکّه تکّه می­کنند.

پس این هم یک مطلب که گناه­زدایی حجّ برای این است که شما بر جایی وارد می­شوید که یک عمل را باید قضا کنید. آیا روزه است که باید قضا کنیم؟ خیر، نماز است؟ خیر، اعمال عبادی دیگر است؟ خیر. «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ» معلوم می­شود، آن اجتماع است. این که خودتان را بشناسید و با همدیگر ارتباط داشته باشید. الآن به صورت ظاهر می­رویم، امّا این­طور نیست.

به نظر بنده، در حال حاضر که چند سال طول می­کشد تا نوبت حجّ آن­ کسانی که ثبت نام کرده­اند برسد، باید برای کسانی که در نوبت هستند، واجب کنند که در مدّت دو سال، دوره­هایی را بگذرانند، از جمله: دوره اخلاق، دوره زبان­های فشرده عربی، دوره اعتقادات که بدانند با وهابیّت چطور برخورد کنند، آموزش جاذبه­هایی که چطور مردم را دعوت کنند، با دیگران بنشینند، صحبت کنند. فقط نیاز نیست ما برویم آن­جا با وهابیّت ملعون رو به سمت بقیع محاجّه کنیم، آن­جا می­رویم، زیارت می­کنیم و سلام می­دهیم. عمده مطلب این است که با مردم باشیم امّا این­طور نشده، ما زیاد نقص داریم، مسلمین با هم ارتباط ندارند.

این ترک­های خودمان چقدر می­توانند با ترک­های ترکیه ارتباط برقرار کنند؟ ما ترک زبان، کم نداریم. چقدر با این­ها مطالب اعتقادی کار کردیم؟ باید دوره­های اخلاق، اعتقادات و ... بگذاریم، بعد بگوییم بروید با هم­زبان­های خودتان صحبت کنید. آن­ها هم از کجا می­دانند که این­ها که هستند، نیازی هم نیست که پشت لباس آن­ها بنویسیم، آدرس را بدهیم در جیبشان بگذارند. البته ترکی آن­ها با ما فرق می­کند امّا یک مقدار کار کنیم می­توانند. چرا کار نکردیم؟ برنامه نداشتیم.

پس این است که امام می­فرماید «وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِی أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیْکَ». هیچ چیزی جز این نیست و ما چیز دیگری جز این پیدا نمی­کنیم. قضاء آن واجبی که خدا بر تو فرض کرده بود و الان از دست دادی، ارتباط با مردم است که ان­شاء الله به فضل الهی باید آن را داشته باشیم.

همه باید استطاعت حجّ پیدا کنند

 جالب این است «و لِلّه عَلَى النَّاسِ  حجُّ البیت» بیان می­شود، بر همه مردم واجب است. بنده، این « مَنِ اسْتَطاعَ إِلَیْهِ سَبیلاً» را مادّی نمی­بینم و به پای این حرف هم می‌ایستم. البته روایاتی هم داریم که بحث مسائل مادّی را بیان می­کند، امّا آن­جا هم تنها این نیست، إن‌‌شاءالله آن روایتی را هم که در کتاب الحجّ در فقه هست، می‌خوانم، امّا من این را مادّی نمی‌بینم؛ چون بر مردم بیان فرمودند « عَلَى النَّاسِ ».

یک استطاعت همین است که زبان داشته باشد بتواند با مردم حرف بزند. استطاعت اعتقادی داشته باشد بتواند با دیگران صحبت کند. استطاعت جسمی داشته باشد. یک پیر فرتوت، چه زن و چه مرد، که اصلاً نمی‌تواند راه برود و بلد هم نیست و دائم هم می‌ترسد و می‌لرزد، خودش هم مانده است که اعمال را چطور انجام بدهد و به هن هن هم می‌افتد، برای چه به حجّ ببریم؟! چرا نباید وسیله فراهم باشد که همه جوانان از همه طرف بروند؟!

اصلاً برای حجّ، باید زبان یاد بگیریم، آن‌جا برویم ارتباط برقرار کنیم. این دوران هم که دوران ارتباطات و اینترنت است، ارتباطات برقرار شود، ولی متأسّفانه کار نمی‌کنند.

می­فرماید: «وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ‏»[9]. اصلاً خدا ناراحت شده، می‌فرماید: هرکه کفر بورزد، یعنی این را انجام ندهد، خدا از همه جامعه بی‌نیاز است، خودش درست می‌کند، امّا فردا ما را توبیخ می‌کند که چرا شما نرفتید؟ چرا استطاعت پیدا نکردید؟ استطاعت فقط مادّی است؟! چرا دولت اسلامی باید این‌طور پول بگیرد؟ باید حجّ را خیلی آسان کند ولی با برنامه که دو سال روی جوان‌ها کار کند و بعد جوان‌ها را بفرستد. چرا این­طور نیست؟ مگر وهابیّت کار نمی‌کند؟ می‌دانید الآن وهابیّت ملعون از سیستان و بلوچستان و جاهای دیگر که اهل جماعت هستند، یک عدّه را رایگان به حجّ می‌برد. دو سال پیش، قریب به ده هزار نفر را رایگان برده بودند و همه چیز هم به آن‌ها داده بودند. چرا ما این کار را نمی­کنیم؟

چرا می‌فرمایند: «مَنْ سَوَّفَ الْحَجَّ حَتَّى یَمُوتَ بَعَثَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَهُودِیّاً أَوْ نَصْرَانِیّاً»[10] - تعابیر این روایت با تعابیر قرآن یکی است. بارها گفته­ام قرآن کریم نمی‌گوید: کلیمی و مسیحی، می­گوید: یهود و نصاری. آن‌وقت ما هنوز که هنوز است، می‌گوییم: کلیمی و مسیحی - هر کس که در رفتن به حجّ فردا فردا کند، «بَعَثَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَهُودِیّاً أَوْ نَصْرَانِیّاً». چرا راجع به نماز نمی‌گوید «یَهُودِیّاً أَوْ نَصْرَانِیّاً»؟ نماز که اتّفاقاً  اگر قبول شود، همه چیز قبول است و اگر رد شود، همه چیز رد است «إن قبلت قبل ما سواها و إن ردّت ردّ ما سواها»[11]. چرا می‌گوید هر که حجّ را به تعویق بیندازد «یَهُودِیّاً أَوْ نَصْرَانِیّاً» مبعوث می­شود؟ برای این که باید مسلمین با هم ارتباط داشته باشند.

ترک حجّ و بیشتر شدن مشکلات دنیایی

این قدر مهم است که حتّی برای حوائج دنیا نمی‌توانی حجّ را ترک کنی؟ داریم که حتّی شده نان و سرکه بخورید و به حجّ بروید. امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «مَنْ‏ تَرَکَ‏ الْحَجَ‏ لِحَاجَةٍ مِنْ‏ حَوَائِجِ‏ الدُّنْیَا لَمْ یقض [تُقْضَ‏] حَتَّى یَنْظُرَ إِلَى الْمُحَلِّقِین‏»[12] کسی که به خاطر حوائج دنیا، حجّ را ترک کند، مثلاً بگوید: دخترم دم بخت است، من نمی‌توانم! تا زمانی که حاجیان را نبیند و به آن‌ها ملحق نشود، خدا نیاز و مشکل او را برطرف نمی‌کند؛ یعنی گیر حوائج دنیای او بیشتر می‌شود، مشکلات او زیادتر می­شود. مشکلات و این که الآن همسرم و بچّه‌هایم چه می‌شوند، دلیل ترک حجّ نیست - البته «من استطاع»  را باید مدّ نظر داشت، که آن استطاعت را دولت و حاکمیّت اسلامی باید درست کند که مردم بروند - .

دلیل را خود قرآن به صراحت بیان فرموده است که إن‌شاءالله بعدها مفصّل صحبت می‌کنیم. پروردگار عالم در سوره مائده می­فرمایند: «جَعَلَ اللَّهُ الْکَعْبَةَ الْبَیْتَ الْحَرامَ قِیاماً لِلنَّاسِ‏»[13]. یک عدّه «قِیاماً لِلنَّاسِ» را فقط می‌گویند قوام مردم است. قوام هم بگوییم همین است؛ یعنی اسلام قوام می­گیرد. قوام آن به این است که مسلمین با هم اتّحاد داشته باشند، همدیگر را ببینند، یک زبان بین‌المللی داشته باشند که آن را بدانند و با هم حرف بزنند، مشکلات یکدیگر را حل کنند. اتّفاقاً در این کنگره عظیم حجّ بنشینند و جلسات اقتصادی داشته باشند و قراردادهای اقتصادی امضاء کنند، چون اعمال حجّ سه چهار روز است، مابقی آن که این­طور نیست.

چرا این کارها را نمی‌کنند؟ آیا چنین چیزی می‌شود؟ اتّفاقاً قراردادی که بین پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و مشرکین واقع شد، خود مشرکین آن را در بیت­الله آویزان کردند که وقتی موریانه آن را خورد فقط بسم الله و اسم پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) خورده نشده بود. چرا مشرکین آن کار را کردند؟ چون از قدیم الایّام، از زمان ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) تا آن زمان تمام قراردادها باید در خانه خدا بسته می‌شد. مشرکین آن کار را می‌کردند، در حالی که نمی‌دانستند موضوع چیست.

امام یک زمانی فرمودند: مسجد سنگر است، سنگر‌ها را حفظ کنید. در جای دیگر هم فرمودند: زمان پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)  همه امور در مسجد بود. در قدیم مثلاً تعاونی‌ها در مساجد بود و ..، بعضی ‌گفتند: مساجد را آلوده کرده­اید. آن احمق­ها نمی‌دانستند که خدا این گونه قرار داده که مسجد پایگاه اجتماع مسلمین با هم است. پروردگارعالم بالصّراحه در قرآن کریم می‌فرماید: «جَعَلَ اللَّهُ الْکَعْبَةَ الْبَیْتَ الْحَرامَ قِیاماً لِلنَّاسِ‏»، قوام و قیام مردم همه آن‌جاست.

برای همین می‌فرماید: اگر کسی بگوید من حجّ را ترک می‌کنم چون مشکل دارم، تا نرود مشکلش برطرف نمی‌شود و بدتر هم می‌شود  «مَنْ تَرَکَ الْحَجَّ لِحَاجَةٍ مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْیَا لَمْ یقض [تُقْضَ‏] حَتَّى یَنْظُرَ إِلَى الْمُحَلِّقِینَ».

پروردگارا! به اولیاء و انبیائت، حجّ حقیقی به ما مرحمت بفرما.

صاحب حجّ به فریادمان برسان.

به اولیاء و انبیائت، به خصّیصین درگاهت، آنچه خیر دنیا و آخرت است، به ما مرحمت بفرما.

آنچه شرّ دنیا و آخرت است، از ما دور بگردان.

خدایا! آقاجانمان به فریاد همه ما برسان.

«بالنبی و آله صلوات بر محمّد و آل محمّد(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)»