یک راه این است که در مورد هر چیزی که ندانستیم، تأمّل کنیم و حرف­های بیهوده نزنیم. در روایت است که وجود مقدس امام صادق (صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: « لوأنّ العِبادَ إذا جَهِلُوا وَقَفُوا و لم یَجحَدُوا لم یَکفُروا » [1] اگر بندگان در مورد آن چیزی که نمی­دانستند و جاهل به او بودند، توقّف و درنگ می­کردند و به انکار بر نمی­خاستند؛ کافر نمی­شدند.یعنی همین که بعضی از روی جهل، همین­طور دهان خود را باز می‌کنند و هر چه می‌خواهندمی‌گویند که بعد تبدیل به انکار و نهایتش کفر می‌شود.

لذا بعضی از اولیاء خدا می­گویند: بعضی از معاصی، معاصی بدون لذّت است. یعنی معصیت می­کند امّا لذّت نمی­برد. مثلاً کسی که مدام دهانش را باز می­کند و هر چه می‌خواهد می­گوید، لذّتی نمی­برد اما این تکلّم، امر نفس است و همین عامل   برای کفر می­شود.