علمی که معصومین، که در مقام عصمت هستند، دارند، بالاخره هرچه باشد، چون در مقابل پروردگار عالم مخلوقند، مثل یک قطره است در مقابل دریا و اقیانوس بی‌کران؛ چون اوّلاً این علم نازله است و ثانیاًاین که خود خدا آن را تا آن حدّ داده است.

نمونه ‌ اش همین «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها  ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَةِ فَقالَ أَنْبِئُونی‏ بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقین‏» ^[1] است. پروردگار عالم به آدم یاد داد.

معلوم است علم آن را که پروردگار عالم است، نمی‌شود با مخلوق قیاس کرد. اصلاً به قول ما طلبه ‌ ها، قیاسش، قیاس مع‌الفارق است و صحیح نیست. ما نمی ‌ توانیم مخلوق را با خالق مقایسه کنیم، مخلوق را باید با مخلوق مقایسه کرد. مثل علم ما در مقابل علم معصومین، ولو کسی باشد که بگویند: او بحرالعلوم است،غوغایی از علوم و معارف است، باز مثل یک قطره است در مقابل اقیانوس بی‌کران . امّا نمی ‌ شود گفت حتّی علم انبیاء و معصومین هم در مقابل علم پروردگار عالم، مثلاً همین حالت قطره و اقیانوس را دارد. این هم باز یک قیاس مع‌الفارق است و از باب ناچاری می ‌ گوییم.

 چون علم پروردگار عالم هم برای بشر، ولو انبیاءهم در حدّ نازله است و علم بما هو علم نیست.

البته آن علم یک نازله است به اندازه معصومین و بعد تازه آن ‌ ها هم نازلش می ‌ کنند که یک عدّه ذوی‌العقول بفهمند. آن ذوی‌العقول هم باز می ‌ آیند نازلش می ‌ کنند تا یک عدّه دیگر بفهمندو آن عدّه دیگر هم باز نازلش می ‌ کنند که ما بفهمیم؛ یعنی مدام سطحش را پایین ‌ تر می ‌ آورند که ما درکشکنیم. به تعبیر عامیانه فتیله ‌ اش را پایین می‌آورند که ما بفهمیم.

حالا آیا می ‌ شود گفت که این علم همان علم است؟! البته از یک جهت که از همان علم نشأت گرفته، می‌شود این‌طور گفت امّا اینکه این علم بما هو علم همان علم  باشد؛ابداً این‌طور نیست.