احتمالاً این تعبیرها را که بعضی می ‌ گویند «هوالعالم» و بعضی هم می ‌ گویند «خدااعلم است»، شنیده‌اید. دسته اوّل می‌گویند: نگویید اعلم است چون اصلاً عالم خودخداست و شاید تعبیر صحیح هم همین است.

لذا اعلم معنا ندارد، عالم خود خداست و مابقی رؤیت العین است، یعنی به علم نگاه می ‌ کنند. همان‌گونه که ملائکه هم به این علم نگاه می ‌ کنند « ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَةِ ‏» وإلّا علم را که خودشان ندارند علم را خدا می ‌ دهد.او عالم است و علم می ‌ دهد. «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها » هم همین است.  آدم که چیزی نمی ‌ دانست خدا علم را نشانش داد. پس ما هیچ چیزی نمی ‌ دانیم و خدا عنایت می ‌ کند. لذا عالِم بما هو عالِم، درعالَم فقط یکی است و آن واجب الوجود ذوالجلال و الاکرام است. دیگران ولو انبیاء وحضرات معصومین (علیهم صلوات المصلّین) اصطلاحاً عالمند. تنها عالم حقیقی خودخداست و آن ‌ های دیگر رؤیت علم هستند.

به تعبیر دیگر این‌طور بیان کنیم که برای آن ‌ ها کشف حقایق علم است. علم لدنی هم به همین معناست. خودشان که علم نداشتند، خدا این علم را برایشان مکشوف کرد