بعد از این‌که آدم به ملائکه اسماء را نشان داد و آن‌ها فهمیدند؛ پروردگار عالم در آخر قضیّه می­فرماید: «أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما کُنْتُمْ تَکْتُمُون ‏ » من هر چه را پنهان و آشکار است، می­دانم، امّا شما ظواهر علم و قضیّه را می­بینیدو می‌گویید: فجور عامل می­شود که خون بریزد و فساد کند.

البته صورت ظاهرش هم درست گفتند. مگر از وقتی ما به زمین آمدیم، خونریزی­هانشد؟! مگر از وقتی ما به زمین آمدیم، فساد به وجود نیامد؟! لذا از جهتی درست می­گویند،امّا یک چیز دیگری در وجود انسان بود که آن را نمی­دانستند چیست و مهم، آن قضیّه است. حالا، آن چیست؟

در روایات شریفه، نکاتی راجع به این بحث ملائکه و مسئله استفهامیّه آن‌ها بیان می­شود. در کتاب کمال الدین و تمام النعمه و همچنین در کتاب شریف بحارالانوار، جلدبیست و ششم، روایتی را از وجود مقدّس امام جعفر صادق (صلواتاللّه و سلامه علیه) بیان می­کنندکه خیلی زیباست ^[1] .

اوّلاً در بحث «إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلیفَةً » ، آن خلافت حقیقی در وجود مقدّس آقاجانمان،حضرت حجّت‌بن‌الحسن‌المهدی (صلوات اللّه و سلامه علیه و عجّلاللّه تعالی فرجه الشّریف) است.

لذا در ذیل آن روایت، بیان کردند: «واراد ان تکون هناک خلافة الهیّة علی هذه الارض و حکومة عدل الهی فیها فما کان منالملائکة إلّا أنّهم ظنّوا أنّ هذه الخلافة ستکون منهم فهم المعصومون من الزللوالخطأ» .

یکی از آن چیزهایی که به ملائکه نشان داده شد، این بود که در وجود أبانا آدم،چه انسان‌های خاصّی هستند. در آن‌جا، یک لحظه نور ورود پیدا کرد و آن‌ها دیدند.