بسمه تعالی

شرح دعای روز  بیست و چهارم ماه مبارک رمضان

24 رمضان‌المبارک 143       جلسه: چهاردهم                 31/04/93

«اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْأَلُکَ‏ فِیهِ‏ مَا یُرْضِیکَ‏ وَ أَعُوذُ بِکَ فِیهِ مِمَّا یُؤْذِیکَ وَ أَسْأَلُکَ التَّوْفِیقَ فِیهِ لِأَنْ أُطِیعَکَ وَ لَا أَعْصِیَکَ یَا جَوَادَ السَّائِلِینَ»[1]

نفس مطمئنّه و مقام اعلای بندگی

بالاترین مقام بین عبد و معبود، مقام رضا است. این مقام، جدّی مقام مخلَصین عالم است و همه کس توفیق به دست آوردن این مقام را پیدا نمی‌کنند الّا به اخلاص کامل. الّا به این‌که از نفس امّاره، نفس لوّامه و از همه این نفس‌ها بگذرد و به نفس مطمئنّه برسد. کما این که پروردگار عالم در قرآن کریم و مجید الهی بیان فرمود: «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعی»‏[2] به من رجوع کن.

همه به پروردگار عالم مراجعه می‌کنند، «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون‏»[3]، امّا حسب روایات شریفه و فرمایشات اولیاء، اعاظم و بزرگان، «ارْجِعی»‏ از باب این است که در آن‌جا فقط خود او و خدا است. کما این‌که در ادامه هم همین را بیان می‌فرماید؛ «ارْجِعی إِلى‏ رَبِّکِ»‏[4] پرورش دهنده تو، آن ربّی که «راضِیَةً مَرْضِیَّةً» هم او از تو راضی است و هم تو از او راضی هستی. «فَادْخُلی»[5] باز مجدّداً می‌فرماید: داخل شو بر من، «فی‏ عِبادی» آن‌جایی که فقط بندگان و عباد حقیقی من هستند، «وَ ادْخُلی‏ جَنَّتی»[6] داخل در جنّت من شو. بارها بیان کردم «جَنَّتی» یک بار بیشتر در قرآن نیامده است. جنّات و رضوان تکرار شده، امّا جنّتی جای دیگری نیامده است و فقط برای مقام نفس مطمئنّه است.

نفس مطمئنّه هم کسی است که راضی به رضای خدا است و این مقام رضا، مقام اعلای بندگی است. عبد بما هو عبد به آن مقام رضا می‌رسد.

همه فقیر و عاجزیم

لذا در این دعای امروز - که بیان کردم دعاها متعلّق به کلّ ماه هم هست و توضیح دادم که «فیه» هم به ماه برمی‌گردد و هم به روز- بیان می‌کند: «اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْأَلُکَ‏ فِیهِ‏» مسئلت می‌کنم از تو.

مسئلت کردن در مقام دعا، عجز است. «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِرَحمَتِکَ التّی وَسِعَت کلَّ شیء» یا «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ و أدعوک» یعنی من مسئلت می‌طلبم، از تو دعا می‌طلبم و درخواست می‌کنم. لذا مسئلت از پروردگار عالم، دلالت بر عجز است و اتّفاقاً عین بندگی است که انسان در محضر ذوالجلال والإکرام عاجز باشد. کما این‌که در شرح دعای ابوحمزه بیان کردیم که اوج درک و فهم بشر و عبّاد حقیقی به این است که می‌فهمند فقیرند.

قرآن می‌فرماید: «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمید»[7]  ای انسان‌ها! شما همه فقیرید. نه این که مثلاً کسی خانه ندارد، خیر آن کسی که خانه هم دارد فقیر است. این فقر فرق می‌کند. همه فقیر و عاجزند چون هیچ چیزی از خودمان نداریم. بهترین موقع فهمیدن این‌که هیچ چیزی از خودمان نداریم، موقعی است که انسان می‌میرد. حتّی می‌دانید اگر کسی بخواهد به میّت نماز بخواند، می‌گویند: از فرزند بزرگش، پسرش، اجازه بگیرید. تا حالا او ولیّ خانواده بود، امّا الآن ولیّ میّت، پسر می‌شود. خدا می‌خواهد تا تو را در قبر هم نگذاشته‌اند، یک تنبّه و گوش‌مالی بدهد، می‌گوید: همین الآن اختیارت دست یک کس دیگر افتاد. تا حالا اختیاردار خانه بودی، ولیّ و سرپرست خانواده بودی، امّا حالا سرپرستت کس دیگر می‌شود. پشه روی بدنت بنشیند اختیار نداری بلندش کنی، نمی‌توانی. بدنت را روی سنگ غسّال‌خانه آب می‌ریزند، این‌طرف می‌اندازند، آن طرف می‌اندازند، اختیار نداری.

پس ما به حقیقت عاجزیم. سلاطین و اُمرای عالم هم عاجزند. حکّام عالم و  رؤسای جمهور عالم هم عاجزند. هر صاحب منسب و هر صاحب قدرتی عاجز است. همه عاجزند، پس باید از آن کسی مسئلت کنیم که عاجز نیست. لذا این دعا را با لفظ مسئلت آورد که درخواست عاجزانه است. چون گفتیم گاهی با لفظ جعل بیان می‌کند و گاهی با عنوان دیگر که این‌جا در ابتدا با عنوان مسئلت آمده است.

مقام رضا و معرفت بالا

«اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْأَلُکَ‏ فِیهِ‏ مَا یُرْضِیکَ» خدا! یک کاری کن که ما راضی شویم. بیان کردیم مقام رضا را آن کسی به دست می‌آورد که نفس مطمئنّه است، اولاً می‌فهمد ذوالجلال و الإکرام حکیم و علیم است و وقتی این را فهمید، متوجّه می‌شود که نعوذبالله خدا از باب هوی و هوس و یا مردم‌آزاری کسی را مثلاً در فقر، که ما از آن بدمان می‌آید، نمی‌اندازد، یا مثلاً فرزند کسی را بگیرد یا مریض شود و یا مطالبی برایش پیش بیاید؛ آن چیزهایی که ما خوشمان نمی‌آید و خوش‌آیند نیست، امّا به تعبیر قرآن «وَ عَسى‏ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ‏»[8] شما بدتان می‌آید و کراهت دارید، امّا «وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ»، برای شما خیر است.

پس کسی که در مقام رضا است، باید در ابتدا معرفتش بالا باشد. کسانی می‌توانند به مقام رضا برسند که در مرحله نخست، معرفت بالایی دارند. شاید کسی سؤال کند که چرا همه کس به مقام رضا نمی‌رسد؟ برای این که مقام معرفتی بالا می‌خواهد که هر چه به ظاهر بلا به سر انسان آمد، بداند این بلا رشد و عین لطف است.

خودت فرزندت را سر بِبُر

قرآن می‌فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ»‏[9] حضرت ابراهیم بسیار مبتلا شد. در این مطلب تأمّل کنید، ببینید واقعاً همین‌طور است. اوّلاً حضرت ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) نمی‌دانست بناست قوچ بیاید، اصلاً خبر نداشت، فقط می‌دانست باید اسماعیل را ذبح کند. ثانیاً ما می‌گوییم: خواب حجّت نیست. ایشان سه شب پشت سر هم در خواب دید  «إِنِّی أَرى‏ فِی الْمَنامِ أَنِّی أَذْبَحُک»‏[10]. خواب است، وحی که نازل نشده، امّا می‌گوید: سه مرتبه این خواب را دیدم، معلوم است مطلبی است.

ثالثاً نمی‌گوید: خدایا! مگر نستجیربالله دوست داری من قاتل بچّه خودم شوم، اصلاً تو چه خدایی هستی؟! خدایی که بخواهد پدر به دست خودش سر فرزند را ببرد، واقعاً خداست؟! من و شما این‌طور به ذهنمان می‌آید، یکی از وسوسه‌هایی که می‌کند همین است، «الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ، الَّذی یُوَسْوِسُ فی‏ صُدُورِ النَّاسِ»[11]، بعید است این خدا باشد، تازه اگر وحی هم بود، بعید بود خدا باشد؛ چون خدایی که بناست این طور باشد که خدا نیست، آن هم تو با دست خودت بچّه­ات را سر ببری! یعنی چه؟! این با کدام عقل سلیمی هم‌خوانی دارد؟! اصلاً معنا ندارد. ما این را می­گوییم، با دو دو تا چهارتاهای دنیوی می­بینیم نمی­شود، راست هم می­گوییم با آن چیزی که ما مدّنظر داریم نمی­شود.

چهارم: معمولاً اگر انسان کاری را بخواهد انجام دهد، به طرف نمی­گوید که شوکه نشود، امّا حضرت، خود اسماعیل را در جریان می­گذارد که من می‌خواهم سرت را ببرم، که در روایت هست که حضرت اسماعیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) گفت: فقط چشم من را ببند که چشمت به چشم من نخورد و احساسات پدری یک موقع مانع کارت نشود که این کار را هم کرد.

پنجم: وقتی می­بیند چاقو نمی­بُرد، به‌قدری محکم­ می­کشد که تا آخر عمر جای چاقوی سلاخی به روی گردن و پوست حضرت اسماعیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) ماند.

ششم: عصبانی می­شود و چاقو را به سنگ می­زند، سنگ را می­شکند، تعجّب می­کند، امر خدا را می­خواهم انجام دهم، پس چرا بریده نمی­شود؟! حالا اسماعیل هم دارد زجر می­کشد. اصلاً چاقو نه، شما این دستمال کاغذی را محکم به گردنتان بکشید، ببینید چه اثری دارد، درد دارد دیگر، گوشت و پوست است. بعد پروردگارعالم قوچ را می­فرستد.

داغ جوان خیلی سخت است، به خصوص آن­ها که بچّه دارند و بچّه‌شان بزرگ است، می‌فهمند. آن‌وقت بگویند: جوانت را خودت ببر سر ببر! امر خداست، می­دانیم که حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) چنین کاری کرده و قوچ هم آمده، اگر به ما بگویند: قوچ بهشتی هم می­آید، می­گوییم: یک درصد احتمال بدهیم که نیاید آن موقع چکار کنیم، یک درصد احتمال بدهیم که این چاقو می­برد، چه کنیم؟! قبض روح می­شویم. قالب تهی می­کنیم.

پس مقام رضا همین طوری نیست. این‌که حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) خلیل خدا شد، یکی از امتحاناتش این بود.

هر لحظه، «رضاً برضائک»

«وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ»‏. قبل از امتحان بریدن سر حضرت اسماعیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)، حضرت در آتش افتاد. شوخی نیست، آتشی که نمرود درست کرد، چنان آتش بزرگی بود که دیدند خودشان نمی­توانند نزدیک شوند، با تیر، مواد آتش‌زایی را که آن موقع بود، زدند و آن را روشن کردند. در روایت است که از صد متری نمی­توانستند نزدیک­تر شوند. چند هفته چوب و درختان و مطالب را جمع می­کردند، گفتند: کاری می­کنیم که در تاریخ بماند. همین‌طور هم شد در تاریخ ماند، منتها برعکس آن چیزی که آن­ها می­خواستند.

شیطان آمد، قرآن می­فرماید: «کانَ مِنَ الْجِنِّ»[12] او از جنّ است، به صورت یک پیرمردی درآمد، نزد آن‌ها آمد و به آن‌ها یاد داد چگونه حضرت را پرتاب کنند. شیطان، اوّلین بار منجنیق را به انسان یاد داد. دست و پای حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) را بستند، او را در منجنیق گذاشتند و پرتاب کردند. طوری که در روایت است صدای ملائکه­الله درآمد: خدایا! این خلیل توست، این­ها هم دارند نامردی می­زنند، ما اجازه داریم برویم کمک کنیم، پروردگارعالم فرمود: بروید. حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)، در آن وضعیّت، خصوصیّت آتش هم معلوم است سوختن است. این قاعده است و خلاف قاعده نمی­شود کار کرد، مگر خدا بخواهد که بحثش جداست - مثل نمک که شور است، این قاعده است، نمک نمی­تواند شیرین باشد - ملائکه آمدند، حضرت فرمود: نه، آن کسی که من را خلق کرده، خودش می­بیند چه بلایی سر من می­آید. آن‌وقت خطاب رسید: «یا نارُ کُونی‏ بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهیم‏»[13] ای آتش! هم خنک شو، «بَرْداً‏» یعنی بهاری و خنک، و هم «سَلاماً‏» یعنی سالم باش؛ چون آتش هم می­سوزاند و داغ است و هم معلوم است نمی­گذارد چیزی سالم بماند.

لذا وقتی حضرت بیرون آمد، روایت دارد یک عدّه به سجده افتادند، حضرت فرمود: بلند شوید، این کار خداست. جالب این است که این طناب‌های ضخیم به اذن‌الله سوخته شده بود.

این امتحان است، شوخی نیست، مقام رضا این است که هر لحظه، هر جایی یک مطلبی برایش پیش می‌آید و نمی­داند که چه اتّفاقی هم برای او می‌افتد، می­گوید: «رضاً برضائک، تقدیراً علی قضائک». همان‌طور که ابی­عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) این‌طور است. لذا مقام رضا شوخی نیست و همه کس نمی­تواند به این مقام برسد.

حزب‌الله حقیقی

 برای این‌که ما هم بتوانیم حدّاقل کمی به این مقام رضا دست بیابیم، چند روایت بیان می‌کنم. سوره‌ای در قرآن وجود دارد به نام  احزاب؛ حزب­ها. اوّلاً آن‌هایی که از آن چه خدا به آن‌ها می­دهد، خوشنود می‌شوند و خدا هم نسبت به اعمال آن‌ها خوشنود است، حزب‌الله هستند.

حزب‌الله این نیست که مثلاً، عذر می­خواهم، یک کسی بگوید: من ریش دارم و فلان هستم. اتّفاقاً حزب‌الله آن کسی است که راضی به رضای خداست. حزب‌الله حقیقی، خود امام راحل عظیم­الشّأن(اعلی اللّه مقامه الشّریف) است. الآن حزب الله حقیقی، خود آقا، رهبر عظیم­الشّأن(مدّ ظلّه العالی) هستند، آن که راضی به رضای پروردگار عالم باشد، بقیّه حرف است.

پروردگار عالم می­فرماید: «رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُون»[14] خداوند از آن­ها خوشنود است، آن­ها هم از خدا خوشنودند، آن­ها حزب خدا هستند و حزب خدا رستگارند.

معرفت در خود انسان

پیغمبر اکرم، خاتم رسل، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می‌فرمایند: «اُعبُدِ اللّه  علی الرِّضا» [15] پروردگارعالم را با خوشنودی یعنی با رضایت و براساس رضا عبادت کنید. «لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ»[16] این رضایت هم با معرفت به دست می­آید.

ما در شرح دعای ابوحمزه، به این فراز رسیدیم که « معرفتی یا مولای  دلیلی علیک». بیان کردیم که این معرفت چگونه به وجود می­آید، روایات معرفت را خواندیم، گفتیم: اوّلین قضیه، معرفت در خود انسان است، فرمودند: از جسم‌تان شروع کنید، غیر از بحث روح - شب گذشته این مطالب را بیان کردم امّا عیبی ندارد، بعضی مطالب تکرارش هم خوشایند است، ملال­آور نیست و انسان اذیّت نمی­شود -. پروفسور رجحان که پدر بافت­شناسی انسان است، در بافت­شناسی و پزشکی نکات بسیار زیبایی را بیان می­کند. اثر انگشت هیچ احدی شبیه دیگری نیست و لذا یکی از مطالب در جرم­شناسی، اثر انگشت است. میلیاردها انسان از دنیا رفته­اند، میلیاردها الآن هستند و میلیاردها در آینده می‌آیند، علم روز تبیین می­کند، می­گوید: اگر همه این‌ها را در یک‌جا جمع کنید، اثر انگشتشان با هم فرق می‌کند. حتّی دوقلوهایی که خیلی شبیه هم هستند، تُن حرف زدنشان، قیافه‌شان، حالت نشستن و برخواستنشان، اگر خالی دارند حتّی خالشان، اصلاً اینقدر شبیه هم هستند که اگر الآن با شما حرف بزند، بگوید: بروم برای شما چای بیاورم، ولی برادرش با همان لباسی که او پوشیده بود، بیاید، می­گویید: می­فرمودید، می‌گوید: من که حرفی نزدم، قسم می­خورد که من حرف نمی­زدم، بعد همان برادرش بیاید، شما انگشت به دهان می‌مانی، این‌قدر شبیه به هم که انسان باور نمی­کند، مگر می­شود، ولی اثر انگشتشان مثل هم نیست. مگر این بافت انگشت چقدر است که میلیاردها مرده­اند، میلیاردها هستند و میلیاردها در آینده بیایند، همه را یکجا مثل صحرای قیامت جمع کنند، اثر انگشتشان یکی نیست. جدّاً «خَلَقَ‏ الْخَلَائِقَ‏ بِقُدْرَتِهِ»[17]‏.

امروزه در جرم­شناسی می­گویند: بازدم افراد با هم متفاوت است و از بازدم آن‌ها می­فهمند. مگر در بازدم چیست؟! آن تعریقی که صورت می­گیرد،  چیست؟! این‌طوری انسان خدا را بفهمد و بشناسد.

واقعاً ما که هستیم که خدای متعال این ذهن را برای بشر قرار داد. آن زمان اسب­ و پرنده و ... بود، حالا ما اسب و الاغ و شتر آهنی درست کردیم. الاغ آهنی همان پراید است که زود قراضه می­شود. پرنده آهنی همان هواپیماها هستند. این فکر را چه کسی قرار داد؟ چرا حیوان دیگری نمی­تواند این کار را انجام دهد؟ چرا شیر و فیل نیست؟ پس این را خدا قرار داده و بشر نباید به خودش غرّه برود که من این را درست کردم. این­ها معرفت می­آورد. بشر زیردریایی و ... درست کرده و این­ها لطف خداست.

لذّت بردن از زندگی

پس با معرفت، رضا به وجود می­آید و می­فرمایند: «اُعبُدِ اللّه  علی الرِّضا ، فإن لَم تَستَطِعْ ففى الصَّبرِ علی ما تَکرَهُ خَیرٌ کثیرٌ»  با رضا خدا را عبادت کن و اگر نمی‌توانی، نسبت به خیلی از چیزها صبر کن که خیر کثیر است.

اوّلاً بر ناملایماتی می‌آید که ما نمی­دانیم و در بسیاری از ناملایمات حکمتی است که ما خبر نداریم. امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: «أغْضِ عَلی القَذی وإلاّ لَم تَرضَ أبدا»[18] به آن‌چه که از ناملایمات است صبر کن و الّا هیچ موقع راضی نمی‌­شوی.

در یک جای دیگر می­فرمایند: اگر به آن چه که دارید راضی شوید، تمام است؛ چون «رَأْسُ‏ طَاعَةِ اللَّهِ‏ الصَّبْرُ وَ الرِّضَا عَنِ‏ اللَّهِ »[19] رأس طاعت پروردگار عالم این است که انسان صبر کند و راضی باشد که بعد یک مطالبی برایش گشوده می‌شود.

حضرت در ادامه می­فرمایند: « فِیمَا أَحَبَّ الْعَبْدُ أَوْ کَرِهَ وَ لَا یَرْضَى عَبْدٌ عَنِ اللَّهِ فِیمَا أَحَبَّ أَوْ کَرِهَ إِلَّا کَانَ خَیْراً لَهُ فِیمَا أَحَبَّ أَوْ کَرِهَ». یک مثال بزنم، این را خوب حس می­کنیم، موقعی که روزه هستیم، ساعات اوّلیه عطش می­آید، گرسنگی می­آید و شیطان هم وسوسه می­کند، می­نشینیم برای خودمان می‌گوییم: افطار که بشود، مثلاً یک پارچ آب می­خورم، یک پارچ شربت می­خورم و ... . دم غروب که می­شود دیگر آن عطش نیست؛ چون وقتی به آن مطلب راضی شدی، فرح و شادی به وجود می­آید.

لذا در روایات داریم شادی‌ای که دم غروب برای مؤمن در صیام می‌آید شادی حقیقی است، لذّتی می­برد، دیگر آن تشنگی و گرسنگی نیست. تا قبل برای خودش فکر می‌کرد که این‌قدر می­خورم، امّا موقع افطار تا یک کم آب جوشی، چایی، می‌خورد دیگر اصلاً نمی­تواند، همه آن چیزهایی که در ذهنش می­چید، رفت.

می‌فرماید: اگر انسان راضی باشد، چشمش باز می­شود. اگر ما به آن چه که خدا به ما مرحمت کرده، راضی باشیم، لذّت می­بریم از آن چه که داریم. اگر انسان راضی نباشد، بیچاره می­شود. گفتند: حاتم طایی داشت از جایی رد می­شد، دید یک خانواده­ای نشسته­اند و بگو و بخند عجیبی دارند. خیلی خوشش آمد، گفت: عجب خانواده خوبی هستند. ظهر شد، گفتند: سفره را بیندازیم. حاتم گفت: می­توانم مهمان شما شوم؟ گفتند: مهمان، حبیب خداست. حاتم طایی منتظر بود ببیند چه می‌آورند، دید نان خشک و آبی آوردند، بسم الله گفتند، نان را به آب می­زنند، یک مقدار نعناع روی آن می­گذارند و با ولع می­خورند. آخر هم خدا را شکر کردند. بعد یک چیزی مثل چای الآن، دم کردند و خوردند، خیلی هم خوشحال بودند. حاتم گفت: غذای شما همین بود، گفتند: بله. پدر خانوده گفت: ما راضی هستیم به رضای خدا، البته همیشه هم این‌طور نیست، گاهی چیز دیگری مثل کشمش و ...، هم گیرمان می­آید و با آن می­خوریم. براساس کاری که می­کنیم به دست می­آوریم، امّا هیچ موقع نگفتیم: چرا؟ گاهی هم حتّی این نعناع­هایی هم که دیدی نیست، نان را به آب می­زنیم و می­خوریم، امّا همیشه هم همین حال را داریم.

می­گویند: حاتم طایی نشست گریه کرد، گفت: ای کاش من هم این‌طور خوش بودم. او را نصیحت کرد، گفت: اگر به آن چه خدا دارد به تو مرحمت می­کند، راضی بودی، خوشی، امّا اگر راضی نباشی، همیشه گرفتاری.

مثلاً ما یک موقعی وسیله نقلیّه نداریم، می­گوییم: خدا یک موتور به ما بدهد، چه می­شود. موتور پیدا می­کنیم، می­گوییم: زمستان است، برف می­آید، خدایا! اگر بشود یک پیکان قراضه­ای، یک پرایدی به ما بدهی، چه می­شود. حالا خدا هم محبّت کرده و سوار پراید هستیم، یک ماشین آن چنانی می­آید و می­رود، حالا مردم هم در خیابان در صف اتوبوس و .. ایستاده­اند و باران هم می­آید، ما هم نشسته‌ایم و مثلاً داریم رانندگی می­کنیم، خانواده هم هستند، برمی­گردیم می­گوییم: این­ها زندگی می­کنند، ببینید چه ماشینی دارد، مای بدبخت هم زندگی می­کنیم! حالا اصلاً یادش رفته که تا دیروز همین را نداشت و اینجا در پیاده­رو ایستاده بود، حالا آز دیگری را می­خورد و به آن چه که دارد، راضی نیست و لذّت نمی­برد.

لذا گاهی می­شود حتّی ثروتمندها از زندگی خود راضی نیستند. یک آقایی بود، خدا او را بیامرزد، ثروت عجیبی داشت؛ یک خانه هزار متری در پاسداران و ماشین فلان و ...، کار خیر هم می­کرد، امّا گفته بود: من چیزی ندارم، فلانی را نمی­دانید، او زندگی می­کند. آز زندگی دیگری را می­خورد. بشر حریص­تر می­شود.

لذا مقام رضا در همه زمینه­ها مقام بسیار عالی‌ای است و انسان، هم از زندگی لذّت می­برد و هم پروردگارعالم را می­شناسد و هم معرفت به دست می­آورد. ما هم بخواهیم این مقام رضا را به دست آوریم.

خدایا! ما را به مقام رضا برسان.

پروردگارا! به اولیاء و انبیائت، به خصّیصین درگاهت، همه دعاهای ما به هدف اجابت برسان.