بسمه تعالی

سخنرانی حضرت آیت‌الله قرهی^{(مدّ ظلّه العالی)}

با موضوع: عوامل ایجاد واقعه کربلا (دنیا طلبی)

شب ششم محرّم الحرام 1436 (08/08/93)

خصوصیّات اهل دنیا

خصوصیت عرضه دین به دنیا این است که دشمن‌شناسی از بین می­رود؛ چون حبّ دنیا جای آن می­آید، انسان دشمن خودش را نمی­شناسد که بالاترین دشمن، ابلیس ملعون است، شیطان رجیم که اتّفاقاً پروردگار عالم برای این که بشر هشیار و مراقب باشد، فرمود: «عَدُوِّی وَ عَدُوَّکم»[1] که انسان به خواب نرود، غفلت نکند و گرفتار نشود.

امّا خصوصیت عرضه دنیا به دین این است که اوّلاً عبد، همیشه عبد می­ماند و ثانیاً در این راه بندگی، دشمن را به خوبی می­شناسد. یکی از خصائص دین‌داران حقیقی این است که هشیارند، بیدارند، مراقبند و مواظبند که نکند فریب بخورند.

 اتفاقاً در حدیث معراج که یک حدیث بسیار عالی است و علّامه مجلسی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در بحارالانوار، این حدیث را با مستندات عالی و زیبا در جلد هفتاد و هفتم تبیین فرمودند، پرودگار عالم به حبیبش اهل دنیا را در مقابل اهل دین توصیف کرده است. یکی از آن­ها این است:

«أهلُ الدنیا مَن کَثُرَ أکلُهُ و ضِحکُهُ و نَومُهُ و غَضَبُهُ ، قلیلُ الرِّضا ، لا یَعتَذِرُ إلى مَن أساءَ إلَیهِ ، و لا یَقبَلُ مَعذِرَةَ مَنِ اعتَذَرَ إلَیهِ ، کَسْلانُ عِندَ الطاعَةِ ، شُجاعٌ عِندَ المَعصیَةِ و اهل الخوف عند عدوه»[2] اهل دنیا در مقابل معصیت، شجاعت دارند، امّا در مقابل دشمن ذلیل و ترسو هستند. «أمَلُهُ بعیدٌ ، و أجلُهُ قریبٌ ، لا یُحاسِبُ نفسَهُ ، قلیلُ المَنفَعَةِ ، کثیرُ الکلامِ ،  کثیر الفرح عند العدو و عندهم اهل الخوف»  حساب نفس خودشان را نمی­کنند، با دشمن خیلی شادند و از آنها می­ترسند.

 «و إنَّ أهلَ الدنیا لا یَشکُرُونَ عِندَ الرَّخاءِ»  موقعی که برایشان آسانی پیش آمد و برخوردار می­شوند، شکرگذار نیستند. «و لا یَصبِرُونَ عِندَ البلاءِ»  موقعی که بلا می­آید صبر نمی­کنند. «کثیرُ الناسِ عِندَهُم قلیلٌ ، و العدو عندهم حمید»  مردم نزد آن‌ها خوار هستند و دشمن نزد آن‌ها ستوده شده است.

«و یَدَّعونَ بما لَیس لَهُم ، و یَتَکَلَّمونَ بما یَتَمَنَّونَ ، و یَذکُرونَ مَساویَ الناسِ و یُخفُونَ حَسَناتِهِم  . قالَ : یا ربِّ ، هَل یکونُ سِوَى هذا العَیبِ فی أهلِ الدنیا ؟ قالَ : یا أحمدُ ، إنَّ عَیبَ أهلِ الدنیا کثیرٌ ، فیهِمُ الجَهلُ و الحُمقُ ، لا یَتواضَعونَ لِمَن یَتَعَلَّمونَ مِنهُ ، و هُم عِندَ أنفُسِهِم عُقَلاءُ و عِندَ العارِفینَ حُمَقاءُ» که نکاتی را بیان می­فرمایند که طولانی است و در پایان می‌فرمایند: عرفا این­ها را به عنوان حمقا می­شناسند. «و هُم عِندَ أنفُسِهِم عُقَلاءُ و عِندَ العارِفینَ حُمَقاءُ» اهل معرفت می­گویند: این‌ها احمقند امّا خودشان نزد خودشان می­گویند ما عاقلیم. این­ها کسانی هستند که مدّعی چیزی هستند که ندارند، آرزوهایشان را بیان می­کنند و حسناتی ندارند؛ چون در مقابل دشمن ضعیفند. نزد مردم خود را بالا می­دانند؛ چون مردم نزد آن‌ها ذلیل هستند، مردم را پایین می­دانند امّا دشمن را بالا می‌دانند، این­ها اهل دنیا هستند؛ چون دنیا را بزرگ می­بینند و برای همین می‌خواهند به دنیا برسند.

اهل دنیا، ذلیل و خوار در مقابل دشمن

مؤمن نسبت به دنیا چگونه است؟ پیغمبر اکرم، خاتم رسل، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) به لسان صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «الدنیا سِجنُ المؤمنِ و القَبرُ حِصنُهُ»[3] دنیا زندان مؤمن است و قبرش دژ اوست « و الجنّةُ مَأواهُ» و جایگاهش بهشت است. «و الدنیا جَنَّةُ الکافِرِ» امّا کافر چون دنیا برایش وسیع است، بهشت اوست «و القبرُ سِجنُهُ و النارُ مَأواهُ» قبر هم زندانش است و جایگاهش هم آتش جهنّم است. چرا این‌طور است؟

ذیل این مطلب، روایتی است که لقمان نبی(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) در اندرز به فرزندشان بیان می‌کنند. می­فرمایند: «لإبنه و هو یعظه لا تجعل الدنیا همّک» دنیا را همّ خودت قرار نده، «لأنّ الدنیا جنّة الکافر» دنیا بهشت کافر است «لأنّک أنّ همّتک الدنیا ذلیل لأهله»[4] چون اگر همّتت دنیا شد، نزد اهلش ذلیل می­شوی.

معلوم می­شود که دنیایی که مذموم است و انسان فقط زیبایی‌هایش را تصوّر می­کند، نزد آن‌ها است و وقتی می­خواهی نزد آن‌ها بروی و از آن‌ها بگیری، ذلیل و خوار می­شوی، تو را ذلیل می­کنند.

پس معلوم می­شود هرکس دنیا را دوست داشت و اهل دنیا شد، یکی از خصائصش این می­شود که در مقابل دشمن ذلیل می­شود. وقتی اهل دنیا شد، یادش می­رود که باید در دنیا ذلیل نشود و عزیز باشد لذا ذلیل می­شود، آن‌وقت اشتباه می­کند و غفلت می­کند.

 اگر شما بخوابید، دشمن نمی­خوابد

امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی‌ابن‌ابی‌طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «مَن نامَ عَن عَدُوِّهِ أنبَهَتهُ المَکایِدُ»[5] هرکس خوابش برد و از دشمن غافل شد، دسیسه‌های دشمن او را فرا می­گیرد، بعد به خودش می­آید امّا فایده ندارد. « أنبَهَتهُ» یعنی می­فهمد در دام دشمن افتاده است.

دشمن یک خصوصیّتی دارد با اهل دینی که به ظاهر اعلام کردند ما اهل دین هستیم و آن این‌ که از آن‌ها غافل نمی­شود.  

در این جلساتی که پیوسته است، بیان کردیم: اگر اهل دین ادّعا کردند که ما اهل دین هستیم، امتحان می­شوند. اگر گفتی «لا اله الا اللّه» تا رستگار شوی، «لا إله» یعنی هیچ الهی نیست، بعد باید بگویی «إلّا اللّه». تو می­خواهی با طواغیت عالم مبارزه کنی، اجازه نمی­دهند. به محض این که بگویی: «لا إله» یعنی من می­­خواهم فقط زیر بیرق پروردگار عالم بروم، «إلّا» حصریه است «إلّا اللّه»، مگر اجازه می­دهند؟ با تو مبارزه می­کنند و برای همین دشمن از تو غافل نمی­شود.

پروردگار عالم بیان کرد: «عَدُوِّی وَ عَدُوَّکم» شیطان، دشمن من و دشمن شماست. همین دشمن گفته: من غافل نیستم امّا ما یادمان رفت. گفت: «فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعین‏»[6] قسم خورد همه را به اغوا می­کشم «إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصین‏»[7] مگر بنده‌های مخلص تو. من اجازه نمی­دهم، همه را به اغوا می‌کشم. قسم خورده و پای قسمش هم خوب ایستاده، منتها از طریق «الْوَسْواسِ الْخَنَّاس‏»[8] که «مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاس‏»[9] است. سپاهش هم از جنس خود ماست. همان‌طور که هادیان الهی از جنس ما هستند «هُوَ الَّذی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولاً مِنْهُم‏»[10].

پس دشمن هم از جنس ما استفاده می­کند «مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاس‏»، قسم هم خورده رها هم نکند، حالا ما خودمان را به خواب بزنیم، بگوییم: ما دشمن نداریم!

امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: «مَن نامَ لَم یُنَمْ عَنهُ»[11] تو خودت را به خواب بزنی و غافل شوی، او خودش را به خواب نمی­زند. هرکس از دشمن غافل شود، دشمن از او غافل نمی­شود.

مولی‌الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) می‌فرمایند که تو از شیطان غافل شوی، شیطان از تو غافل نمی­شود. تو باید بدانی که شیطان، ابلیس ملعون در کمین است، سپاهش هم در کمین هستند.

چون دو جبهه است؛ جبهه حق و باطل، جبهه شیطان و جبهه الله. اصلاً کل دنیا دعوا سر این است که یا باید جزء موحدین عالم باشی یا جزء جبهه شیطان که گاهی عدّه‌ای جرأت هم پیدا می­کنند و اعلام می­کنند که شیطان پرست هستیم. گاهی هم اگر نتوانند، در قالب دین می­آیند و انحراف ایجاد می­کنند. منافقین این حالت را دارند.

«مَن نامَ لَم یُنَمْ عَنهُ» اگر شما غافل شوید، دشمن از شما غافل نمی­شود، شما بخوابید دشمن نمی­خوابد. پس هر کس از دشمن غافل شود، دشمن از او غافل نمی­شود.

فریب تشکّر دشمن را نخورید

امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی‌بن‌ابی‌طالب (صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «لا تَأمَنْ عَدُوّا و إن شَکَرَ»[12] - این روایت، خیلی عجیب است، مثل این که برای امروز ما آمده است، غوغاست. آن را چند بار بخوانید و حفظ کنید - شما از دست دشمن در امنیّت نیستید، حتّی اگر دشمن از شما تشکّر هم بکند.

حالا آیا  دشمن به ما امنیّت می­دهد؟ دشمن که به ما نمی­خندد که بگوید یک قدم جلو آمدید، ما هم یک قدم جلو می­آییم. این‌ها که طلبکار هم هستند - آن نخست‌وزیر خبیث انگلیس، به قول حضرت امام خامنه‌ای(مدّ ظلّه العالی)، انگلیس خبیث، یک ملاقات می­کنی، هنوز ملاقات نکرده چند ساعت بعد، (این روایت اتّفاقاً خوب است. ای کاش نمی‌خواندیم؛ چون ممکن است به گوششان برسد و بعد تشکّر هم بکنند؛ چون «الحمدللّه الذی جعل عدّونا من الحمقاء» احمقند) این ذات پلید خود را نشان می­دهند. حداقل می­گذاشتی چند روز از ملاقات بگذرد. با کِری ملاقات می­کنند و دو روز بعد وزیر خارجه آمریکا؛ کرِی، برای ما کُری می­خواند. تشکّر هم نمی­کند که شما باعث خیر شدید ما جلو بیاییم. آخری هم که این خانم شرمن، دیگر ببین چه می­شود. امروز هم که خبر دارید و معلوم است دیگر که ما سال‌ها پیش می­گفتیم که این مسعود رجوی و واقعاً لجنی، کشته شده، امروز این مریم را به پارلمان پاریس آوردند، دعوتش کردند و صحبت کرد، بعد می­گوید: داعش، زاییده توطئه ایران و لبنان و سوریه است. خیلی جالب است، این‌ها به داعش ایراد می­گیرند! منافقینی که تروریست هستند، خودشان می‌گویند داعش فلان است -

«لا تَأمَنْ عَدُوّا و إن شَکَرَ» هیچ موقع شما از دست دشمن امنیّت ندارید، حتّی اگر همان دشمن از شما تشکّر کند. امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) دارد عین خدا حرف می­زند، می‌فرماید: یک موقع غافل نشوید، فریب لبخند و تشکّر و این که این‌ها یک قدم جلو آمدند را نخورید.

 دشمن را کوچک نگیر، حتّی اگر ضعیف شده باشد

حتّی جالب است، امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) فرمودند: «لا تَستَصغِرَنَ عَدُوّا و إن ضَعُفَ»[13]، هیچ موقع دشمن را کوچک نگیر، حتّی آن موقع که دشمن ضعیف شده است - این کار اطّلاعات است که باید مواظب باشند و امیرالمومنین(علیه الصّلوة و السّلام) به آن‌ها نسخه داده است - .

 حضرت می­خواهند بگویند: یک موقع حتّی برای دشمنی که ضعیف شده هم دلت رحم نیاید که بگویی این‌ها که دیگر دست از دشمنی برداشتند. دشمن، دشمن است.

«لا تَستَصغِرَنَ عَدُوّا» این فرمایش امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام)، کأنّه قرآن است که هیچ موقع کهنه نمی­شود و تازه تازه است، انگار برای امروز ما گفته شده است. «لا تَستَصغِرَنَ عَدُوّا و إن ضَعُفَ»، هیچ موقع دشمن را کوچک نشمار و نگو حالا دیگر این ضعیف شده و یک طوری به سمتش برویم. او مترصد به این است که یک طوری نفوذ پیدا کند، دشمن، اسمش رویش است، دشمن، دشمنی می‌کند. اگر دشمن، دشمنی نکند، پس چه کسی دشمنی کند؟! اگر تشکر هم کرد، بدان دشمن است و اگر هم یک زمان ضعیف شد، باز بدان دشمن است و وقتی جلو رفتی، می‌بینی که باز دشمن است.

دشمن، گوشت شما را می‌خورد و استخوانتان را دَرهم می‌شکند

 امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) در روایت دیگری به اسم جلاله قسم خوردند و فرمودند: «و اللّه إنَّ امْرَأً یُمکِّنُ عَدُوَّهُ مِن نفسِهِ یَعْرُقُ لَحْمَهُ ویَهْشِمُ عَظْمَهُ ویَفْرى جِلْدَهُ لَعظیمٌ عَجْزُهُ ضَعیفٌ ما ضُمَّتْ علَیهِ جَوانِحُ صَدْرِهِ»[14]، به خدا سوگند کسى که دشمنش را بر خود چنان مسلّط کند که گوشتش را تا استخوان بخورد و استخوانش را دَرهم شکند و پوستش را بکَنَد، بس ناتوان و زبون است و در سینه‌اش دلى ضعیف دارد.

آقای حبیبی در مصاحبه­ای در برنامه شناسنامه گفت: یکی از فامیل‌های ما در وزارت نفت بود و یک کپی از فیش حقوقی یکی از این مستشاران آمریکا گرفته بود. چند بند داشت، مثلاً می‌نویسند حق بدی آب و هوا و  ...، یکی از مواردی که نوشته بودند این بود که به فارسی در آن نوشته بود: حق توحش!

یعنی علنی می‌گوید: من در ایران آمدم، پول نفت و بنزین و همه چیز را هم خود ما داریم می‌گیریم، می‌بریم و آن‌جا درست می‌کنیم و دوبله سوبله می‌فروشیم، تازه یک پولی هم می‌گیرم به نام حق توحش. ایشان می‌گوید: خیلی ناراحت و عصبانی شدم که چقدر این‌ها پررو هستند و من از این‌جا فهمیدم و مبارزه را در دبیرستان شروع کردم.

اگر دشمن بر تو مسلّط شود، این‌گونه است. امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) همان حق توحش را به یک نوع دیگر بیان می‌کنند، می‌فرمایند: «وَ اللَّهِ إِنَّ امْرَأً یُمَکِّنُ عَدُوَّهُ مِنْ نَفْسِهِ» اگر یک موقعی دشمن بر شما امارت پیدا کرد و بر نفس شما مسلّط شد، می‌دانید چه می‌کند؟ «یَعْرُقُ لَحْمَهُ» گوشت شما را می‌خورد، هرچه که دارید از بین می‌برد. «وَ یَهْشِمُ عَظْمَهُ» استخوانتان را خرد می‌کند. «وَ یَفْرِی جِلْدَهُ» پوستتان را می‌کند. بیچاره‌تان می‌کند. «لَعَظِیمٌ عَجْزُهُ» دیگر این انسان ناتوان‌ترین و عاجزترین انسان‌هاست، انسانی که اجازه دهد دشمن بر او مسلّط شود.

حضرت در آن خطبه یک اشاره دارند که چرا این‌ها این‌طور می‌شوند، می‌فرمایند: برای این که اهل دنیا هستند.

لذا دیشب عرض کردم که اگر بخواهیم اهل دنیا نباشیم، ابوالجارود از حضرت سؤال کرد و حضرت چه چیزی را نسبت به دینداران حقیقی تبیین فرمودند. پرسید: آقاجان! آن دینی که خود شما و اهل بیت شما دارند، می‌خواهم من هم همان دین را داشته باشم. «لمّا قال ابوالجارود له جعلت فداک أَخْبِرْنِی بِدِینِکَ الَّذِی تَدِینُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ أَنْتَ وَ أَهْلُ بَیْتِکَ لِأَدِینَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ»[15] امام باقر(علیه الصّلوة و السّلام) در پایان فرمودند: «والتسلیمُ لِأمرِنا ، وانتِظارُ قائمِنا ، والاجتِهادُ ، والوَرَعُ» تسلیم امر ما باشد، انتظار قائم ما را بکشد و جهد و کوشش با ورع داشته باشد.

حرف مهمّی است. به آن توجّه کنیم و آن را از دست ندهیم. حتماً دقّت کنید: کوشش بدون تقوا و پرهیزگاری، پشیزی در خانه پروردگار عالم ارزش ندارد. ورع و پرهیزگاری باید باشد. حرکت بدون خدا، بدون ورع، مفتش گران است. ولو کوشش بسیاری هم برای دین انجام دهی امّا ورع نداشته باشی، به درد نمی‌خورد.

چرا منافقین هم می‌گویند: ما ولایت فقیه را قبول داریم؟!

پس یکی از خصوصیّات دین‌داری، دشمن‌شناسی است. که دشمن - حالا روایات و آیاتش را می‌خوانم - گاهی از طریق همین ظاهر دیندارها کاری می‌کند که در مقابل پیغمبر خدا بایستی، در مقابل امامت بایستی، در مقابل حضرت حجّت(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) و نائبش بایستی.

لذا گاهی متأسّفانه منافقین که در پی فتنه و فساد هستند، از طریق دین ورود پیدا می‌کنند.

این روایت از ابن جریح است. می‌گوید: بر عقبه متوقّف بودیم. منافقین در کمین پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بودند. «لیفتکوا به من قبل غزاة تبوک‏ وَ قَلَّبُوا لَکَ الْأُمُورَ و دبروا لک الحیل و المکاید و دوروا الآراء فی إبطال أمرک» در شب، دوازده نفر در کمین پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) رفتند برای این که پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) را ترور کنند. قبل از غزوه تبوک، امور را بر آن حضرت منقلب کردند؛ یعنی شروع کردند به حیله کردن.

از جمله از این حیله‌ها این بود که منافقین دیدند راه برای ورود به پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) این است که پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) را ضعیف و دشمن را قوی نشان بدهند. این که مخصوصاً در ابتدای جلسه عرض کردم دشمن غافل نیست، دشمن را ضعیف نگیرید، اگر شما بخوابید، دشمن نمی‌خوابد، همین است. لذا عبدالله بن اُبی که سرکرده منافقین هم بود، این کار را انجام داد - حالا داستان عبدالله بن ابی را تعریف می‌کنم - .

منتها قرآن در سوره منافقون می‌فرماید: «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم إِذا جاءَکَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقینَ لَکاذِبُون‏»[16] ای رسول ما! منافقین نزد تو می‌آیند و می‌گویند: ما به یقین و حقیقت گواه می‌دهیم که تو رسول خدا هستی. «إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ »، «انّ» تحقیقیه است، به تحقیق می‌دانیم تو رسول خدا هستی. « وَ اللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ » خدا می‌داند تو رسول هستی «وَ اللَّهُ یَشْهَدُ» همین خدا هم شهادت می‌دهد که « إِنَّ الْمُنافِقینَ لَکاذِبُون».

ذیل این آیه، تفاسیر را نگاه کنید. چرا منافقین نزد پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) آمدند و گفتند: تو پیغمبری؟ چون از بس تخریب کردند، گفتند: پیغمبر ضعیف است، نمی‌تواند و پیغمبر را ضعیف جلوه دادند. خدا می‌فرماید: پیغمبر از طرف خدا یاری شد و نصرت خدا آمد « إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْح‏وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فی‏ دینِ اللَّهِ أَفْواجا»[17] وقتی دیدند مردم فوج فوج می‌آیند و پیغمبر قوّت گرفته است، به تعبیری در حکومت جای پای او محکم شده است و نمی‌توانند. دیدند راه، نفوذ و کنار پیغمبر آمدن است. راه را در این دیدند که ما هم بگوییم: رهبری، رسول الله، هر چه آقا بفرمایند. امّا بعد برعکس عمل کنیم.

«إِذا جاءَکَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ‏» آمدند به تو گفتند ما که کاری نداریم، ما می‌گوییم: تو رسول اللهی. چه کسی گفته ما با ولایت فقیه مشکل داریم؟ ما هم می‌گوییم: ولایت فقیه.

اگر این‌طور است، پس چرا فتنه را محکوم نمی‌کنید؟ می‌گویند: ما حرّیم. بیچاره بدن آن شهید بزرگوار، حرّ بن یزید ریاحی را در قبر می‌لرزانند. اسم حرّ می‌آورند. من می‌ترسم آن‌هایی که در مقابل ایستادند هم بگویند: ما ولایت فقیه را قبول داریم. البته آن‌ها آنقدر لجوجند که که حتّی به آن‌ها هم بگویند، این کار را نمی‌کنند.

عبدالله بن ابی، سرکرده منافقین زمان پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)، به عَمر بن عیسی می‌گوید: بیا مثل ما تو هم بگو پیغمبر. می‌گوید: نه، من نمی‌گویم. هر چه به ابوجهل می‌گویند، می‌گوید: نه، من نمی‌گویم. می‌دانید در روایت داریم - روایت صحیحه است و اهل جماعت هم این روایت را دارند - آن‌قدر ابوجهل لجوج است که فردای قیامت پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) که از روی پل صراط می‌گذرد - اصلاً خصوصیّت پیامبر ما این است که آخر می‌روند - به واسطه قدوم مبارک ایشان، لحظاتی عذاب می‌خوابد، آن عذابی که اصلاً نمی‌شود توصیف کرد. همه خوشحال می‌شوند. ابوجهل می‌گوید: چه شد که عذاب رفع شد؟ می‌گویند: پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) رد شدند، ابوجهل در جهنّم می‌گوید: من حاضرم عذاب بکشم امّا منّت پیامبر بر سرم نباشد. لجوج است، می‌گوید: نمی‌خواهم. خدا نکند بعضی این‌طور بشوند.

من که می‌دانم این سران فتنه آن‌قدر لجوجند که اگر بگویند: آقا! بیایید بگویید ما ولایت فقیه را قبول داریم، اشتباه کردیم، استغفار می‌کنیم، این کار را نمی‌کنند.

« اتَّخَذُوا أَیْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما کانُوا یَعْمَلُون‏»[18] این‌ها این کار را می‌کنند، تا جلوگیری کنند، سپر باشد که راه خدا را که دارد جلو می‌رود، سد کنند. یک قدم هم برداشته نشود، بهتر است. می‌گویند: ما آقا را قبول داریم، «فَصَدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ».

اگر بنا باشد این آیات فقط برای آن زمان باشد، پس قرآن را ببوس و کنار بگذار، قرآن برای هیچ زمان دیگری به درد نمی‌خورد. قرآن برای امروز من و شماست. در فتنه 88 برای براندازی آمدند، امّا وقتی دیدند براندازی در کار نیست برعکس، پایه‌های ولایت فقیه محکم شد و قوّت و قدرت گرفت، بعد از آن فتنه 88، آن استقبال عظیم شد. غوغا، مراجع تقلید یک یک آمدند، حتّی کسی آمد که یک زمانی می‌گفت: نه.

خدا آیت‌الله دکتر صادقی تهرانی را رحمت کند. ایشان مرجع هم شده بود. این اواخر روی ویلچر هم بود. گفت من را با ویلچر خدمت آقا ببرید. خدا آیت‌الله آقا سیّد کاظم حائری را حفظ کند، شاگرد آیت‌الله آقا سیّد محمّد صادق صدر، شهید بزرگوار پدر آقای مقتدا صدر. این‌ها در ابتدا مخالف بودند، بعد خودشان خدمت آقا رفتند. آقا به آیت‌الله آقا سیّد کاظم حائری فرمودند: می‌خواهیم بازدید بیاییم، گفت: من راضی نیستم، من دوست ندارم شما بیایید من آمدم کافی است، بعد شرط کرد، گفت: اگر آقا آمد، من باید دست ایشان را ببوسم. اصلاً تغییر کرد.

این‌ها انگشت به دهان ماندند، عجب! ما می‌خواستیم آقا را نعوذبالله خوار و ذلیل کنیم. مثلاً فتنه 88 برای براندازی بود، امّا روز به روز بر عزّتش افزوده شد. حالا راه را عوض کنیم، ما هم بگوییم: آقا. « اتَّخَذُوا أَیْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما کانُوا یَعْمَلُون‏» آنچه که می‌کنند بسیار بد است.

منافقانه دارند می­آیند، مواظب باشید.

پروردگار عالم دارد هشدار می‌دهد. می‌دانید بنده هیچ کاره در این مملکت هستم. خدا گواه است، به این آیه آیه ‌های قرآن نه آقا به بنده فرمودند: بگو، نه کس دیگری، وظیفه خودم را انجام می­دهم. یک ریال هم از کسی نمی‌گیرم. این مسجد و حوزه علمیه را سال­های سال است می­خواهیم بسازیم، همین طوری مانده. اتّفاقاً بعضی فکر می­کنند: ما یک کاره­ای هستیم، مدام نامه می‌دهند، درخواست می­کنند! سال گذشته هم حال مرا دیدید که رفتنی بودم، یکی از مراجع عظام زنگ زد دید صدای من آن طور است، گریه کرد و نتوانست صحبت کند، گفت: فلانی خودتی؟! محاسنم ریخت، شیمیایی عود کرده بود و ... .

بارها عرض کردم، باز هم می­گویم: ای جوان­های عزیز! ای مردم عزیز! آخرتتان را برای دنیای هیچ احدی نفروشید، ارزش ندارد. امّا بعضی چیزها را اگر نگویید آخرت فروشی است.

« اتَّخَذُوا أَیْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما کانُوا یَعْمَلُون‏»، «ذلِکَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ کَفَرُوا فَطُبِعَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا یَفْقَهُونَ»[19] این‌ها اوّل با انقلاب بودند، در خط امام بودند. می­فرمایند: «إِنَّهُمْ ساءَ ما کانُوا یَعْمَلُون‏» چه کار بسیار بدی می­کنند. پروردگارعالم دارد هشدار می‌دهد که این­ها کارشان بد است، مخالف بودند بهتر بود، امّا منافقانه دارند می­آیند، مواظب باشید. الآن هم اگر بگویند: ما مخالفیم، تکلیف مشخص است، منافقانه بیایند بد است، «إِنَّهُمْ ساءَ ما کانُوا یَعْمَلُون‏». آیات الهی بسیار زیبا است.

«وَ إِذا لَقُوا الَّذینَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا إِلى‏ شَیاطینِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ»[20] می‌گویند: ما با شماییم ما این­ها را مسخره می­کنیم. منافق این‌گونه است، گرچه پروردگارعالم می­فرماید: این­ها فکر می­کنند، «اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ یَمُدُّهُمْ فی‏ طُغْیانِهِمْ یَعْمَهُونَ»[21] یک مدّتی اجازه می­دهیم این­ها هم طغیان کنند. به تعبیری این نیز بگذرد، «أُولئِکَ الَّذینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما کانُوا مُهْتَدینَ»[22] هدایت را فروختند و ضلالت و گمراهی را گرفتند، چه بد تجارتی کردند.

اگر دنیاطلب شدی، امام زمان را می‌فروشی

لذا مواظب باشیم. این مقدّمه را بیان کردم که ان‌شاءالله از عبدالله بن ابی برای شما بگویم که چه بود، چه شد و آن دوازده نفر که بودند، می­گویند: دو سه نفر از آن‌ها منافق نبودند، بلکه در منافقین بُر خوردند؛ چون تطمیع شدند.

عزیزم! حرّ باش، مال دنیا را کنار بگذار. خوبی تقوا این است. اگر دنیاطلب شدی، یک زمانی ولیّ خود را می­فروشی. اگر دنیاطلب شدی، امام زمان را می‌فروشی. برای همین خدا امام زمان را نمی­آورد. چون یک بار مردم برای دنیاطلبی، امام زمان خودشان را در قتلگاه بردند. یک جا ابن عباس عامل شد، البته توبه کرد و گریه کرد، امّا عامل شد.

من به جرأت می­گویم، هیچ کسی هم نگفت امّا من می­گویم همه چیزش هم به گردن خودم، شاید هم مخالفت کنند هیچ مانعی ندارد، باعث پاره­پاره شدن جگر امام حسن(علیه الصّلوة و السّلام)، ابن عباس بود؛ چون اگر آن روز که بنا بود کار را تمام کنند، با معاویه تمام کرده بودند، جگرهای امام حسن(علیه الصّلوة و السّلام) پاره پاره نمی­شد در تشت بریزد. گاهی نزدیکان این‌طور می‌شوند.

تعجّب نکنیم که چطور می­شود کسی با امام راحل بوده باشد، حالا این طوری شود. ابن عباس بستگی نزدیک با امام داشت، بعد هم آن طور شد. یک بار هم امامشان را در قتلگاه بردند. باید ما در این­ها تأمّل کنیم و الّا فایده ندارد. حالا ما روضه بخوانیم که چه شود. این که امام فرمودند: این محرّم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته، یک خصوصیّتش این است که این شعور بالا برود که آن‌وقت توأم با شور معنا پیدا می­کند که شما بدانید و هوشیار باشید.

امام، سرباز بصیر می­‌خواهد

آخرالزمان است، هیچ کسی هم نمی‌تواند وقت را تعیین کند، «کَذَبَ‏ الْوَقَّاتُونَ‏»[23] امّا یقینی آخرالزمان است و یقینی نزدیک است، امّا نمی­دانیم چه زمانی ظهور رخ می‌دهد.

کما این که سال هشتاد عرض کردم - که نوارهایش را هم دزدیدند و تهدید هم کردند که دیگر تمامش کردیم، گفتند دیگر نگویید، ما هم گفتیم چشم – در آن‌جا بیان کردم در روایات، براساس آن رمز و رموزی که شیخنا الاعظم(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) در مباحث علائم ظهور بیان فرمودند، این­ها سه روز پشت دروازه بغداد می­مانند، پرنده­های آهنین که آتش می­گشایند، همان­ها آمدند و زدند. هنوز آیت­الله شهید بزرگوار آقا سیّد محمّد باقر حکیم نرفته بود، عرض کردیم نفس زکیّه، آقا سیّد محمّد باقر حکیم آنجا می­روند و شهید می‌شوند، ایشان شهید شدند. گفتیم: سوریه شلوغ می­شود و شلوغ شد و ... که قبلاً بیان کردیم.

امّا علائم نزدیک است. «کَذَبَ‏ الْوَقَّاتُونَ‏» وقت تعیین نمی­کنم که بعضی بعداً نگویند: فلانی گفت: وقت ظهور است، خیر، امّا وقت نزدیک است. ما باید این چیزها را بدانیم؛ چون اگر ندانیم، امام چطوری بیاید؛ چون ما در روایت داریم وقتی امام بیاید، بعضی عالم‌نماها جلوی امام زمان می­ایستند و مردم می­مانند چه کنند.

لذا باید منافقین را بشناسی. یکی از مطالبی که در روایت وجود دارد، چهره‌شناسی است. شما باید چهره را بشناسی، البته چهره‌شناسی حقیقی نه چهره‌شناسی ظاهری که در جرم­شناسی هست. چهره شناسی حقیقی که بدانی منافقین چه کسانی هستند و مؤمنین چه کسانی هستند، درجات چیست و ... .

همین‌طوری نمی­شود سراغ امام زمان بروی. امام، سربازان بصیر می­‌خواهند. وقتی بصیر بودی، از آنجا به بعد مطیع هستی. نکند یک موقع آقاجان، امام زمان امر کند، تا حالا می­گفتی: یابن­الحسن! امّا وقتی امر امام زمان بیاید، مردّد شوی. اگر یک موقع آقاجان، امام زمان بیاید، بگوید: از خانه­ات بیرون برو. نگوییم: ما فکر می­کردیم آقاجان، امام زمان می­آید، رزقمان زیاد می­شود و ...، یک خانه چهل پنجاه متری داریم، تازه می­گوید: از این هم بیرون برو! پس باید امام زمان را بشناسی و بصیر باشی.

احلی من العسل

«السّلام علیک یا اباعبداللّه»، این امّـت، اباعبدالله را نشناختند، لذا ابی­عبدالله می‌خواهد فقط بامعرفت­ها باشند. شب عاشورا همه روشنایی­های آن زمان را در یک چادر جمع کردند، بعد حضرت فرمودند: همه در آن دارالحرب باشند که همه آمدند. روشنایی‌ها را خاموش کردند. بعد فرمودند: من باوفاتر از شما ندارم و نداشتم و هیچ کسی نداشته ولی بیعتم را برداشتم بروید.

هر کسی یک صحبتی کرد که کجا برویم، به فدایت شویم، فردا جواب رسول الله را چه دهیم، مگر آمده بودم که برویم و... . هر کسی یک طوری گفت و شروع کردند به گریه و ناله که مگر ما می­رویم؟! حضرت همه حرف­ها را شنید بعد فرمود که شما خیلی باوفا هستید، حالا که این‌طور است پس بگذارید به شما مژده بدهم. همه شما فردا مهمان جدّم رسول الله هستید؛ یعنی همه تان فردا شهید می­شوید. این­ها هم خوشحال شدند.

یک آقازاده هم در آنجا نشسته بود، دستش را بلند کرد، گفت: عموجان! من هم فردا شهید می­شوم؟ چون با این جمله یعنی همه شهید می­شوید. حضرت فرمودند: مرگ نزد تو چگونه است؟ عرضه داشت: «احلی من العسل».