بسمه تعالی

شرح و تفسیر دعای ماه رجب المرجّب

«خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى‏ غَیْرِکَ‏»

حضرت آیت الله روح الله قرهی

جلسه ی اوّل - تاریخ: 96/01/19

رجب المرجّب، ماه موحّد شدن و مقدّمه‌ی ورود به ضیافت الله

راه ورود به ضیافت ماه مبارک

ضمن عرض تبریک و تهنیت ایّام رجب المرجّب، به خصوص ولادت حضرت جواد الأئمّه(علیه الصّلوة و السّلام) و هم‌چنین سال نو، بنای بر این شد که به فضل و کرم الهی به حدّ وسعمان، برخی از نکات این ادعیّه‌ای که در ماه رجب المرجّب، وارد شده، از جمله «خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى‏ غَیْرِکَ‏» را تا حدودی گذرا بیان کنیم.

مقدّمتاً بیان کنم که بلاشک راه ورود به ماه مبارک، اگر بخواهیم مبارک باشد، رجب المرجّب است. دو حال برای ماه مبارک رمضان است:

1.    حال تکلیفیّه، این حال، همان صیام است که بر من و شما فرض شده که از اذان صبح تا هنگام غروب آفتاب، روزه بگیریم. به هر حال خود این هم لطفی دارد و همه کس هم توفیق ندارند. امّا این صیام عندالاولیاء، صیام تکلیفیّه است. حال بگذریم که خود این هم باز تقسیم دارد و به عنوان صیام عام، خاص و خاص الخاص یا أخصّ الخاص است که قبلاً گاه گذرا و گاه مفصّل به برخی از نکات آن، اشاره کردیم.

2.    امّا یک صیام، صیام ضیافتیّه است. آن صیام ضیافتیّه، همان است که پیامبر عظیم‌الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بیان فرمودند: «دُعِیتُمْ‏ فِیهِ‏ إِلَى‏ ضِیَافَةِ اللَّهِ»‏^[1]، که این مطلب، کلام الله است که به لسان نبوی بیان شده است.

اگر از رجب المرجّب، ورود پیدا کردیم، می‌توانیم به صیام ضیافتیّه برسیم و إلّا همان صیام تکلیفیّه است.

ضیف، مهمان است. جایگاه مهمانی، مضیف است. آن میزبان حقیقی هم الله است. یکی از دلایلی که فرمودند: رجب المرجّب، ماه خداست، برای همین است. انسان باید از همین ماه، الهی شود تا به ضیافت‌الله وارد شود و إلّا تکرار است. هر سال ماه مبارک رمضان، تکرار می‌شود که شاید یک عدّه‌ای از آن صیام تکلیفیّه به ضیافت‌الله برسند.

بنده و امثال بنده دائم داریم به صیام تکلیفیّه موفّق می‌شویم - تازه اگر موفّق شویم - و حقیقتش این است که به ضیافت ورود پیدا نکردیم، «دُعِیتُمْ‏ فِیهِ‏ إِلَى‏ ضِیَافَةِ اللَّهِ» و فقط صیام تکلیفیّه انجام دادیم. حالا یکی مانند شما بزرگواران، حالش در ماه مبارک رمضان، کمی بهتر است و مراقبه‌اش بیشتر است، از صیام طعامی به صیام لسانی، بصری، عینی، اذنی و ...؛ یعنی صیام اعضاء و جوارح هم ورود پیدا می‌کند، امّا باز هم ضیافت‌الله نیست.

ماه موحّد شدن!

این ادعیّه رجبیّه غوغاست و بالجد یک دوره توحید شناسی است. امام‌المسلمین جمله‌ای در این زمینه بیان فرمودند که خیلی جالب است. حسّ من این است که فرمایش ایشان علاوه بر این که از اساتید معظّمشان گرفته شده، از حالاتی است که به آن ورود پیدا کردند و متوجّه شدند و این حال را دارند. ایشان فرمودند: ماه رجب المرجّب، ماه موحّد شدن است.

اولیاء خدا و عرفای عظیم‌الشّأن هم این مطلب را بارها بیان فرمودند که جدّی ماه رجب المرجّب، انسان را موحّد می‌کند و توحید حقیقی را به انسان یاد می‌دهد. وقتی انسان، استغفار کرد و با این استغفار، وجودش را طاهر کرد، خدا را بیشتر می‌شناسد که حالا بیان خواهیم کرد.  

صیام و تنظیم تمام قوا!

لذا رسیدن به ضیافت‌الله، باز با صیام تکلیفیّه متفاوت است. اصلاً خصوصیّت صیام این است که انسان را مراقبه می‌کند. برای همین می‌گویند: اگر کسی به گناهی مبتلاست، از جمله اگر نعوذبالله قوّه شهوت او بالاست، روزه بگیرد. این، دستورالعمل اولیاء الهی حسب روایات شریفه است.

مثلاً فردی می‌گوید: من نمی‌توانم چشم و اوضاعم را کنترل کنم، از طرفی هم الآن وقت زن گرفتنم نیست و قدرت آن را هم ندارم، شهوتم هم به صورت خدادادی زیاد است، چه کنم؟ یکی از دستورالعمل‌های اولیاء خدا این است که روزه بگیرد.

لذا معلوم می‌شود که چون عالم، عالم اثر و مؤثّر است، اثر اوّلیّه‌ی صیام، این است که به خودی خود، قدرت کنترل اعضاء و جوارح را به دست می‌گیرد. شاید یک مورد، به این دلیل است که ضعف قوای شهوانی را به وجود می‌آورد.

بالجد دیده شده که کسانی که به غیر از روزه‌های واجب، خیلی روزه می‌گیرند، به خصوص در ایّام مستحبّی، دوشنبه‌ها، پنج‌شنبه‌ها، اوّل ماه، وسط ماه، آخر ماه، اتّفاقاً حلم آن‌ها زیادتر شده است. اگر کسی می‌خواهد حلیم و بردبار و صبور شود، روزه بگیرد - این مطالبی که بیان کردم، فعلاً راجع به صیام است، نه ضیافت‌الله -

انسان، بی‌تجربه و خام است، خیلی از موارد را نمی‌فهمد. امّا با صیام می‌تواند حلم و بردباری و مراقبت به حال خودش داشته باشد و خیلی از مطالب را خراب نکند.

لذا صیام، قدرت کنترل و حلم و بردباری می‌آورد. قوا را تنظیم می‌کند. وقتی قوّه‌ی غضب می‌خواهد بالا برود و یا این که شهوت می‌خواهد اوج بگیرد، صیام، عامل تنظیم است و آن‌ها را پایین می‌آورد.

البته این را هم باید بیان کنم که صیام، عامل از بین رفتن این قوا نمی‌شود. چون بنا هم نیست از بین برود. همین قوّه‌ی غضب، قوّه‌ی الهی است که به جای خود باید استفاده شود. جایگاه آن هم میدان حرب و در راه خداست. همان‌طور که پیامبر عظیم‌الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)، «أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ»[2]،‏‏است که اگر قوّه‌ی غضب نباشد، کجا می‌تواند «أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ» باشد؟!

منتها صیام، همه‌ی قوا را کنترل می‌کند، به تعبیر عامیانه، مانند میزان فرمان است. صیام، عامل از بین رفتن قوا نیست، بلکه عامل تنظیم قواست.

صیام ماه رجب و برات ایمنی از عذاب!

وقتی «سالم»، خدمت امام صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) رسید، حضرت به او فرمودند: آیا در این ماه، روزه گرفتی؟ او گفت: خیر. حضرت فرمودند: تو نمی‌دانی چقدر فضایلی که هیچ‌کس جز پروردگار عالم نمی‌داند، از دست دادی! تعجّب کرد، پرسید: این همه فضیلت برای روزه‌ی این ماه است؟ فرمودند: بله. سالم ناراحت شد و گفت: یابن‌رسول‌الله، اگر در باقی‌مانده‌ی این ماه روزه بگیرم، حالم چه حالی خواهد بود؟ آیا به بعضی از این ثواب‌ها می‌رسم؟ حضرت فرمودند: هر کس در روز آخر این ماه روزه بگیرد، خدا او را از خیلی از مطالب، از جمله سکرات موت و هول بعد از مرگ و عذاب قبر ایمن می‌دارد. هر کس، سه روز روزه بگیرد، از ترس بزرگ، قیامت، شدّت‌ها و هول‌های آن و عذاب آتش جهنّم ایمن می‌شود. حضرت به او برات عطا می‌کنند.

ببینید چقدر صیام مهم است، امّا من می‌خواهم بگویم که صیام، ضیافت‌الله نیست، ولی ببینید صیام، چقدر مهم است که در ضیافت‌الله هم اوّل به ما، صیام را بیان می‌کنند. نماز را که همیشه داریم می‌خوانیم.

صیام این‌قدر مهم است که حضرت می‌فرمایند: اگر شخصی قادر به گرفتن روزه نیست و مثلاً مریض است، کاری کند که از ثواب آن محروم نشود، چه کند؟ روزی صد مرتبه بگوید: «سُبْحَانَ الْإِلَهِ الْجَلِیلِ. سُبْحَانَ مَنْ لَا یَنْبَغِی التَّسْبِیحُ إِلَّا لَهُ .سُبْحَانَ الْأَعَزِّ الْأَکْرَمِ .سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ هُوَ لَهُ أَهْل‏»، تسبیح فقط برای خداست، اصلاً لباس عزّت متعلّق به خود خداست و این‌گونه باید او را منزّه دانست. لذا این ذکر هم برای موحّد شدن است که انسان بداند همه چیز، خداست.

معلوم می‌شود یکی از خصوصیّات صیام، این است که حال انسان را موحّد می‌کند. چون قوای خشم و شهوت و ... را ضعیف می‌کند. این قوا اگر به جایش خرج نشود، مهلک است. معمولاً هم ما قدرت کنترل این قوا را نداریم و عامل هلاکتمان می‌شود، یکی غضبش، عامل هلاکتش می‌شود، یکی شهوت جنسی‌اش، عامل هلاکتش می‌شود، یکی شهوت قدرتش، عامل هلاکتش می‌شود و ... . اگر بخواهیم تمام این‌ها را در یک کلمه، بگوییم، باید بگوییم: شهوات. حالا کسی که روزه می‌گیرد، قدرت کنترل این شهوات را پیدا می‌کند و در مقابل، در این بالانس، یک چیزهایی را بالا می‌برد و برتر می‌کند، از جمله چیزهایی که به وجود می‌آورد، این است: ارتباط انسان با پروردگار عالم را زیاد می‌کند، هم در فکرش و هم در لسانش.

لذا دعا که ارتباط بنده با پروردگار عالم است، در زبان روزه‌دار بیشتر است. این ذکرها خودش دعا و دعوت از ناحیه‌ی خداست، «ادْعُونی‏ أَسْتَجِبْ لَکُمْ»[3]. اصلاً دعا، دعوت خداست. وقتی انسان، صیام دارد و قواهای شهواتش که سرکش و طاغی می‌شد، کنترل شد، در عوض آن، قوای دیگر رشد می‌کند. از جمله چه چیزی رشد می‌کند؟ ارتباط با پروردگار عالم و به‌خودی‌خود حسّ دعا خواندن زیاد می‌شود. لذا یک مورد ضعیف می‌شود و به جای آن، مورد دیگر، قوی می‌شود.

لذّت بردن از دعاها، بالنّسبه‌‌ی حال وجودی هر کس

لذا ماه رجب المرجّب، هم صیام دارد و هم دعا، صیام قوای شهوانی را ضعیف می‌کند و دعا، ارتباط با خدا را قوی کند. لذا ما را به این دعاها امر کردند. فقط همین دعای «یَا مَنْ‏ أَرْجُوهُ‏ لِکُلِ‏ خَیْر» نیست.

زین‌العابدین، حضرت سیّدالسّاجدین(صلوات اللّه و سلامه علیه)، در تمام ایّام رجب المرجّب، دعای «یَا مَنْ یَمْلِکُ حَوَائِجَ السَّائِلِینَ وَ یَعْلَمُ ضَمِیرَ الصَّامِتِینَ ... » را می‌خواندند. یا امام صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه)، هر روز ماه رجب المرجّب، دعای «خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى‏ غَیْرِکَ وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِلَّا لَکَ...» را می‌خواندند. یا امام رضا(صلوات اللّه و سلامه علیه) و ائمّه دیگر، دعاهای دیگری دارند.

بعضی از آقایان بیان می‌فرمایند: تمام این ادعیّه برای این است که به من و شما بگویند: با این دعاها آشنا شوید و آن‌ها را بخوانید. اگر این یکی را نخواندی، حداقل آن یکی را هر روز بخوان. به هر حال هر روز با دعا محشور باش. می‌گویند: مردم را نباید اذیّت کنیم و بگوییم: حتماً تمام این ادعیه را بخوان، خیلی از دعاها وارد شده، امام صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) این دعا را می‌خواندند، امام باقر(صلوات اللّه و سلامه علیه) این دعا را می‌خواندند، امام زین‌العابدین(صلوات اللّه و سلامه علیه) و هر کدام از ائمّه(علیهم صلوات المصلّین) دعاهای دیگری را هر روز می‌خواندند. حالا می‌خواهند به من و شما بگویند: ائمّه هدی(علیهم صلوات المصلّین) این ادعیه را خواندند و در اختیار شما قرار دادند، شما هم نسبت به حال خودت هر دعایی را دلت می‌خواهد بخوان. برخی از دعاها به تعبیری به دل انسان می‌نشیند.

اولیاء خدا بیان می‌کنند: این مطلب هم نسبه‌ی به حال خود انسان است، یعنی حالش در این دعا بیان شده، مثلاً یکی حالش در دعای «یَا مَنْ یَمْلِکُ حَوَائِجَ السَّائِلِینَ...» بیان شده، یکی حال وجودی‌اش در این است که «خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى‏ غَیْرِکَ ...»، کسی که به غیر تو وارد شود، بیچاره و محروم از همه چیز است. یعنی اگر کسی غیر از تو، به دیگری چشم بدوزد و به او توسّل و تمسّک کند، بدبخت و بیچاره است. کسی هم حال وجودی خودش را در این دعا می‌بیند، یعنی ای بسا به این که یک عمری، چشم داشت به این که زید است، عمرو است، ایکس است، ایگرگ است، از بالا باید کمک شود، از پایین باید کمک شود و ...، امّا بعد می‌فهمد: همه هیچ هستند، جز پروردگار عالم. این که این دعاهای ماه رجب، انسان را به توحید دعوت می‌کند، همین است. لذا این فرد این را ادراک می‌کند که همه هیچ هستند، جز خدای متعال، برای همین از این دعا بیشتر لذّت می‌‌برد و انس او با این دعا بیشتر می‌شود.

آیا دعایی که حتّی معنای ظاهری آن را هم نمی‌دانیم، اثر دارد؟

لذا همان‌طور که بیان شد برخی از آقایان می‌فرمایند: بنا نیست که ما تمام دعاها را بخوانیم. این مطلب، از یک جهت خوب است. امّا می‌خواهم بیان کنم که قول دومی هم وجود دارد که می‌فرمایند: تمام این ادعیّه خوانده شود که شاید برای من و شما سنگین باشد و باورمان هم نشود که می‌شود. امّا اگر تمرین کنیم، می‌بینیم که می‌شود.

اوّلاً نفرمودند: تمام این ادعیّه بعد از نمازها خوانده شود. فرمودند: در هر روز از ماه رجب المرجّب خوانده شود. لذا انسان حتّی می‌تواند در راه هم این دعاها را بخواند. تا لحظه‌ای وقت پیدا کرد، یکی از دعاها که اغلب مختصر هم هستند، بخواند. البته برخی از دعاها هم که سیّدبن‌طاووس آورده و به عنوان دعای جامع تبیین شده، طولانی‌تر است، امّا شاید همان‌ها هم یک ربع بیشتر طول نکشد. این دعاهایی هم که بیان می‌کنیم، دو، سه دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد. نفرمودند: تمام این‌ها را هم بعد از نماز بخوانید که بگوییم: من بعد از هر نماز، وقتی ندارم که بخواهم دعاها را بخوانم. لذا بیان شده که در طیّ روز بخوانید.

اولیاء خدا فرمودند: اوّلاً اگر کسی بخواهد، می‌تواند. ثانیاً اصلاً تکرار هر چیزی، در وجود انسان، اثر می‌گذارد - که این، از لحاظ روانکاوی اثبات شده و خود انسان هم می‌فهمد - ولو به این که انسان معنای حقیقی و حتّی ظاهری آن را هم نداند.

شاید بعضی‌ها ندانند «یَا مَنْ‏ أَرْجُوهُ‏ لِکُلِ‏ خَیْرٍ، وَ آمَنُ‏ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ»، یعنی چه، یا «یا مَنْ یُعْطِی الْکَثِیرَ بِالْقَلِیلِ، یا مَنْ یُعْطِی مَنْ سَأَلَهُ»، یعنی چه و ...، امّا حسب عادت بعد از هر نمازی می‌خوانند. اصلاً این قاعده است که هر چیزی که تکرار کردی، در روح و وجودت اثر می‌گذارد.

مثال می‌زنم، نعوذبالله کسی بدزبان باشد، خودش هم متوجّه نیست، امّا عادت کرده و مدام فحّاشی می‌کند، بدزبان است و بی‌ادب است. همین بر روحش اثر می‌گذارد.

جمله‌ای بگویم که این را شب گذشته، در بحث معرفت‌النفس که یک هفته در میان در شهرک اندیشه داریم، بیان کردم، مرحوم ابوی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: من جوان بودم، در آن زمان، هم بیانم، بیان خوبی بود و هم تدریسم خوب بود (مرحوم ابوی می‌فرمودند: واقعاً ایشان، اعجاز بیانیّه داشت و سحر می‌کرد)، یک روز یکی از بچّه‌های من، سرما خورده بود، آب بینی او پایین می‌آمد. من با همان حالت اصفهانی خودم، جلوی برادرهایش با او شوخی کردم و به او گفتم: برو دماغو! شب وقتی برای نماز شب بلند شدم، دیگر حال نداشتم. نماز را خواندم، امّا آن حال همیشگی را نداشتم. فردا سر درس هم به تته پته افتاده بودم، وقتی سؤال می‌کردند: نمی‌توانستم خوب جواب بدهم.

آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: خیلی ناراحت شدم که قضیّه چیست. البته نه از این باب که چرا تدریسم ضعیف شده، بلکه می‌دانستم که یک اشکالی در من هست که این‌گونه شده. بعد از تدریسم نشستم فکر کردم که من چه کردم که آن از نماز شبم، این هم از درس امروزم. یک جای کار می‌لنگد و یک اتّفاقی افتاده که این‌گونه شده است. عالم، عالم اثر و مؤثّر است و حتماً من کاری کردم که این‌گونه شده است - همیشه هم همین‌طور است، این را بدانیم: اگر جایی اتّفاق خوبی افتاد، بدانیم که قبلش کار خوبی کردیم. اگر در جایی هم اتّفاق بدی شد، باز هم بدانیم که قبلش کاری کردیم -

ایشان فرمودند: من هر چه فکر کردم، چیزی متوجّه نشدم، تا این که یک‌باره به ذهنم رسید، نکند من این حرف را به فرزندم گفتم، او ناراحت شده است. به منرل رفتم، او را صدا کردم، گفتم: دیروز من به تو گفتم: «برو دماغو» ناراحت شدی؟ او خیلی هم عاقل بود، گفت: نه. به او گفتم: چرا، ناراحت شدی. یک‌باره گفت: آره، ناراحت شدم، چرا جلوی داداش‌هایم من را ضایع کردی و دلم را شکستی؟!

آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: من عادت نداشتم که به فرزندانم پول بدهم، نخودچی و ... می‌دادم. امّا آن روز، خلاف عادت، پول خوبی درآوردم و به او دادم. او را بغل کردم و گفتم: من را ببخش، بر پدر و مادرت صلوات، تو از دیشب تا حالا من را بیچاره کردی.

لذا آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: من با خود گفتم: چون دل او را شکاندم، این‌طور شده است. امّا بعدها به من گفتند: درست است چون دل او را شکاندی، این‌طور شده، امّا اصلاً چرا تو با این الفاظ بیان کردی؟!

پس یک مورد دل شکاندن بوده و یک مورد هم خود این الفاظ بوده است. این عالم، عالم اثر و مؤثّر است، همین است.

لذا این دعاها هم همین حال را دارد. گاهی انسان نمی‌داند معنای این دعاها چیست، مثلاً صد بار می‌گوید: «سُبْحَانَ الْإِلَهِ الْجَلِیلِ. سُبْحَانَ مَنْ لَا یَنْبَغِی التَّسْبِیحُ إِلَّا لَهُ .سُبْحَانَ الْأَعَزِّ الْأَکْرَمِ .سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ هُوَ لَهُ أَهْل‏» تا جبران صیام شود، امّا نمی‌داند یعنی چه، حال مگر می‌شود این دعا، جبران صیام کند؟! امام صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: بله، جبران صیام می‌کند. تو که مریضی داری، گرفتاری و نمی‌توانی روزه بگیری، راه صیام بر تو بسته شده، این ذکر را صد بار بگو، جبران می‌کند. لذا معلوم می‌شود که اثر دارد.

همان‌طور که گفتیم: صیام، قوای شهوانی را می‌کاهد و قوای الهی را قوّت می‌دهد؛ در مورد ذکر هم، این خصوصیّاتی که بیان شده، هست.

به دنبال سند ادعیّه و شجره‌‌نامه‌ی امامزاده‌ها نباشید!

لذا اولیاء الهی می‌فرمایند: هر چه از معصوم، به دست آوردید، بخوانید. حتّی هر چه از اولیاء هم دعا دیدید، بخوانید. چون دعا خوب است و چیز بدی نیست. برای همین دنبال این که سندش کجاست و ... نباشید.

من نمی‌خواهم برخی از دعاها را تبلیغ و ترویج کنم، امّا خود بنده محضر آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودم، فردی آمد و از آقا سؤال کرد: آقا، دعای سیفی صغیر را بخوانیم؟ خوب است؟ آقا فرمودند: بخوان، خیلی خوب است. بعد که آن فرد رفت، آقا فرمودند: گرچه اصلاً سندی ندارد. من گفتم: آقا، پس چرا به او فرمودید: بخواند؟ فرمودند: محتوایش خوب است.

مانند امامزاده‌ها که هم آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) و هم آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بدون این که از هم خبر داشته باشند، فرمودند: چون منسوب است، کفایت می‌کند. مثلاً وقتی امامزاده‌ای می‌روید، به دنبال این نباشید که ببینید شجره‌نامه دارد یا خیر، همین که منسوب به امام است، کفایت می‌کند. شما به قصد امامزاده بودن دارید به زیارت می‌روید، همین هم کفایت می‌کند و اثر می‌گذارد.

پس دعا اثر دارد و لذا در این‌جا هم نفرمودند که بعد از هر نماز، این دعاها خوانده شود، بلکه فرمودند: هر روز بخواند، پس می‌توان در طی روز آن‌ها را خواند. چقدر به من و شما گفتند که در طی راه ذکر بگو، امّا یادمان می‌رود. تسبیح هم داریم، در دستمان تسبیح است و داریم راه می‌رویم، بالاترین ذکر هم صلوات بر محمّد و آل محمّد است که می‌دانیم، امّا فراموش می‌کنیم بخوانیم، چون توفیق می‌خواهد.

دعاها را هم می‌توانیم در طیّ راه بخوانیم. حاج شیخ عبّاس قمی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: من تا یک دور، تمام این اعمال را نخواندم و انجام ندادم، ننوشتم. پس معلوم است که می‌شود انجام داد.

لذا یکی از مطالب در ماه رجب المرجّب که اتّصال برای ضیافت‌الله ایجاد می‌کند، یکی صیام است که بیان کردیم و دیگری هم دعاست. گاهی دعا هم جبران صیام را می‌کند. لذا دعا و استغفار در ماه رجب المرجّب زیاد است. یک دعا هم همین «خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى‏ غَیْرِکَ‏» است. چرا با لفظ «خاب» آورده، «وافدون علی غیرک» یعنی چه و ... که إن‌شاءالله بیان خواهیم کرد. کسی که اتّصال پیدا کند، می‌فهمد که اگر غیر از خدا باشد، همه چیز را باخته است. توحید حقیقی می‌خواهید در این دعا وجود دارد. این دعا، دعای توحیدیّه و دعای موحّدین است.

پروردگارا، به اولیاء و انبیائت، به خصّیصین درگاهت، ما را محروم از این رجب المرجّب و شعبان المعظّم قرار مده.

خدایا، این دو ماه را ماه‌های مقدّماتی برای ورود به ضیافت برای ما قرار بده.

خدایا، درست است که مقدّمات نیاز است، امّا کریم، کریم است، امسال ما را به ضیافت‌الله دعوت بفرما.

آنچه خوبی است و به خوبان عالمت مرحمت می‌فرمایی، تفضّلاً به ما مرحمت بفرما. آنچه شرّ و بدی است که از خوبانت دور کردی، تفضّلاً از ما نیز دور بفرما.