این رساله نوریّه، انوار فیوضات استاد عظیم­الشّأن حضرت آیت­الله دکتر روح­الله قرهی، ریاست محترم حوزه علمیّه امام مهدی(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) است که ادامه دفتر اول یعنی باقی جلسات شرح دعای ابوحمزه ثمالی سال 1385 هجری شمسی می­باشد و لذا فیض این بارقه الهی در این سال تمام گردید.
از حرف و سخن دلنشین استاد تا فضای کتابت در این دفتر نورانی تفاوت­هاست، امّا سبک نگارش این کتاب طوری است که مخاطبین محترم به فضل الهی خود را در حضور استاد احساس کنند چرا که سعی در کمترین دخل و تصرّف در سخنان و حفظ شیوه بیان گردیده است.
امید است خداوند متعال سایه علماء دین به ویژه سپهسالار امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف)، حضرت آیت­الله العظمی خامنه­ای(مدّ ظلّه العالی) را بر سر ما مستدام بدارد و طریق هدایت را به ما بنمایاند.                         
آیت­الله علّامه بزرگوار، استاد حسن­زاده آملی(ادام اللّه ظلّه الوارف) فرمودند: لطایف و اسراری که در دعا دیده می­شود، در روایات نیست. علّت آن این است که اهل بیت در روایات با مردم محاوره داشتند و به کنه عقل خودشان با آن­ها سخن نگفتند بلکه به قدر عقول آن­ها تکلّم می­کردند.
از امام صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) نقل شده است: «مَا کَلَّمَ رَسُولُ اللَّهِ (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) الْعِبَادَ بِکُنْهِ عَقْلِهِ قَطُّ»[1] هرگز رسول خدا به کنه عقل خودشان با مردم سخن نگفتند، امّا دعا شعاع نوری است به آسمان و رابطه­ای است عاشقانه بین انسان کامل و معبود بی­همتا.
حضرت سیّدالسّاجدین(صلوات اللّه و سلامه علیه) در دعای ابوحمزه­ ثمالی که گوهرهایی است فوق عرشی و تحفه­ای است یگانه به مهمانان ضیافت­الله در سیّد اللّیالی، شب­های ماه مبارک رمضان، با کلمات و نغمات دل­ربا راه و رسم بندگی را به مهمانان می­آموزد و ورای عقل آن­ها ولی با توجیهات معقول انسان­سازی می­کند امّا انتقال این فرازهای نورانی وحی، روح­اللّهی می­طلبد که خداوند نصیبمان کرد و او را یاور مهمانان ضیافت­الله قرار داد.        «وَ الحَمدُلِلّه الَّذی اَدعُوهُ فَیُجِیبُنی»