خدا رحمت کند حاج آقای مروی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که در قوّه قضائیه بودند (رحمت الله علیه) که ایشان هم اتفاقا خیلی ارادت به عارف دامغانی داشتند. در خاطراتشان بخوانید، گفت یک روز محضر آقا معلّم رفتم ‌بعد از این که محضرشان بودم گفتم: آقا من می‌خواهم مشهد بروم، حضرت عالی می‌آیید؟ من فقط هم آمده‌ام شما را ببرم. گفت ایشان قبلاً بعضی مواقع که می‌گفتم می‌گفت: الآن حالی نیست، وقت دیگری، من هم می‌دانستم آقا بالأخره با طی الأرض می‌رود، دلش پرمی‌کشد، ‌آن هم دامغان تا آن‌جا، بعضی مواقع هم می‌فرمود ما یک طوری نزدیک هستیم و همسایه آقا هستیم، استان ما نزدیک است و همسایه هستیم و این طور هم حتّی مزاح می‌فرمود. گفت: آن روز بدون اینکه حرفی بزند فرمود: که بله می‌آیم و‌آماده شد. رفتیم، من متعجّب شدم که چرا آقا این بار هیچ چیز نفرمود، این فرمایشی است که خود مرحوم مروی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند، متعجّب شدم هیچ­چیز نگفت.‌ چطور شد؟

گفت: وقتی رفتیم، فهمیدم که حضرت آقا آمده داخل تالار است. تالار بالا متعلّق به حضرت ثامن­الحجج(صلوات اللّه و سلامه علیه) به آن­جا سالن تالار می­گویند. به ایشان گفتم: آقای خامنه­ای(حفظه اللّه)  هم اینجا است. گفت: حالا در مقابل ایشان، ایشان هم هنوز جوان است و اوائل رهبری است، من این­گونه گفتم. گفتند: منظورتان آیت­الله خامنه­ای(حفظه اللّه) است. گفتم: بله آقا. رفتم.

(ما خودمان هم یک موقعی محضر آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ مثلاً می­گفتیم: آقا آمدند، می­فرمودند: این­گونه نگویید، درست بیان کنید. خیلی عجیب بود.)

گفت: وقتی آقا داشتند صحبت می­کردند رفتیم کسی متوجّه نشد، اول سالن نشستیم، یک­دفعه آقا متوجّه حضور ایشان شدند، بلند شدند به سمت ایشان آمدند، بعضی متعجّب شدند، هنوز بعضی­ها آقای عارف را نمی­شناختند، بعضی هم مثل آقای طبسی می­شناختند، می­دانستند، بعضی از مدعوین که از جاهای دیگر خراسان و... آمده بودند نمی­شناختند، آقا یک دفعه به سمت ایشان دست را باز کردند و ایشان را بغل کردند. فرمودند: نفس امثال ایشان است که من و شما زنده­ایم – تعبیر حضرت آقا نسبت به عارف دامغانی(آقا معلّم دامغانی) بود–

گفت: وقتی که آمدیم به آقا گفتم: آقا! جلسه خوبی بود. گفت: ظاهراً جواب سؤالت را هم گرفتی، گفتم: آقا! چه سؤالی؟! فرمودند: اینکه در ماشین دائم فکر می­کردی که چرا من این­بار بدون گفتن نه، آمدم. من گفتم: می­آیم؛ چون می­دانستم ایشان هستند، برای بعضی­ها هم بگویم که نیاز به ولیّ خدا داریم – حالا خود ایشان ولیّ خدا هستند – بعد به من گفت: آقا هادی!(آیت­الله هادی مروی(رحمة اللّه علیه)) بدون ولیّ خدا عملت قبول نیست.

قرآن می­فرماید: ولیّ همین است مثل مولی­الموالی: «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ»[1] این ولیّ خدا است.

پس اگر کسی بخواهد از ظلمات که گناهان هستند، به سوی نور برود، راه آن ولیّ خدا است. و ایّام­البیض را برای همین گفته­اند. آغاز اعتکاف با ولادت مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) قرین شده، می­خواهند بگویند: ای معتکف! اگر بی ولایت اعتکاف کردی، بدان عملت قبول نیست