آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌، آن کنز خفی الهی به بعضی از دوستان فرمودند: من یکی دو نفر را در اوج اوج می­بینم. تعجّب کردیم، گفتیم: آقا! چطور؟ فرمودند: آن­ها خلّص تمام بزرگان هستند، خلّص شیخناالاعظم، خلّص ... هستند!

گفتیم: چه کسانی؟ فرمودند: می­بینم چطور برای باوفا بودن به حضرت حجّت(‌صلوات اللّه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف)‌    نسبت به این سیّد عظیم­الشّأن[1] با وفا هستند؟! دو سه مرتبه فرمودند: تیرهای بلا به سمت این سیّد عظیم­الشّأن می­آید، شما سینه­هایتان را سپر کنید!

همین طوری نیست، امتحان می­کنند! «إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُن»[2] اگر می­خواهید باوفا باشید و برای سربازی آقا انتخاب شوید، ببینید به ولایت و ولی امر مسلمین باوفا هستید یا نه؟! - هرکس هرچه که می­خواهد بیان کند، می­دانید من شیمیایی هستم و اگر شیمیایی به خونم بریزد، تا شش ماه هم زنده نیستم! من آخرتم را برای دنیای کسی نمی­دهم. کدام انسان که نیم­چه عقل داشته باشد، می­آید آخرتش را برای دنیای کسی بدهد؟! -

نمی­گویم و پرده را بالا نمی­زنم که بعضی چگونه بودند امّا رفوزه شدند، نمره ولایی­شان صفر شد و از سربازی امام زمان(‌صلوات اللّه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) خارج شدند، چه رسد به این که بخواهند فرمانده یکی از سپاهان مولا شوند! ابداً! شوخی نیست! این راه حساب و کتاب دارد! إلّا توبه حقیقی کنند؛ چون راه بازگشت هست!

چه کسی به آن امام العارفین باوفا مانده است؟! چه کسی به سپه سالار امام زمان باوفا مانده است؟! او سرباز امام زمان(‌صلوات اللّه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) است.

عرض کردم آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ چهل سال از آقا بزرگ­تر بود، چیزی نمی­خواست. آن پیرمرد چند پاره استخوان که دریای باعظمت عرفان بود، چه می­خواست؟! حالات ایشان را بخوانید. اصلاً خود حضرت ثامن الحجج(صلوات اللّه و سلامه علیه) یکی از حلقه­های ضریح را در دست ایشان قرار دادند، که آن را همراه ایشان دفن کردند! چیزی نیاز نداشت، امّا می­دانست حقّ و باطل چیست و کجا باید راه برود تا بتواند سرباز وجود مقدّس آقا باشد.