هرچه ایمانمان را خالص کنیم، اوّلاً در دنیا لذت می‌بریم، ثانیاً دغدغه خاطر نداریم. دیگر مهم نیست چه کسی کجا خدمت می‌کند، آن که می‌گوید: من حتماً باید فلان­جا باشم، معلوم است حبّ نفس دارد، امّا آن که تکلیفش هرچه بود همان را انجام داد، آرامش دارد.

برای بنده یقینی است که اگر شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) امروز بود، مطیع محض ولایت بود. امّا بعضی که ماندند، این منیّت و هوی و هوس، بیچاره­شان کرد، به قول عیسی‌بن‌مریم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) طعم شیرین اخلاص را نچشیدند و برای همین است که دغدغه پیدا کردند. برای همین است که با خودشان، با جامعه و با اسلام درگیر شدند.

خصوصیّت اخلاص این است که ما را حفظ می‌کند. عزیزان! اخلاص داشته باشیم، شیرینی‌هایی برای ما دارد که عجیب است.

وجود مقدّس مولی‌الموالی، امیر‌المؤمنین، اسدالله الغالب، علی‌بن‌ابی‌طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «عِنْدَ تَحَقُّقِ الْإِخْلَاصِ تَسْتَنِیرُ الْبَصَائِرُ»[1]. می‌خواهید اهل بصیرت را بشناسید؟ حضرت دارند کد بصیرشناسی به ما می‌دهند، می­فرمایند: موقعی که اخلاص در وجود انسان محقّق شد، طبیعی است دیدگانش به بصیرت روشن ‌شده و بصیر می‌شود؛ یعنی مسائل را می‌فهمد و درک می‌کند .

آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد الهی و عارف بی‌بدیل - که کتاب شذرات ­المعارف[2] ایشان غوغا است - به قدری مخلص و بصیر بودند که خود امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که شاگرد ایشان بودند، فرمودند: ایشان به من بیان کرده بودند که تو انقلاب می‌کنی، چنین و چنان می‌شود، بعد جنگ می‌شود، فرزند یکی از بستگان من در آن جنگ شهید می‌شود و ... .

اگر فرض بگیریم که ایشان بودند، آن‌قدر در مقام اخلاص بالا بودند که  مطیع امام می‌شدند، با این که استاد امام بودند. ایشان همیشه آرامش داشتند و بدون دغدغه بودند. آیت‌الله العظمی مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم همین­طور بودند. مخلصین عالم این­گونه هستند و بصیرند.