آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف عظیم‌الشّأن، روحانی به عنوان حوزوی نبود، از آخرین گروه شاگردان آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم بود امّا چنان سیر کرد و اوج گرفت که آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) خودشان فرمودند: یک جاهایی که ما می‌ماندیم، به آسیّد هاشم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) رجوع می‌کردیم.

آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: می‌دانید چرا آسیّد هاشم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به اینجا رسید؟ ایشان به این خاطر به این مقام و اوج رسید که سعی می‌کرد اخلاق را رعایت کند.

عرض کردم مادر همسر ایشان یک زن بادیه‌نشین بود، حتّی ایشان را می‌زد که چرا آن‌طور که باید برای بچّه‌ها رزق و روزی نمی‌آوری. ایشان خودشان فرموده بودند: من دائم می‌گفتم: «وَ الْکاظِمینَ الْغَیْظَ وَ الْعافینَ عَنِ النَّاسِ وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ»[6]. مواظبت می‌کردند و چون اخلاق را در وجود خودشان نهادینه کرده بودند به جایی رسیدند که از مجتهدینی مثل آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بالا زدند.