اولیاء از این هراسانند که در آن عبادات و اعمال و ارکانشان ولو به لحظه‌ای غیر خدا باشد. آن­ها از این وحشت دارند، می‌ترسند و گریه و فغان‌ها می­کنند.

علّامه آسیّد محمّدحسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشریف) به نقل از آن عارف بزرگوار، آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشریف) می‌فرمودند: عمده گریه اولیاء در دل شب، از اعمال خودشان است، آن­ها بر عمل خود گریه می­کنند - کد بسیار مهمّی است- 

ایشان فرمودند: از آقا سؤال کردیم، یعنی چه که کسی بر عمل خودش گریه کند؟

فرمودند: اولیاء می‌ترسند از این که عمل خود را خالص تقدیم حضرت حق نکرده باشند! وحشت دارند که نکند در این عمل، مسائلی به وجود بیاید از جمله این که به فکر ثواب باشند.

پس اولیاء دنبال عمل خالصند و از عبادت خود وحشت دارند و گریه می‌کنند، آن‌وقت وای به حال امثال ما!

منبع: جلسه 184 درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) در تاریخ 23/06/90