اگر اولیاء الهی عمل نیکی را انجام می­دهند، توفیق آن را از ناحیه حضرت حق می‌دانند، نه از خودشان «وَ ما تَوْفیقی‏ إِلاَّ بِاللَّهِ»^[1].

عزیزان! این کد بسیار بزرگی است. همیشه آن را به یاد داشته باشیم و ملکه وجودی خودمان کنیم:

1. هرچه از اعمال خوب هست، توفیق حضرت حق است. اوست که به ما لطف کرده، محبّت کرده و این توفیق را داده است.

2. اولیاء بعد از آن عمل خیر، دیگر به آن عمل فکر نمی‌کنند. یعنی دیگر دائم برای خودش مانور نمی‌دهند که من فلان عمل خوب را انجام دادم تا نکند یک موقعی مغرور شوند، به خود غرّه بروند و فکر کنند از خودشان است. وقتی گفت: مِن ناحیه الله و توفیق حضرت حق است، دیگر چه تأمّلی؟! - به تعبیر عامیانه - دیگر چه پُز دادنی که این عمل، عمل من است؟! این لطف خدا بوده است، این محبّت و عنایت حضرت حق بوده است، پس دیگر چه نیازی است که من روی آن عمل توقّف کنم.

منبع: جلسه 184 درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) در تاریخ 23/06/90