آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی الله مقامه الشّریف) می‌فرمودند: خودتان را محک بزنید که آیا اخلاص در وجود خودتان هست یا خیر.

محک اخلاص این است: وقتی عمل خوبی را انجام دادید، آیا می‌خواهید دیگران آن را با به‌به گفتن‌ها تعریف کنند یا اصلاً دیگر یادتان می­رود؟

برای همین راجع به انفاق گفتند: اگر دست راست در جیب رفت، دست چپ نفهمد. همه اعضا و جوارح انسان متعلّق به خودش است، چطور می‌شود دست راست در جیب یا دخلم برود امّا دست چپم نفهمد؟! چکی را در راه خیر امضاء کنم و بدهم ولی دست چپم نفهمد؟! منظور چیست؟

منظور این است که دیگر همان لحظه تمام شود. می‌گویند: دیگر هیچ‌ وقت به آن فکر نکن. یادت برود که تو بودی که برای فلانی کار کردی، امضاء تو بود که او را از هلاکت نجات داد، یا به او شغلی دادند یا ... .

چون اگر انسان بخواهد همان لحظه تأمّل کند، طبیعی است دیگر مدام در ذهنش وجود دارد و یک لحظه نیست. اولیاء می‌گویند: مثل موجی می­ماند که اگر یک لحظه شما وارد آن موج شوی، آن امواج دیگر تو را با خودش می‌برد.

برای همین اولیاء گریه می‌کنند و  وحشت دارند. اکثر ناله عرفا، اولیاء و خصّیصین حضرت حق برای این است که خدا! نکند ولو به لحظه‌ای فکر کنم که کسی هستم و عملی دارم.

منبع: جلسه 184 درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) در تاریخ 23/06/90