نکته­ای را عرض کنم که از آن نکات بسیار عالی است. من دیدم که خیلی از بزرگان ما، بیشتر این دعا را می­خوانند: «الهنا ربّنا عاملنا بفضلک و لا تعاملنا بعدلک یا کریم»، چرا؟ چون آن­ها می­دانند اصلاً نباید به عمل نگاه کنند.

آن­ها می­گویند: تازه عمل خالص را هم که خودش می­خرد، باز مال خودش است، به من ربطی ندارد؛ چون این اعضا و جوارح را هم خودش خلق کرده. اگر با این دست کار خیر انجام می­دهم، منّتی نیست؛ چون خالق این ید، حضرت حق است. اگر با چشمم، چشم­چرانی نکردم، آیات الهی خواندم و آن را در راستای حضرت حق خرج کردم، مال خودش بوده، پس چه منّتی؟ مگر من خالق این چشم، دست و اعضا و جوارحم هستم؟!

لذا می­گویند: اگر اعمال خوبی هم انجام دادیم، تازه با اعضا و جوارحی بوده که خدا خلق کرده، کار ما مواظبت از خلقت حضرت حق بوده که در راه خودش باشد، دیگر ما چیزی نداریم.

«عاملنا بفضلک»، خدایا! به فضلت با من رفتار کن؛ چون اگر به عدلت باشد، تو می­گویی: مگر این دست، مال تو بود که می­گویی مزد خدا چه شد؟ مگر این زبان، مال تو بود که می­گویی مزدش چه شد؟

منبع: جلسه 184 درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) در تاریخ 23/06/90