مرحوم آیت‌الله کوهستانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به خصّیصین خودشان فرموده بودند: خدا کند آن‌جا که می‌رویم، دست خالی از عمل برویم. تعجّب کردند، گفتند: آقا! دست خالی از عمل یعنی چه؟ همه می‌گویند دست پر برویم!

فرمودند: دو نوع است، یا عمل، عمل زشت است، یا عمل خوب. اگر انسان با کوله بار گناه برود که وامصیبتا! امّا اگر با عمل خوب هم برود، امیدش به عملش است.

البته در این دنیا باید عمل را انجام بدهد، نه این که انجام ندهد «وَ بَشِّرِ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»^[1]، «وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‏»^[2] عمل صالح باید وجود داشته باشد - که اولیاء می‌فرمایند: آن عمل صالح یعنی عمل با اخلاص - امّا اگر با عملی هم برود که امیدش به آن عمل باشد، ظاهراً با دست پری رفته است که فکرش، عملش بوده است. آن‌وقت است که آن‌جا در دادگاه الهی، یک‌یک عمل‌ها را برایش می‌گویند که کجا چطور بود و هر عملی چه نقصی داشت.

لذا آیت‌الله کوهستانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: خدا کند انسان وقتی می‌رود دست خالی برود؛ یعنی عمل را برای خدا، نه عمل را برای آخرت انجام دهد - این کد است- عمل باید برای خدا باشد، نه برای آخرت.

اگر عمل را انجام دادم به امیدی که فردای قیامت این عمل، دست مرا بگیرد؛ یعنی خدا را نشناختم و امیدم به این عمل بود.

امّا اگر عمل را انجام بدهم، برای این که او فرموده و چون من موظّف به تکلیفم، بگویم: سمعاً و طاعتاً، آن‌وقت در همین دنیا، نه در آخرت، جرقه‌های نور، چنان چشم بصیرت به انسان می‌دهد و او را به آن مقام اعلی می‌رساند که از این‌جا، آخرت (نه برزخ) را می‌بیند!

منبع: جلسه 186 درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) در تاریخ 06/07/90