علّامه ­آسیّد ­محمّدحسین ­حسینی­ طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: وقتی انسان در محضر آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بزرگوار می‌نشست، احساس می‌کرد دنیا برایش هیچ است.

آسیّد هاشم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم می­فرمودند: هر موقع ما محضر آقاجانمان آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌نشستیم، هیچ چیز جز خدا نمی‌دیدیم. آن‌قدر دنیا در دید ما کوچک و کوچک می­شد که دیگر از دنیا و مافیهای آن بیزار بودیم.

این، خصوصیّت مخلصین عالم است، نه‌تنها خود آن­ها دنیا را کوچک می‌بینند، بلکه هر که در محضر آن‌ها نشست و با آن­ها همنشینی کرد، دنیا در دیدش حقیر و ناچیز می‌شود. آن‌وقت معلوم است که اگر کسی این‌طور شد، دیگر مشکلات دنیا برای او مشکل نیست، چون کسی تن به مشکلات دنیا می­دهد که قلبش به دنیا مشغول باشد و هر چه در دنیا می‌بیند، قلبش را تسخیر کند، امّا آن کسی که خدا، قلبش را تسخیر کرد و این قلب، حرم ذوالجلال و الاکرام و مصداق «الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ»^[1] شده، دیگر طبیعی است اگر دنیا پر از مشکلات باشد، او آرام است. مشکلات، او را غرق و به خود مشغول نمی‌کنند؛ چون کسی غم مشکلات می­خورد که دنیا او را به خود مشغول کرده باشد.

اولیاء می‌فرمایند: دنیا کسی را به خود مشغول می­کند که چشمش، دنیا را گرفته باشد، معلوم است آن‌وقت دائم در دغدغه است، گرفتار است. هر‌چه دید، به مشکلاتش افزوده می­شود.

آن کسی دچار مشکل است که چشمش دنیا را ببیند، آن‌ها که دنیا را نمی­بینند و خدابین هستند دیگر چه مشکلی دارند؟! آن­قدر با همه مشکلات آرام هستند که گویی اصلاً مشکلی در عالم ندارند و این حال خوش مخلصین است، خوشا به حال آن­ها!