خصوصیّت مخلصین عالم این است که هیچ­گاه حزن ندارند؛ چون حزن، سینه را از بین می­برد. سینه و قلب که جایگاه حرم الهی است، با حزن دنیا از بین می­رود و تخریب می­شود.

لذا مخلصین هیچ موقع ناراحت نمی­شوند، محزون نمی­شوند، سینه آن­ها غمناک نمی­شود که چرا پروردگار عالم به دیگری عطا کرده است«وَ لَمْ یحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِی غَیرَهُ».

عزیزم! اصلاً خود لفظ «أُعْطِی» بار دارد، بارش این است که بدان همه چیز به ید قدرت خداست، خدا عطا کرده، لطف خدا بوده و خدا بخواهد به تو هم لطف می­کند. گرچه انسان باید خودش این زمینه­ ها را درست کند و کاری کند که قلبش، قلب سلیم شود، نه برای دنیا بلکه برای اخری. نه برای این که رئیس یا چنین و چنان شود، بلکه فقط خدایی شود.