از آیت­الله سلطان‌آبادی بزرگ سؤال کردند: این­ که انسان می­تواند غیب را ببیند و آینده را بگوید، سرّش چیست؟ فرمود: همه چیز عندالله تبارک و تعالی است. اگر کسی توانست خود را نبیند و خدا را ببیند، صددرصد غیب و آینده را هم می­بیند؛ چون آینده هم عندالله تبارک و تعالی است.

بعد ایشان می­فرمایند: منتها رمز دارد، رمز این است که اوّلاً انسان بتواند مسلّط به نفس و اعضاء و جوارح خودش شود. وقتی انسان مسلّط بر نفس و اعضاء و جوارح خودش شد، دیگر به دستش می­گوید: غیر از خدا چیزی را نبین و غیر از خدا کاری را برای کسی انجام نده!

بعد ایشان می­فرمایند: معنای این­ که می­گویند: اگر دستی انفاق کرد، دست دیگر نفهمد، یعنی همین که حتّی به خود آن دست می­گویم فراموش کن که انفاق کردی! تسلّط بر نفس و اعضاء و جوارح، این است.

وقتی این­طور عمل برای خدا خالص شد، وقتی از او تجلیل می­کنند، می­گوید: نشنو، نمی­شنود. به چشمش می­گوید: غیر از خدا نبین، جز او نمی­بیند.

وقتی انسان عمل را تصفیه کرد و گفت: خدا! فقط و فقط می­خواهم برای تو باشد؛ آن­گاه بر او خطاب می­شود: تو عاشق مایی! و ما هم عاشق تو هستیم. چون فقط عاشق است که می­خواهد در عشق بازی خودش با معشوقش هیچ احدی مطّلع نباشد.