این نکته را اولیاء به ما تذکار دادند و می‌گویند: حتماً در آن تأمّل کنید. از آن کد‌های اساسی و نکتة من النکات است. می‌فرمایند: اگر خدای ناکرده کار زشتی انجام دادید و شرّی را به پا کردید امّا دیدید در درون بلافاصله ناراحت شدید، بدانید هنوز امید به خیر در درون شما هست.

امّا خدا نیاورد کسی شرّ و کار زشتی را انجام بدهد و شرارتی را در جامعه‌ (چه جامعه کوچک و چه جامعه بزرگ) به وجود آورد ولی نه تنها در درونش هیچ ناراحتی نداشته باشد، بلکه نستجیربالله به فرح برسد! اقلّش این است که دیگر برایش عادی می‌شود - حالا عرض می‌کنیم که این فرمایش اولیاء خدا و عرفای عظیم‌الشّأن براساس روایاتی است که در باب شرّ می‌خوانیم -

می‌فرمایند: وقتی دیدید کسی کار زشتی را انجام می­دهد (مخصوصاً کار‌هایی که شرارت برای دیگران محسوب می‌شوند) امّا در درون خودش از خودش بدش می‌آید و ناراحت است؛ باید امید به خیر از این شخص داشت، امّا اگر کارش به جایی رسید که نگران نشد و تازه خوشحال هم ‌شد؛ این آغاز انحراف و ورود به شرّ است.