اگر انسان در خلوتش نسبت به نماز و عبادت کسل بود، دیگر آرام آرام حتّی در عبادت‌های عمومی هم همین­طور می‌شود - توجّه! توجّه! این کُدی است که اولیاء دادند - دیگر آرام آرام اهل جماعت هم نیست. اصلاً حوصله جماعت ندارد. اوّل به بهانه این که نماز طولانی می‌شود، نمی­آید. آخر یکی نمی­گوید: مگر می‌خواهی چه کنی؟! این همه می‌دویم برای دنیا! از این هشت ساعت عبادتی که برای ما بیان کردند و تقسیم کردند، آیا واقعاً یک سوم آن را انجام می‌دهیم؟! وقتی نمازی نیم ساعت طول بکشد، غوغا می‌کنیم که دیگر حوصله نداریم! بعد آرام آرام می‌گوییم حالا وقت نیست، یک موقع دیگر می‌رویم. دیگر کارها از نماز مهم‌تر می‌شود و این همان شریک شدن نفس است و وقتی نفس شریک شد، دیگر تمام است.

پروردگار عالم فرمودند: من خیر را در چهار چیز برای آدم ابوالبشر قرار دادم که این وحی مِن ناحیه الله تبارک و تعالی است، «إِنِّی أَجْمَعُ لَکَ الْخَیْرَ کُلَّهُ فِی أَرْبَعِ کَلِمَاتٍ». بعد فرمودند: یکی از آن­ها برای من است «وَاحِدَةٌ مِنْهُنَّ لِی»، «فَأَمَّا الَّتِی لِی فَتَعْبُدُنِی وَ لَا تُشْرِکُ بِی شَیْئاً» و آن این که نفست را شریک قرار نده. لذا باید مراقب بود و نفس امّاره را سرکوب کرد.