مولی­الموالی، امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی بن ابی‌طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) نکته بسیار بسیار مهمّی را در این زمینه می­فرمایند. حضرت می­فرمایند: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَیْراً أَعَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ»[4]. اگر خدا خیر بنده­ای را بخواهد او را در شکم و شهوت عفیف می­کند؛ یعنی او از عفیف­ترین انسان‌هاست! یعنی دو عامل شرّ که بسیار مهم هستند، یکی بطن یعنی شکم‌پروری و یکی هم شهوت جنسی است. وقتی نسبت به این دو شهوت، مراقبه نشد؛ انسان به خیر نمی­رسد. آن کسی به خیر می­رسد که این دو عامل را مواظبت کند. عمده بلایای دنیا و تمام شرّ اشرار هم به خاطر همین دو عامل (شکم و شهوت) است. این شکم بی‌هنر پیچ پیچ می‌خورد و کار ندارد به هیچ اگر انسان قدرت پیدا کند که بتواند شکمش را کنترل کند و این‌قدر شکم‌پروری نکند و همین­طور اگر قدرت کنترل شهوت جنسی را پیدا کند؛ اوج می‌گیرد. لذا دو عامل عمده شرّ، همین دو مطلب، شکم و شهوت است. لذا می‌فرمایند: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَیْراً» یعنی اگر خداوند اراده کند به او خیر برساند، این­طور نیست که یک خانه بزرگ یا وسیله نقلیه چنین بدهد و یا همسر چنان به او بدهد، بلکه عمده مطلب این دو مورد است که اگر این دو کنترل شد، همه مطالب درست می‌شود، «أَعَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ» در شکم و در فرج عفیف باشد