پس اگر انسان واقعاً بفهمد دنیا حقیر است، آن‌وقت است که مرگ برایش حالت راحتی دارد و فکر می­کند در دنیا هم مثل مرده­هاست. ببینید! وجود مقدّس حضرت صادق القول و الفعل فرمودند: «إِنْ أَرَدْتَ أَنْ تَقَرَّ عَیْنُکَ وَ تَنَالَ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَاقْطَعِ الطَّمَعَ عَمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ وَ عُدَّ نَفْسَکَ فِی الْمَوْتَى» مدام به خودت بگو که من از مردگانم؛ یعنی به دنیا طمع ندارم.

مگر نمی­گویند: کسی که مرده، دستش از این دنیا کوتاه است؛ لذا وقتی می­فرمایند خودت را از مردگان بپندار؛ یعنی من چشم طمع به دنیا ندارم. در دنیا باش، از دنیا استفاده کن امّا به قدر نیاز و از طریق حلال. وقتی این­طور شد، دیگر لقمه­ انسان، فقط لقمه حلال است؛ چون وقتی می­بیند که من مرده هستم، دیگر به هر طریقی نعوذبالله، نستجیربالله دنبال مال حرام نمی­رود. نه فقط مال حرام و شبهه­ناک، بلکه حلال را هم به اندک و به قدری که بتواند در راه خدا خدمت کند؛ استفاده می­کند. فقط هم برای خداست، نه برای خلق خدا. آن جا هم که برای خلق خدا قدم برمی­دارد؛ چون خود خدا گفته: «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّیَّاتِ»[5]؛ این کار را می­کند. چون پروردگار عالم گفته: انفاق کن و دست دیگری را بگیر، به خاطر آن برای خلق قدم برمی­دارد، لذا نیّتش تا آن آخر، فقط خود خداست. پس قانع می­شود.

لذا چنین کسی نه تنها دیگر طمع نمی­کند، بلکه اصلاً یک روح قناعت هم در او به وجود می­آید. دیگر به جمع آوری و ازدیاد مال، طمع ندارد و به اموال دیگران غبطه نمی­خورد. البته طبق فرمایشات اولیاء، نمی­توان در این موارد، غبطه گفت؛ چون این که دیگر غبطه نیست که بگوییم به مالی که در دست مردم است، غبطه می­خورد!

همان­طور که می­دانید حسادت با غبطه فرق می­کند. «حسادت»؛ یعنی این که چرا او دارد، من ندارم، «غبطه»؛ یعنی او دارد نوش جانش، ولی به من هم بده.

امّا در این زمینه­های مادّی، غبطه معنا ندارد. او دارد که دارد! به من چه که دارد؟! دیگر این که: خدا! او چه خانه بزرگی دارد، چه ماشین فلانی دارد، نوش جانش امّا به من هم بده؛ غبطه نمی­شود! اصلاً غبطه را در مسائل دنیوی مصرف نمی­کنند که بخواهد تاریخ مصرفش بگذرد - توجّه! توجّه! این یک کد است که دارم به شما عرض می­کنم– بلکه انسان در مسائل معنوی، غبطه می­خورد که او چه مقام معنوی خوبی دارد، خوشا به سعادتش امّا ای کاش می­شد من هم این­طور بشوم، ای کاش من هم آدم می­شدم، ای کاش من هم به این مقامات الهی که بزرگانی مثل بهجت القلوب، مثل آیت‌الله العظمی بهاء‌الدّینی، مثل ابوالعرفا، آیت‌الله العظمی ادیب، مثل آیت‌الله مولوی قندهاری، مثل آیت‌الله شاه آبادی، مثل آیت‌الله حق شناس(اعلی اللّه مقامهم اجمعین) و مثل حضرت شیخنا الاعظم، حضرت مفید عزیز(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) و ... دارند، می­رسیدم. لذا غبطه را در این‌جا خرج می­کند و حسادت نمی­ورزد.

عزیز دلم! وقتی کسی خود را از مردگان دانست و طمع نداشت و قانع بود؛ درّ شناس و گوهر‌شناس می­شود و می­داند غبطه، یک درّ است؛ پس غبطه را برای مسائل دنیا نمی­خورد. وقتی می­بیند کسی اموال زیادی دارد، می­گوید: دارد که دارد، اصلاً قانع می­شود، دیگر حریص نیست ولو به طریق حلالش