پروردگار عالم اگر به کسی، دین داد و او را دیندار کرد، در حقیقت او را به یک خیر با عظمت رسانده است! آنقدر این مطلب مهم است که بیان کردند: پروردگار عالم به هر کس که بخواهد خیر بدهد، سینه­اش را نسبت به اسلام و دین فراخ می­گرداند.

مباحثی را راجع به خیر داشتیم و عرض کردیم: خیر و نیکی این نیست که تصوّر کنیم دنیا باید به رویمان باز شود و مُلک، وسیله نقلیّه و شغل آن چنانی داشته باشیم؛ بلکه حسب روایات شریفه اکثر مواردی که تبیین به خیر می­گردد، نکاتی است که انسان را به اوج انسانیّت و آن مقام خلافت اللّهی می­رساند و روح تقوا و روح دین در او زنده می­شود تا جایی که بنده خدا عبد می­گردد و اگر این­طور شد؛ یعنی در حقیقت او به خیر رسیده است.

وجود مقدّس خاتم الأنبیاء، حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) در روایتی بسیار زیبا بیان می­فرمایند: «أَنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَیْراً شَرَحَ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ»[1].

در ابتدا، مجدّداً به آن کد مهمّی که در این جلسات عرض کردم، اشاره می­کنم و آن این که همه حضرات معصصومین(علیهم صلوات المصلّین) وقتی می­خواهند بگویند خدا به چه کسی خیر می­دهد، این­گونه بیان می­کنند: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَیْراً»؛ یعنی همه عبد را تبیین فرمودند؛ لذا این بنده بودن، رمز و کلید است.

پس کلید انسان شدن، بندگی است و اگر عبد بشوی، انسان می­شوی. اگر خاطر شریفتان باشد، عرض کردم یک روایت داریم که مولی الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) فرمودند[2]: مردم، سه گروه هستند: یک عدّه به ترس از جهنّم عبادت می­کنند که اینان مانند غلامانند. یک عدّه هم به طمع جنّت عبادت می­کنند که این­ها تجّارند. امّا یک عدّه دیگر احرارند. عرض کردیم منظور حضرت از احرار این است که از دنیا حرّند و برای خدا عبدند.

مثل حرّ که ابی­عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) در روز عاشورا به او فرمودند: مادرت، به حقّ، اسمت را حرّ گذاشت. منظور حضرت این است که او از دنیا آزاد بود. نه این که بگوییم چون حضرت فرمودند: «فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْأَحْرَار»؛ پس انسان نباید بنده باشد، بلکه منظور از عبادت آزادگان، آزادی از دنیا هستند و إلّا آن­ها عبدالله و بنده خدا هستند.

لذا این بندگی خدا، کلید واژه و کد اساسی است. عزیزم! اگر عبد شدیم، همه چیز مرحمت می­شود امّا تا عبد نشویم، اصلاً نمی­فهمیم چه خبر است. در این زمینه یک روایتی داریم که به فضل الهی عرض خواهم کرد، مفهوم آن، این است: آنجا که دیگرخدا نخواهد کسی عبد باشد، ولو موعظه انبیاء و بهترین مطالب هم بیان شود، وقتی بیان می­شود، گوش می­دهد امّا حقیقتاً سمیع نیست و شنوای حقیقی نیست.