حضرت آیت‌الله قرهی(مدّ ظلّه العالی) فرمودند :گرچه این یک کد همیشگی است - که در باب اخلاص هم عرض کردیم - که اولیاء خدا برای این کار نمی­کنند که چیزی را ببینند، مثلاً اولیاء خدا برای این که آوای ملکوت را بشنوند، کار نمی­کنند؛ بلکه آن­ها برای خود خدا و به خاطر عشق به پروردگار عالم کار می­کنند. آن­ها به عشق عبادت، عبد هستند و بندگی می­کنند و به هیچ عنوان دنبال این مطالب نیستند.

خیلی جالب است، اولیاء خدا می­گویند: حتّی آن کسی که اذکاری را بگوید برای این که طی الارض یاد بگیرد، خودش و آن ذکر شریف را به طی الارض فروخته و نفهمیده ذکر یعنی یاد پروردگار عالم! کسی که با یاد پروردگار عالم سیر می­کند و خود پروردگار را دارد؛ دیگر این اسباب­ بازی­ها و شکلات­های راه برایش معنا ندارد. اگر هم مرحمت می­کنند، خود خداوند است که مرحمت می­کند و این­ها نه تنها مسرور به این هبه الهی نیستند؛ بلکه اضطراب وجودشان را می­گیرد که نکند مشغول به این بشوند و اصل را فراموش کنند؛ چون می­دانند اصل چیز دیگری است.