عزیز دلم! این کد را به ذهن بسپار: درک عشق بنده به پروردگارعالم و عشق خدا به بندگان خود در نوافل است.

در روایت داریم پروردگارعالم به ملائکه عالم خطاب می­­کند: ملائکه من! من نوافل را به این­ها واجب نکردم بلکه خودشان به خاطر عشق و محبّتی که به من دارند، نوافل را می­خوانند. به عزّتم قسم من هم آن­ها را دوست دارم و توفیق خواندن نوافل را به آن­ها مرحمت کردم. خود این نوافل توفیق الهی است و عشق و حبّ دو طرفه است.

عزیزان من! نوافل را جدّی بگیرید، مگر چقدر وقت انسان گرفته می­شود؟ پنج تا ده دقیقه. یعنی ما اصلاً وقتمان را در طول عمر تلف نمی­کنیم که عدّه­ای مثلاً می­گویند: چرا نماز جماعت طول کشید؟ بر فرض که ده دقیقه هم طول بکشد، چه می­شود؟ این همه اتلاف وقت در زندگی خود داریم. اگر انسان ده دقیقه وقتش را آن هم به بهترین وجه بگذراند، اتّفاقی می­افتد؟!

روایت است که وقتی انسان فقط در خانه خدا نشسته باشد، آن دقایق جزء عمر او محسوب نمی­شود؛ یعنی پروردگارعالم از آن لحظات مؤاخذه نمی­کند.

فردای قیامت هر لحظه عمر انسان مؤاخذه می­شود، کجا بودی، چرا این کار را کردی؟ ولو به این که آن لحظات، لحظات خوب باشد، حتّی برای رزق حلال، همه را سؤال می­کنند.

اصلاً سؤال برای خوبی­هاست نه بدی­ها. مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «فِی‏ حَلَالِهَا حِسَابٌ‏ وَ فِی‏ حَرَامِهَا عِقَاب‏».اصل حساب در حلال است نه این که فکر کنیم فردای قیامت از بدی­ها حسابرسی می­کنند. از خوبی­ها و از حلال حساب­کشی می­کنند، حرام که اصلاً حساب ندارد. تا ببینند حرام نوشته شده است، عقاب است. اصلاً چرا و چگونه نمی­گویند. وقتی پرونده آمد سریع به سمت عذاب می­برند. آنچه که حسابرسی می­شود، حلال و وقت­هایی است که انسان از آن­ها به خوبی استفاده می­کند. منتها چطور حساب می­شود؟ این که آیا نعوذبالله و نستجیربالله لحظات آن ریا بوده یا نه و لحظه به لحظه را سؤال می­کنند.

نوافل و در خانه خدا نشستن از آن خصائصی است که جزء عمر محسوب نمی­شوند چه بهتر که ده دقیقه هم بیشتر شود. پروردگارعالم عشق خود به بندگانش و عشق بندگان به خودش را از طریق نوافل به ملائکه­الله تبین می­فرماید؛ چون می­فرماید: واجبات که واجب و تکلیف است.

عزیزان من! نافله­ها را جدّی بگیرید، به خصوص نماز غفیله را جدّی بگیرید. بگویید یکی از جوان­های عزیز نماز غفیله را بلند بخواند، دیگران هم بخوانند. می­دانید نماز جماعتی نیست، فراداست و هر کس باید خودش بخواند. لذا آرام کلمه به کلمه بخواند که اگر بعضی هم حفظ نیستند بخوانند و تکرار کنند.

عزیزان من! از این فیض نوافل خودتان را محروم نکنید. به خدا قسم، برکات آن را می­بینید. نگویید درس دارم. عزیز دلم! شما که درس داری، بین خود با خدای خود حساب کن: یعنی من وقتم را طور دیگری تلف نمی­کنم که وقتی به نماز و عبادت رسید عجله دارم که بروم سر درسم و زودتر این نماز را تمام کنم؟! - الحمدالله شما این­طور نیستید، به خصوص که شنیده­ام دوست دارید نماز با طمأنینه و آرامش و با حال خاص باشد. نوافل هم یکی از آن­هاست