این نکته را هم بگویم که این خیلی بد است که ما پیش خودمان بگوییم: یکی خوشگل و یکی بدگل است. همه گل خدا هستند و اصلاً خوشی نیست. خدا فرمود: من برای شما چه کار کردم؟ «شعوبا و قبائلا لتعارفوا» لذا این شکل و شمایل‌ها برای این شعبه شعبه بودن است که ما بفهمیم، «انّ اکرمکم عنداللّه اتقیکم».

لذا محوری که اولیاء و عرفا دارند، فقط همین است که چه کسی عبد است و چه کسی عبد نیست و براساس این حرکت می­کنند. هر که عبد بود، می­خواهد آن غلام سیاهی باشد که بعدها بلال حبشی می­شود که تا بلال، اذان نگوید، صبح نمی­شود؛ با این که بعضی اعتراض می‌کردند که چرا سین را نمی­تواند بگوید و شین می­گوید؛ یا می­خواهد آن غلام اباذر باشد که در کربلا به شهادت می‌رسد و من و شما می­گوییم:خدایا! شهدای ما را با شهدای کربلا محشور بفرما و ما را هم با شهدا محشور بفرما.اگر بدانید این شهدا چه مقامی دارند، غوغاست.

حالا این شهدای کربلا که انصار خدا، انصار رسول، انصار امیرالمؤمنین، انصار امام حسن، انصار ابی­عبدالله و انصار حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) هستند؛ رنگ‌هایشان با هم فرق دارد، امّا رنگ و این مسائل مهم نیست. مهم این است که این‌ها عبد هستند.