آن کسی خدا را فراموش می‌کند که امور را به نفس خود سپرده باشد امّا آن کسی که مواظب است، دیگر بی‌باک و جسور نیست و مراقبه می‌کند، خیلی دقیق است که یاد خدا فراموش نشود.

این کد کلّی را برای همیشه در زندگی داشته باشیم:هر‌جا یاد خدا فراموش شد، نفس امّاره جولان می‌دهد و جسور می‌شود امّا اگر یاد خدا فراموش نشود، نفس امّاره نمی‌تواند جولان دهد؛ چون یاد خدا انسان را از خیلی از چیزها باز می­دارد، نگاه­داری می‌کند و این خصوصیّت یاد خداست.

وقتی انسان یاد خدا باشد، می‌داند پروردگار عالم همه‌جا هست و عالم در محضر خداست. اصلاً هیچ کسی نباشد و هیچ کسی نبیند، من خودم نعوذبالله آزاد هستم و می‌توانم هر کاری خواستم انجام دهم، مثلاً اموالی دست من است، نعوذبالله نستجیربالله می­توانم آن را بالا و پایین کنم یا ... . امّا وقتی خدا را ناظر ببینم و بدانم که عالم در محضر خداست، آیا واقعاً معصیت می‌کنم؟ آیا دیگر اصلاً نیاز به ناظر و بازرس هست؟

این که مثلاً بازرسی کلّ کشور داریم، دلیل بر این است که ما تقوا نداریم، یاد خدا و ذکر خدا نیست. اگر یاد خدا و ذکر خدا بود، دیگر اصلاً این مسائل پیش نمی‌آمد. نه اختلاسی پیش می­آمد، نه مسئله دیگری. وقتی یاد خدا باشد، هیچ کس هم که نبیند و او بتواند اموال را جابه‌جا کند و ... ولی چون او دارد خدا را می‌بیند، دیگر معصیت نمی­کند. اصلاً هیچ ناظری نمی‌خواهد. اموالت یا هر چیز دیگری را دست او بسپار، برو ده سال دیگر بیا، چنان امین خوبی می‌شود. دلیل این که بعضی امین هستند، این است که خدا را ناظر می‌بینند.

آن‌وقت کسی که همیشه در وجودش به یاد خدا باشد، چه غوغایی می­شود، الهی می‌شود. اصلاً این که می‌گویند یک کسی الهی است، اولیاء الهی، این را پرده‌برداری و رمزگشایی کنیم: خصوصیّت اصلی هر ولیّ خدا این است که هر لحظه یاد خداست. این یاد خداست که او را ولیّ خدا کرده است. اگر بنا بود یاد خدا برود، تمام است.

این هم کد است: هر گاه ولو به لحظه‌ای یاد خدا فراموش شد، به اندازه آن لحظه، نفس امّاره و شیطان حاکم می‌شود. یا یاد خدا یا یاد شیطان، اگر یاد خدا بودی، دیگر شیطان در کار نیست، امّا یک لحظه که یاد خدا را فراموش کنی، شیطان و نفس امّاره از این جای خالی استفاده می‌کند. یک لحظه یاد خدا فراموش شود، جسارت نفس می‌آید.

حجّ عارفان - جلسه نهم – 19/7/90