عزیزم! درد این است که نمی‌دانیم که هستیم. اگر بدانیم که هستیم، خودمان را با گناه به پایین نمی‌کشیم. گناه، سمّ مهلک انسانیّت است، ما را از آن مقام انسانیّت پایین می‌کشد. گناه، عامل پاره شدن آن ارتباط انسانیّت انسان با این جسم خاکی اوست. دیگر این جسم حیوان الانسان می‌شود، از حیوان ناطق، فقط حیوانیّتش می‌ماند.

امّا اولیاء خدا می‌گویند: «الانسان حیوان ناطق»، وقتی اوج می‌گیرد و بالا می‌رود، دیگر حتّی حیوانیّت را هم ندارد. ظاهر امر این است که مثل حیوانات می‌خوریم، می‌خوابیم، می‌آشامیم، تولید مثل داریم، امّا همه این‌ها الهی می‌شود و دیگر به عنوان حیوانیّت نمی‌نویسند. لذا اولیاء الهی در همه کارها، خوردن، تولید مثل و ...، قصد قربت می‌کنند.

جوانان عزیزم! توجّه کنید، حرف بسیار بزرگی است، اگر این‌طور بشویم، چه می‌شویم! اولیاء الهی اصلاً در این وادی نیستند که انسان شهوتی دارد و نیاز به تخلیه این شهوت است و از راه حلالش هم‌بستر شوند؛ یعنی این‌قدر اوج می‌گیرند که همه عالم وجودشان و عالم خلقت تحت کنترل آن‌هاست. وقتی کسی عالَم، تحت کنترل اوست، آیا نمی‌تواند جسم خودش را کنترل کند؟ چرا می‌تواند، لذا حتّی وقتی هم‌بستر هم می‌شوند، برای تولید مثل است، قربه الی الله.

البته این‌ مطالب را امثال من نمی‌فهمند، بعضی‌ها هم که نمی‌فهمند شاید ایراد بگیرند و حق هم دارند، وقتی انسان این مراحل را طی نکرده، باورش نمی‌شود، امّا عیبی ندارد، از صد در صد، یک درصد احتمال بدهیم این‌گونه است. چطور می‌توانیم به این برسیم؟ فقط راهش این است که متخلّق به اخلاق الهی شویم.

معرفت‌النفس-25/11/92