این‌که اولیاء خدا در باب اخلاق تبیین می‌کنند: اوّل، معرفت؛ چون باب معرفت باعث می‌شود انسان بفهمد در این دنیا هستم و از این دنیا استفاده هم می‌کنم. بنا نیست اخلاق به من و شما بگوید: یک گوشه بنشین، گرسنگی بکش، پایت را هم رو به قبله دراز کن، هر موقع ملک‌الموت آمد، دیگر خداحافظ. اصلاً چنین چیزی نیست. بلکه اخلاق به ما می‌گوید: چگونه زندگی کن که هم دنیایت دنیای نیک باشد، هم آخرتت. عزیز دلم! اخلاق می‌خواهد به من و شما بگوید که چه کنیم دنیا گلستان شود، چه کنیم دنیا یک جنّت الصّغری شود.

اولیاء خدا بیان کردند: در زمان حضرت حجّت(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف)، کار به جایی می‌رسد که دنیای آن زمان را جنّت‌الصغری می‌گویند؛ یعنی این‌قدر زیبایی‌ها زیاد می‌شود که گویی یک بهشت کوچک است. دیگر دزدی نیست، غارت نیست، جنایت نیست، فحشا و فساد نیست، امنیّت هست و ... . جالب هم این است که همه هم از این دنیا بهره‌برداری می‌کنند، کسی نیست که بهره‌برداری نکند؛ چون دیگر فقیر نیست. این را جنّت‌الصّغری می‌گویند؛ چون دیگر مردم به معرفت رسیدند و فهمیدند که این حال، حالی است که باید داشته باشند.

معرفت‌النفس – 9/12/92