یکی از خصایص زهّاد عالم این است که تلاششان مضاعف می‌شود ولی بهره‌برداری آن‌ها از دنیا کم می‌شود. این به این معنا نیست که حالا که من می‌خواهم کم بهره‌برداری کنم، پس تلاش هم نکنم، بلکه تلاششان مضاعف می‌شود، امّا بهره‌برداریشان کم می‌شود. چه حال زیبایی است!

اگر این‌طور شد، ملّای نراقی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمایند: آن‌وقت ما دنیای حسنه را برای همه ترسیم می‌کنیم؛ یک جامعه توحیدی که رفاه در آن هست.

چرا این‌گونه می‌شود؟ چون زهّاد، کم مصرف کردند، بیشتر تلاش کردند و این تلاششان را در اختیار دیگران قرار دادند. آن‌وقت معلوم است منابع زیاد می‌شود، ثروت زیاد می‌شود. امّا اگر کسی این حال را نداشت، دریده می‌شود، گرگ صفت می‌شود، «الَّذی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَه‏»[1] می‌شود، مدام می‌خواهد برای خودش جمع کند و آن‌ موقع معلوم است منابع کم می‌شود و فقر زیاد می‌شود.

پس عزیزم! اسّ و اساس شناخت و معرفت، دنیا را هم گلستان می‌کند. فکر نکنید آنچه راجع به زهد یا تقوا و اخلاق و معرفت تبیین می‌شود، فقط برای آخرت است. فقط آخرت نیست، دنیا را هم به ما می‌دهد.

لذا این جمله، جمله بسیار عالی و زیبایی است، علّامه سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: جز زهّاد عالم، کسان دیگری که در قنوت این دعای قرآنی «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّار»[2] را می‌خوانند، فقط لق‌لقه زبان است. جز زهّاد عالم، اجابت شده به این دعا نیستند. لق‌لقه زبان یعنی دعای حقیقی نیست؛ چون باور به این که دنیای حسنه در این است که با معرفت‌الله و معرفت‌النفس، انسان به آن‌جا می‌رسد که زاهد می‌شود، کم بهره‌برداری می‌کند و تلاش مضاعف می‌کند، وجود ندارد، لذا دنیای آن‌ها هم دنیای حسنه نیست.

تعبیر بسیار جالبی را خود بنده از آیت‌الله العظمی بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف) شنیدم که شنیدنی است. فرمودند: کسانی که تصوّر می‌کنند اگر دست از دنیا بکشیم و دنیا را به دست دیگران (منظور اهل کفر است) بسپاریم، این زهد است، اشتباه فکر می‌کنند، این عین کفر است.

فرمودند: زهد این است که اتّفاقاً تلاش کنیم که بگوییم وضع جامعه توحیدی و اسلامی این است، منتها خودمان برای «الَّذی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَه‏» کار نکنیم.