بعضی از مسائل، در زندگی بشر، طوری انسان را حیات می‌بخشد و به مقام والای انسانیّت می‌رساند که هیچ چیز جایگزین آن نخواهد بود.

هیچ چیز مثل مصائب، گرفتاری‌ها و مشکلات، انسان را آب‌دیده نمی‌کند. به صورت ظاهر، یک روی سکّه مصائب، درد و مشکلات و گرفتاری‌ها است، امّا روی دیگر سکّه آن، طبعاً فتح و پیروزی و مهم‌تر از همه، انسان شدن است.

به همین خاطر هم در روایات نداریم که کسی محضر معصومی برسد و اعلان کند که من در زندگی‌ام مصیبت، مشکل و مریضی ندارم و آن حضرات تمجید و تجلیل کرده باشند، بلکه برعکس است.

شخصی محضر ختمی مرتبت، محمد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) رسید، حضرت جویای حالش شدند، عرضه داشت: یا رسول الله! حالم بسیار خوب است و تا به حال هم هیچ مشکل و مریضی‌ای به سراغ من نیامده است. حضرت خطاب عجیبی به او کردند که اگر غیر از آن وجود مقدّس، کس دیگری آن را بیان می‌کرد، طبیعی است ما تحمّل نداشتیم و باورمان نمی‌شد. حضرت فرمودند: برخیز، برو که تو مورد رحمت حق نیستی. مگر می‌شود انسان، انسان باشد، مریض نشود و مشکلات و مصائب برای او نباشد؟!

صبر – 10/12/86