وجود مقدّس حضرت ختمی مرتبت، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می‌فرمایند: «ثَلَاثٌ مَنْ رُزِقَهُنَّ فَقَدْ رُزِقَ خَیْرَ الدَّارَیْنِ الرِّضَا بِالْقَضَاءِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الْبَلَاءِ وَ الدُّعَاءُ فِی‏ الرَّخَاءِ»[1] سه چیز است که اگر خدا به هر کس این سه چیز را مرحمت کند، تمام خیر دنیا و آخرت را دارد. سوّمین مورد آن، این است:«وَ الدُّعَاءُ فِی‏ الرَّخَاءِ» ، دعا در موقعی که برای او آسایش است.

بعضی مواقع انسان دست به دعا می‌شود، منتها موقعی که بلا می‌آید، گرفتار می‌شود و مصیبت دارد. گرچه او کریم است، در همه احوال با کرامتش به ما نگاه می‌کند، نه با حال ما، امّا چه خوب است انسان در حالی‌که در آسایش است، دست به دعا بردارد.

در روایت داریم، وقتی کسی که در آسایش یاد خداست، دائم یاد خداست - دعا، یادآوری خدا است - به مشکلی برمی‌خورد، ملائکه‌الله برای او دعا می‌کنند. عزّوجلّ به ملائکه‌الله خطاب می‌کند: ملائکه من!چرا برای او دعا می‌کنید؟ او که دست به دامن شما نشده است؟! او دارد می‌گوید: خدا!گرفتارم. نهایتش دست به دامن اولیاء من می‌شود - یک موقعی انسان گرفتار می‌شود، می‌گوید:یا امیرالمؤمنین! به فریادم برس، یا اباعبدالله! گرفتارم. دست به دامن باب‌الحوائج، قمر بنی‌هاشم، ابالفضل العباس می‌شود - ملائکه به باری‌تعالی عرضه می‌دارند:خدایا! چون ما او را همیشه در حال خوشی می‌دیدیم که از تو درخواست می‌کند، حالا نا ندارد، دست به دعاست، گرفتار است، ما هم برای او دعا می‌کنیم؛ چون بنده شاکر تو و دائم درب خانه تو است. چقدر لذّت دارد!

پس یکی از خصایص دعای در آسایش این است که اگر بشر به بلیه دچار شد - که هیچ بشری در عالم نیست که به بلیه گرفتار نشود. در روایت داریم: آن بشری که به بلیه گرفتار نشود، ملعون و مطرود است، طرد شده حضرت حق است. قاعده بشر این است که باید این گذرگاه‌ها را بگذرد و به گرفتاری‌ها و مصائب دچار شود. اصلاً خاصیت بشر همین است و باید آب‌دیده شود – ملائکه‌الله برای او دعا می‌کنند.

صبر – 10/12/86