زیر سؤال بردن ولی خدا؟!

 نکته­ بسیار نابی را اولیا­ء الهی تبیین کرده­اند و جالب این است که شخصی مثل ابن ابی الحدید معتزلی که شیعه نیست هم به این مطلب رسیده است و آن این که بیان کرده­اند: اصحاب ابی­عبدالله(صلوات اللّه و سلامه علیه) از لحظه حرکت تا لحظه شهادت حتّی یک بار هم به امام خودشان نگفتند: آقا! شما فرموده بودید که ما می­خواهیم کوفه برویم، پس چه شد در کربلا زمین­گیر شدیم؟!

عزیزم! به تعبیر دیگر امام، ولی و حجّت خود را زیر سؤال نبردند، چرا؟ چون ایمانشان قوی بود، می­دانستند حتماً حکمتی در فرمایشات امام هست و به خاطر همین مطلب درست است که به کوفه نرسیدند و سپاه در کربلا ماندگار شد- گرچه از ابتدا هم بنا نبوده به کوفه برسند، شما در زیارت سوم شعبان می­خوانید: ای کسی که به دنیا آمدی، آسمان­ها و زمین و آن­چه که در آن­ها بود، برای تو گریه کرد. پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) گلوی ابی­عبدالله(صلوات اللّه و سلامه علیه) را می­بوسد و خبر به شهادت می­دهد. همه چیز معلوم است امّا به صورت ظاهر حضرت فرمودند: ما به کوفه می­رویم امّا به تعبیری در کربلا زمین­گیر شدند - امّا هیچ­کدام از اصحاب نگفتند: چرا؟ اولیاء الهی می­گویند: این به واسطه اخلاق است.

ابن ابی الحدید معتزلی می­گوید: این­ها به واسطه این که ایمان قوی به ابی عبدالله(صلوات اللّه و سلامه علیه) داشتند، سؤال نکردند. حتّی حضرت از باب امتحان که حجّت را تمام کند و به عالم بگوید این­ها از اوّل هم قصد شهادت داشتند، فرمودند: اگر نمی­خواهید، اجازه می­دهیم برگردید، امّا یک نفر در کربلا پیدا نمی­شود که به حضرت عرضه بدارد: آقاجان! مگر شما نعوذٌبالله، نستجیرٌبالله می­ترسید که می­فرمایید برگردیم؟ ابداً؛ چون می­دانند حضرت، حجّت برای طرف مقابل است. گرچه حضرت به خود آن­ها نگفت: من می­خواهم اتمام حجّت کنم که آن­ها آمادگی داشته باشند، امّا یک کدام از آن­ها سؤال نکردند؛ چون ایمانشان قوی بود. چرا ایمانشان قوی بود؟ برای این که متخلّق به اخلاق الهی بودند.