آیت الله قاضی فرمودند: گاه گنهکار فردای قیامت سرش را بالا نمی­آورد. نه اینکه انسانِ دیگری را نبیند«یَومَ یَفِّرُ المَرءُ مِن أَخیه وَ صَاحِبَتیه وَ بَنِیه» همه از هم فرار می­کنند، فرمودند: آن­جا که فرار معنا ندارد؛ یعنی روی­شان را بر می­گردانند، دوستش او را نبیند، همسرش نبیند، فرزندش که پاره تنش بود نبیند، پدرش و مادرش نبینند، همه از هم فراری هستند. «یَومَ الحَسرَة» است.گاهی انسان صورتش را بالا نمی­آورد که چشمش به حیوانی نیفتد! ایشان فرمودند: در عالم مکاشفه، اعاظمی را دیدم، گفتم: ای آقایان عزیز! ای اعاظم! ای بزرگان! حال آن­جا چه حالی است؟ آنها اظهار خشنودی می­کردند ولی گفتند دلمان گرفته. پرسیدم: چرا شما که خشنودید؟ گفتند: چون بعضی­ها را می­بینیم چشم­ها پایین دوخته شده است. آقا جان چرا؟ چون این­ها می­ترسند چشمشان را بالا بیاورند، چشمشان به چشم حیوانی بیفتد، آن حیوان، نگاه بد و معنا دار به آنها کند؛ یعنی آنجا همه چیز معلوم می­شود، نگاه حیوان را می­فهمیم که حیوان یک نگاهی می­کند و می­گوید: عجب! تویی؟ من که همین حیوان بودم امّا تو که ادعا می­کردی اشرف مخلوقات هستی. به وسیله­ی گناه با خودت چه کردی؟ با حال خودت چه کردی؟ مقام خودت را چه طور پایین کشیدی که کالانعام شدی؟ (کاف، کاف تشبیه است.)

آیت الله مولوی قندهاری (اعلی اللّه مقامه الشّریف)  می­فرمودند: اگر ذوالجلال و الاکرام کاف را برسر«الاَنعام» نمی­آورد شاید آن انعام به ذوالجلال و الاکرام اشکال می­کردند: ما که همین هستیم. لذا بلافاصله قرآن می­فرماید: «بَل هُم اَضَل» اِی «اَحسَنِ تَقویم» به کجا رسیدی که حیوان به تو نگاه معنادار می­کند؟! خودت را به چه فروختی؟ به گناه زودگذر؟! لذت زودگذر؟!