آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشریف)،  آن کنز خفی الهی نکته­ای را بیان فرمودند که عجیب است! فرمایش ایشان، بحث گناه و گناه کبیره را معلوم می­کند. ایشان فرمودند: می­دانید چه زمانی دین به انحراف کشیده شد؟ آن زمانی که مسلمان­ها امر پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) را به عنوان ارشاد، نه به عنوان امر مولوی تعبیر کردند؛ یعنی گفتند: حضرت وقتی دست مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) را گرفتند، بالا بردند و فرمودند: «مَن کُنتُ مَولاه» منظورشان حبّ امیر المؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) است! آن زمانی که این امر را ارشادی نه مولوی دانستند، مبتلای به گناه کبیره شدند؛ یعنی اگر از امر مولا تخلّف کنی گناه است.

ایشان فرمودند: بعد از آن بود که بی بی دو عالم(صلوات اللّه و سلامه علیها) مابین در و دیوار قرار گرفتند. بعد از آن بود که آن همه ظلم به آل­الله شد و قتل نفس که از گناهان کبیره است، به وجود آمد، چرا؟ چون هرچه خلاف امر خدا و خلاف امر رسول باشد، گناه است و عند العرفا دیگر صغیره و کبیره ندارد، همه کبیره می­شود. اگر انسان این را بفهمد، مطیع امر خدا می­شود.

حضرت سلطان­آبادی بزرگ(اعلی اللّه مقامه الشریف) فرمودند: یکی از مواقعی که شیطان به شدّت نگران است و فریاد سر می­دهد: نه! ، این است که انسانها را آگاه کنند به اینکه اصلاً مخالفت امر خدا، مخالفت امر رسول و مخالفت امر ولی­الله خودش گناه کبیره است. چون شیطان قائل به این تقسیم است و می­خواهد از این تقسیم به انسان دلداری بدهد که تو خیلی هم گناه نکردی! این گناه خیلی هم بزرگ نبود! و با همین دلداری به انسان کاری می­کند که انسان جرأت به گناه پیدا کند.