وقتی انسان احساس کند گناه من که در مقابل گناه دیگران بزرگ نیست، این­قدر خودت را اذیت نکن! طبیعی است دیگر جرأت به گناه دوم و گناه سوم پیدا می­کند و به قول ملّا احمد نراقی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد عظیم­الشّأن و متخلّق به اخلاق الله طوری می­شود ­که دیگر گناه برای او معنای گناه نمی­دهد.

 ایشان می­فرمایند: «اِجتَنبوا مِن الذَّنب مِن اَوّل مَرَّة» از اوّلین گناه پرهیز کنید. چرا؟ دلیلش این است: اگر اوّلی را انجام دادی و آن را بی اهمیّت دانستی، گفتی: خوب! الحمدلله من که خیلی بد نیستم. من برای اوّلین باراست که خطا کردم. ذوالجلال والاکرام هم که می­آمرزد؛ دیگر آرام آرام روزنه برای گناه بعدی و بعدی باز می­شود. اگر این­طور به گناه نگاه کردی، دیگر گناه عادی می­شود و به جایی می­رسی که دیگرکبیره برایت کبیره نیست.

آیت­الله آشیخ جعفر شوشتری(اعلی اللّه مقامه الشریف) می­فرمایند: شمر(لعنت اللّه علیه) که یک زمان در سپاه مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) بود، کارش در گناه به جایی رسید که سر ابی­عبدالله(صلوات اللّه و سلامه علیه) را از قفا برید؛ یعنی آن­قدر جرأت به گناه پیدا کرده بود که این طورگناه می­کرد. بعد ایشان می­فرمایند: دلیل این است وقتی کسی اوّلین بار جرأت به گناه پیدا کرد و بعد استغفار نکرد، توبه نکرد و برعکس توجیه کرد که این گناه من که گناه بزرگی نیست، کارش به جایی می­رسد که حجّت خدا را به قتل می­رساند. باید بپرهیزیم از گناه که اگر تقسیم به صغیره و کبیره کردیم، یک روزی خدای ناکرده کارمان به اینجا می­رسد.