اگر مبتلای به گناه شدی، بدان که جسمت هم با تو همیاری نمی­کند و نمی­توانی برای نماز شب بلند شوی و کسل خواهی بود. یکی از مصادیق «کُسَالَى»که در قران کریم و مجید  الهی تبیین شده هم همین است. اولیاء الهی ذیل آن آیه، مطالبی را آوردند، از جمله این که شعبه­های نفاق، چند مورد است و نباید فکر کنیم که منافقین، فقط آن‌هایی هستند که روبروی پیامبر ایستادند و یا منافقین، آن‌هایی هستند که در نظام جمهوری اسلامی، سلاح به دست گرفتند و ... . بلکه یکی از انواع منافقین، کسانی هستند که موقع نماز، آن حال، رغبت و شوق و اشتیاقی را که برای نماز تبیین می­‌شود، ندارند.

پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) آن قدر اشتیاق به نماز داشتند که برای همین، خداوند به ایشان فرمود: «فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ»، نگران نباش، وقتی که فارغ شدی، باز هم نماز (نمازهای مستحبّی و نوافل) بخوان؛ یعنی این‌چنین به نماز عشق می­ورزیدند. لذا بعضی­ها حالشان این­‌طور است. چرا؟ برای این‌که این‌ها می­بینند چه خبر است. اولیاء خدا این حال را دارند.

وقتی گناه کنیم، این جسد، نمی­کشد و برای نماز شب بلند نمی­شود. ببینید خصوصیّت تقوا را چطور تبیین می­فرمایند: «و شِفاءُ مَرَضِ أجسادِکُم ». شاید شما بفرمایید که من خیلی حالم خوب است و بدنم قبراق است، امّا همین که اجازه نمی­دهند، یعنی این بدن شما، سست است، مریضی دارد و تقوای قلب، شفای این اجساد است.

لذا وقتی انسان، متقّی بشود، جسم او هم سالم است، حال او هم حال خوش است. لذا عزیز دلم رذائل، عاملی می­شود که جسم، اجازه ندهد در فضائل، پیشی بگیری و جلو بروی. پس علّت‌العللی که می­گویند: اوّل رذائل را از بین ببرید، همین است؛ چون رذائل اجازه نمی­دهد انسان در فضائل پیشروی بکند و به تعبیر دیگر این جسم، کم می­آورد.