اگر در ظرف نجس، ولو لبن طاهر عالی ریخته شود، آن هم نجس می‌شود. آب گوارا را در ظرف نجس بریز، دیگر آن آب گوارا نه تنها قابل شرب نیست، بلکه اگر انسان، آن را بخورد، دهان و وجودش نجس می‌شود.

لذا رذائل در ظرف وجودی بشر، در حقیقت عنوان نجاست است. لذا پیامبر عظیم‌الشّأن، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) حضور بدی‌ها در خانه وجودی انسان را به «کلب فی البیت» (سگی در خانه) تبیین فرمودند. سگ هم نجس العین است و هم عامل برای برخی از مطالب می‌شود. آن کسی که به رذائل دچار هست و گرفتار رذائل اخلاقی می‌باشد، در خانه وجودش، سگ است. یعنی به نجسی به نام کلب، منجّس است، گرچه به صورت ظاهر، وفایی هم دارد. حال، چرا این‌طور عنوان کردند؟ 

آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نکته‌ای را در این زمینه تبیین می‌فرمایند. آقا سیّدهاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد الهی و عظیم‌الشّأن، آن عارف بالله و شاگرد آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می‌فرمایند: آقا بارها می‌فرمودند: این سگ وجودی درون، اجازه بروز و ظهور آن صفات نیکو را به نیکی نمی‌دهد، بلکه صفات نیکو را هم خراب می‌کند.

این نکته، خیلی مهم است. اگر انسان به رذائل اخلاقی مبتلا شود و این رذائل در درونش باشد، فضائل تبدیل به فضیلت نمی‌شود و نیکی‌ها، نیک نمی‌ماند. بلکه حال او تغییر دارد.

پس برای همین است که اولیاء خدا قائل هستند که انسان در ابتدا باید رذائل را از بین ببرد.

بعضی از بزرگان مثلی زدند، گفتند: شما نگاه کنید، اگر میوه‌های بسیار عالی و معطّر و زیبا داشته باشید، ولی آن‌ها را درون سطل زباله بریزید، دیگر از آن به بعد کسی رغبت به خوردن آن‌ها نمی‌کند. نفسی که دائم در رذائل غوطه‌ور است، ولو میوه بسیار عالی مانند انفاق را هم داشته باشد، همین می‌شود و در نهایت، با آن رذیله‌ای که در درونش دارد (منّت گذاشتن)، مهر ابطال بر آن میوه نیکی (صدقه و انفاق) می‌زند.

لذا اولیاء خدا همین را بیان می‌فرمایند که مثل چنین شخصی به همین حال است، یعنی طوری شده که این سطل وجود انسانی او با وجود رذائل، دیگر نعوذبالله سطل آشغال است. میوه الهی (صلاه، انفاق، عبادت و ...) در آن خراب می‌شود.

درونی که توأم با بدی‌ها، پلشتی‌ها و رذائل باشد، در حقیقت عندالاولیاء، زباله‌دان است که هر حسنه‌ای در آن، تبدیل به مزبله می‌شود.