جالب این است بیان کردند، بعضی از کسانی که در محضر نبی ّمکرّم(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)  بودند، شق ّالقمر پیامبر عظیم الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) را دیدند، امّا آن­قدر غرق گناه و نفاق خود بودند که آنچه را دیدند، انکار کردند؛ چون وقتی ایمان آب شد، دیگر تمام است. تهمت ایمان را آب می­کند و از بین می­برد.

 تهمت، تبعات و پیامدهایی دارد. یکی این است که اعتماد بین انسان­ها را از بین می­برد و جامعه، جامعه­ی ناامنی می­شود. وجود مقدّس حضرت صادق القول والفعل ،امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) می­فرمایند: «مَنِ اتَّهَمَ أَخَاهُ فِی دِینِهِ فَلَا حُرْمَةَ بَیْنَهُمَا»[1] آن کسی که به برادر دینی خودش تهمت بزند، دیگر حرمتی بین آن دو باقی نمی­ماند.

ذیل این حدیث شریف عرفای عظیم الشّأن بیان کرده­اند: وقتی تهمت در جامعه­ای به وجود آمد، طبیعی است حرمت از بین می­رود و دیگر اعتماد در جامعه نیست. هیچ کس به کسی اعتماد ندارد و دیگر کسی نمی­تواند، کسی را به عنوان رازدار خودش انتخاب کند.

 عجیب است که پیامبر عظیم­الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: در جامعه­ای که اعتماد در آن از بین رفت، خیرات و برکات ظاهری و مادّی هم از بین می­رود. نه معنویّت، بلکه در مادیّات خودشان هم، متضرّر می­شوند. یکی از مطالبی که عامل می­شود این اتّفاق بیافتد، تهمت است. فرمودند: تهمت، اعتماد را از بین می­برد و جامعه­ای هم که اعتماد نداشت، مسائل مادّی­اش هم تحت الشّعاع قرار می­گیرد و از بین می­رود.

موسی ابن عمران (علی نبیّنا و آله و علیه الصلاة و السّلام) نیز می­فرماید: شیطان به صورت انسان آمد و گفت: موسی! من اگر بخواهم جامعه­ای را ناامن کنم، در آن جامعه تهمت را زیاد می­کنم .