علّامه آسیّد محمّدحسین حسینی تهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) شاگرد آسیّد هاشم حداد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ به نقل از ایشان می­فرمودند: هر کس سه مرتبه دچار تهمت زدن شد، دیگر امید به توبه هم برای او نیست. یعنی معلوم است گناه عجیبی است! یعنی توفیق توبه کردن را هم از انسان می‌گیرد. نه اینکه خدا نخواهد آن‌ها توبه کنند، باب رحمت خدا که همیشه باز است، خودشان توفیق پیدا نمی‌کنند. از بس این گناه بزرگ است.

عرض کردم غیبت یعنی آن‌ چه طرف دارد و نباید بگویی امّا می‌گویی. تهمت یعنی اینکه آن بیچاره این خصوصیّت را ندارد، داری آن را به او می‌بندی. حالا آن غیبت که شخص آن را دارد و تو نباید بگویی،  «أَشَدُّ مِنَ العَمَلِ الَقَبیحة» است؛ یعنی از آن زنا اشد است.

گاهی اگر به من و شما بگویند امکان دارد در بستر حرام بروی، بدنمان می­لرزد، مو بر تنمان سیخ می­شود، اشک بر چشممان جاری می‌شود که خدایا من را مبتلا و گرفتار نکن. امّا غیبت اشد است، (اشد باب افعل التفضیل است) حالا ببینید تهمت چه خبر است! برای همین است که فرمودند: کسی که سه بار دچار این گناه کبیره بشود، دیگر بعید است توفیق توبه پیدا کند.