ترک گناه خود به خود عبادت لذّت بخش را برای انسان به ارمغان می­آورد امّا وقتی انسان مبتلای به گناه شد، برای همین سه رکعت، چهار رکعت نماز واجب هم دیگرحالی ندارد. مگر این چند رکعت نماز چقدر از انسان وقت می­گیرد؟ نمازی که ما می­خوانیم، چهار، پنج دقیقه، نهایت ده دقیقه طول می­کشد، امّا انسان مبتلای به گناه، برای همین نماز معمولی کأنّ کوه عظیمی را می­خواهد جا به جا کند، می­گوید: نمی­دانم چرا؟ وقت دارم امّا دائم می­گویم: الآن بلند می­شوم، ده دقیقه دیگر، پنج دقیقه دیگر، یک موقع نگاه می­کنم نمازم قضا شده و به خواب رفتم. اوایل خودم از خودم بدم می­آید، می­گویم: من که می­توانستم بخوانم، دو رکعت، سه رکعت، چهار رکعت نماز که وقتی نمی­گرفت، چرا نخواندم؟ دلیل، همان گناه است.

وقتی روح و جسم مبتلا به گناه شد، دیگر لذّت عبادت برای انسان نیست، برای همین است که از آنجا به بعد عبادت برای انسان سنگین می­شود امّا وقتی انسان گناه را ترک کرد، روز طولانی، گرما و عطش برای او مهم نیست. چنان از روزه کیف می­کند، چنان با عبادت حال می­کند، چنان به خلوت با خدا عشق می­ورزد که اصلاً می­خواهد تمام عمرش در این لحظات باشد «فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَب»[3].

ذوالجلال و الاکرام به یحیی­بن­زکریا(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)، آن نبّی مکرّم فرمود: یحیی! اگر بندگان خاصّ خودم را  که از گناه بریدند و به من متصّل شدند به حال خودشان بگذارم؛ چون از گناه بریدند و لذّت عبادت را می­چشند، دیگر گرسنگی و تشنگی را درک نمی­کنند، آن­قدر به عبادت مشغول می­شوند و آن­قدر گرسنه و تشنه هستند که در همین حال جان به من تسلیم می­کنند. امّا من خودم یک حالاتی را برای آن­ها قرار می­دهم، لحظاتی آن­ها را از آن حال بیرون می­آورم که احساس گرسنگی، تشنگی و نیازهای بشری و دنیوی کنند.

ببینید ترک گناه چه می­کند! اوج می­دهد تا جایی که دیگر انسان نمی­فهمد گرسنه یا تشنه است. اگر امتحان کنیم، می­بینیم تشنگی در یک حدّی است، اوّل عطش می­آید، اوج می­گیرد، وقتی به آن محل نگذاشتی، جسم عادت می­کند دیگر تشنه نیست.

امّا آن چیزی که باعث می­شود انسان از اوّل عطش را درک نکند، عطش به قرب خدا و دور شدن از گناه است. با عطش به قرب خدا، انسان عطش جسم را نمی­فهمد و دلیل عطش به قرب خدا دوری جستن از گناه است. لذا عزیزان من! جوان­های عزیز! فرزندان عزیزم! کد اصلی همین است، اگر کسی بفهمد کد اصلی این است، دیگر به جایی نمی­رود.